Gazetede okuduðum haber, beni bir anda yirmi beþ sene önce þahit olduðum olaya götürmüþtü. O an anlam veremediðim durumu yýllar geçtikçe resmetmiþ, bilinçaltýma iþleyen gerçeðin resmini rüyalarda seyreder olmuþtum. 

 Üç kardeþtik. Ben, kardeþim Kerem ve ablam Gülden. Ankara’nýn soðuk günlerine denk gelen bir zaman dilimiydi. Hayal meyal hatýrladýðým mahallemde, o talihsiz olayýn ardýndan çok durmamýþ ve kýþýn ortasýnda baþka bir yere taþýnmýþtýk. Bu olaydan önce, kardeþim ve ablamla o günleri evin içinde çeþitli oyunlarla geçirmeye çalýþýrdýk. Memur olan babam beþ kiþilik bir aileye yetecek büyüklükte bir apartman dairesi kiralamýþtý. Annem bir memurun geçim sýkýntýsýný omuzlayacak ve destek olacak büyüklükte bir yüreðe sahipti ki, evde tarhana, ev yufkasý yapar, böylece bir nebze babama destek olmaya çalýþýrdý. 

 Biz üç kardeþ, -ben o zamanlar 6 yaþýndaydým- evin içinde oradan oraya koþturur, birbirimizi yakalamaya çalýþýr, çoðu zaman küçük kardeþimin mýzmýzlýðýyla anneme gidip þikâyet etmesiyle saklanýp bir köþeye sinerdik. Annemin mutfaktan sesi duyulur, kardeþinizi kýzdýrmayýn, o daha küçük derdi. Ben saklandýðým yerden kafamý çýkarýr, kýzdýrmýyoruz ki anne der, elimle nanik iþareti yapar, kardeþim Kerem yine aðlamaya baþlardý.

 Bazen de evde koþturmaktan nefes nefese kalýr, terler, suratýmýz kýpkýrmýzý olurdu. O sýrada kapýnýn zili çalar, anneciðim bakýþlarýyla bizi arar, gider kapýyý açardý. Kapýda annemin yaþlarýnda bir kadýn, fýsýr fýsýr anneme bir þeyler söyler, annemde tamam komþum, kusura bakma der, onu gönderirdi. Kapýyý kapatýr kapatmaz annem yorgun bir yüz ifadesiyle, o an bizi etrafýnda görürse, bir iki terlik fýrlatýr, bazen de birkaç tokat patlatýrdý. Bakýn aþaðýdaki Nadide ablanýz yine geldi, çok ses yapýyorsunuz, þikâyet ediyor derdi. Ben o zamanlar içimden onlar kendilerine baksýnlar esas derdim. Çünkü her gece kardeþlerimle yattýðýmýz odanýn hemen altýndan Nadide ablanýn sesi gelir, bazen aðlamalarý duyulurdu. Biz üç kardeþ merak eder, sebebini bilemezdik. Kardeþim Kerem, belki oðlu hastalanmýþtýr, ben hastalandýðýmda annem aðlamýþtý ya hani derdi. Ben bu sözlere birazcýk inanýr ama yine de kanaat getirmezdim.

 O meþum olaydan tahminim birkaç ay önce, biz yine ev içinde koþturduðumuz bir sýrada, kapýmýzýn zili durmaksýzýn çalýyordu. Annem çocuklar koþturmayýn diye baðýrýyor, bir yandan da kapýyý açmaya gidiyordu. Kapýyý açtýðýnda, karþýsýnda Nihat amcayý görmüþtüm. Ben annemin etekleri dibinden bir dev gibi görünen Nihat amcaya bakýyordum. Nihat amcanýn gözleri kýpkýrmýzýydý ve adeta aðzýndan alevler saçýyordu. Baðýrýyor çaðýrýyor, yeter artýk, evi baþýmýza mý yýkacaklar diyordu. Annem tamam Nihat abi, kusura bakma çocuk bunlar diyor, boynunu büküyordu. Nihat amca o gün baðýra baðýra merdivenlerden inmiþ, evine gitmiþti. Annem kapýyý kapattýktan sonra, - hiç unutmuyorum- biz üç kardeþi bir güzel dövmüþtü. Biz o gün suçumuzu bildiðimizden bir köþede sesimizi çýkarmadan oturmuþtuk. 

 Bir gün Nadide abla bize gelmiþti. Annem hazýrlýk yapmýþ, çay demlemiþ, koyu bir muhabbete dalmýþlardý. Nadide ablanýn oðlu Muratla biz bir köþede oyun oynuyorduk. Ben zaman zaman Nadide ablayý gözlüyordum. Gözlerinden yaþlar akýyor, annemde ona bir þeyler söylüyor, teselli etmeye çalýþýyordu. Tabi ki o zamanlar bu duruma bir anlam veremiyordum. Neden burada da aðlýyor ki diyordum. Beþ yaþýndaki oðlu Murata sorduðumda boynunu büküyor bilmiyorum diyordu. 

 Günlerimiz böyle geçiyordu. Üç kardeþ ev içerisinde kendimize yakýþtýrdýðýmýz oyunlarla vakit geçiriyorduk. O gün – þimdi bile aklýma geldiðinde tüylerim diken diken oluyor- annem ikindiye yakýn bir vakitte karþý apartmandaki komþumuz Yasemin abladan bir þey almaya gitmiþti. Tam o sýralarda aþaðý kattan Nadide ablanýn sesi duyulmaya baþlamýþtý. Aðlýyor, baðýrýyor, yeter artýk býktým diye feryat ediyordu. Nihat amcanýn sus be kadýn artýk yeter haykýrýþlarý sanki apartmaný sarsýyordu. Biz üç kardeþ evin giriþ kapýsýna dayanmýþ, dýþarýdan gelen sese kulak kabartmýþtýk. Nadide ablanýn sesi yine duyuluyordu. Artýk yeter, çocuðumu da alýp babamýn evine dönücem diyordu. 

 Bu tartýþmadan sonra yaklaþýk beþ dakika boyunca sesler kesildi. Sonra birden tekrar sesler duyulmaya baþladý. Nihat amca, otur yerinde be kadýn, hiçbir yere gidemezsin diyordu. Nadide abla avazý çýktýðý kadar baðýrýyor, býrak beni, yeter artýk diye haykýrýyordu. Tam o sýrada kapýnýn açýldýðýný duydum. Arkasýndan Nihat amcanýn ben sana gitmeyeceksin demedim mi, deyiþini hatýrlýyorum.

 Aylin abla… Aylin abla… Hýrýltý þeklinde annemin ismi zikrediliyordu. O an evin erkeði olarak, korka korka kapýyý açýp merdivenlere süzüldüm. Yedi sekiz basamak inmiþtim ki, merdiven araladýðýndan baktýðýmda Nadide abla kanlar içerisinde yerde yatýyordu. Eliyle boðazýný tutuyor, oðlu Murat bir köþede aðlýyordu. Ben o sýrada bayýlmýþým. 

Gözlerimi hastanede açtým. Anneciðim yaný baþýmdaydý. Nadide ablaya ne oldu diyordum. Bir þeyi yok oðlum. Bir þeyi yok. Sen merak etme diyordu. Birkaç gün hastanede yatmýþ, sonra eve gelmiþtik. Bir hafta boyunca ne Nadide ablayý, ne de Nihat amcanýn o sesini duymuþtum. Benim içim içimi yiyordu. Hiçbir þey bilemeden, o hafta içerisinde baþka yere taþýnacaðýmýzý öðrenmiþtim. Bir gün birkaç adam gelmiþ, eþyalarýmýzý yüklenip kamyona götürmüþlerdi. Ben babamýn kucaðýnda, gözlerim Muratlarýn oturduðu dairenin önünden geçerken kapýsýna takýlmýþtý. Neden kapýnýn zilini çalmýyorduk…

  ‘‘istanbul’da meydana gelen olayda 36 yaþýndaki Y.E çocuðunun gözleri önünde kocasý tarafýndan boðazý kesilerek öldürüldü’’