Bakýþlarý bir anda dýþarýya kaydý. Yaðmur mu baþlamýþtý yine? Odanýn içine sýzan serinlik perdeleri yerinden oynatýyor, yaðmurun kapýyý çalan küçük bir kýzýn parmaklarý gibi ufak dokunuþlarý topraðý canlandýrýyordu.

Usulca oturduðu yerden kalktý. Ve zorlukla kendini pencerenin dibindeki koltuða býraktý. Buradan o küçük kýzýn týklamalarýný daha rahat duyacak, ortaya çýkan o toprak kokusunu doyasýya içine çekecekti…

 Hayattan beklediði ufak tefek þeylerdi. Onu mutlu edecek, varlýðýný hissettiði an içini huzurla dolduracak þeyler. Huzur yýllarca yaný baþýndaydý, onu bulamayýþýn çilesini çekmiþti.. Huzur… Bir anda düþünceleri yýllar öncesine gitti. Küçük kýzý da unuttu, topraðýn kokusunu da..

 Bir hastane odasý, sargýlar içinde bir adam. Çarþafýn beyazlýðý, duvarýn beyazlýðýna eþlik etmiþ, etrafý aydýnlýða boðuyordu. Yalnýz yüzler karanlýktý, ateþin etrafýnda dönen pervane böceklerinin karanlýðý gibi. Iþýk istiyorlardý. Aydýnlanmak. Ama olmuyordu. 

Günler geçiyor, yüzlerdeki karanlýk katrana dönüþüyordu. Yataktaki adamýn sargýlarý açýlýyor çarþaflar kirleniyor, duvarlar aðýr yemek kokularýyla ve ruhlardan dökülen sýkýntýlarla kararýyordu. Beyazlýk kaybediyor muydu? Çatlayan sineler haykýrýyordu.  Elinden tutulmalýydý beyazlýðýn, ayaða kaldýrýlmalýydý, ama nasýl? Cevabý bilinmeyen sorularýn varlýðý ruha aðýr geliyordu.

 Biliyordu. Her þey nasýl aydýnlýða kavuþur biliyordu. Sözün varlýðý, sükûtun kýnýndan sýyrýldýðý gibi, aydýnlýðýn karanlýk girdabýndan ayrýlýþýný da biliyordu. Yalnýz sabýr ve inanç gerekiyordu.

 Evlat dedi tiz bir ses. Yakýndaydý. Kulak kabarttý. Sadece dinle diyordu. Tam 40 gün oldu buradasýn. Geldiðinde kýzýla boyanmýþtýn. Dicle ve Fýratýn kaderi gibi, Eyyubun imtihaný verildi sana, elindekini bilesin diye… Birden þimþek hýzýyla seslendi.

Kimdi bu? Sual iki uçlu kýlýç gibiydi. Beynini ve yüreðini doðruyordu.

 Eyyubu bilmeyen acýyý bilmez. Acýyý biliyorum ben diye haykýrdý, tam 40 gündür.

Yok, evlat yok. Sen acýyý tattýn, o yuttu. Sen 40 gün acýyý baygýn yudumladýn, o 40 sene zehirle yoðurdu. Eyyub sabrýn binler yýllýk destanýydý.

 Adam sýkýntýyla gözlerini duvara deðdirdi. Sýkýntýdan týslayan bir yýlan gibi haykýrdý.

Ýhtiyar hafifçe yerinden doðruldu ve ortak pencereniz var. Fakat seyrettikleriniz farklý…

Adam deminki hýrçýnlýðýný bir nebze üzerinden atmýþ bir sesle söylendi. Anlat o zaman ihtiyar… Bana Eyyubu anlat. Ýhtiyar kýsýk bir sesle soludu…

- Yüreðin dinlemeye hazýrsa, benim gönlüm konuþur, sen beni gönül kulaðýyla dinle…

1. BÖLÜMÜN SONU..