Yokluk varlýðýn çizgisinde mi yürür, yoksa varlýk yokluðun gölgesi midir?

 Anlamsýz can sýkýntýlarýma bir yenisi daha eklenmiþti. Zamansýz esen rüzgar nasýl ki, perdeleri savurur, aynen öyle de  bu hal zaman zaman ruhuma  çöküyor, gözlerimi karartýyordu. Her þey anlamýný yitiriyor, zaman uzaklaþtýkça, aynalar yaklaþýyordu. Ve benim eðilen baþým, boþluk denilen girdapta kaybolmanýn isteðiyle doluyordu.

Oysa beni bu boþluða düþürecek hiç bir þeyim noksan deðildi. Dünyalar güzeli bir karým, ve birbirinden güzel,kýymetine paha biçilmeyecek ikiz çocuklarým... Ýþim, evim desem her þey ama her þeyim vardý. O halde neydi beni içten içe huzursuz eden þey? Karýma söylesem iþin stresi diyor, -üzerime titriyor- kendini çok yoruyorsun deyip, biraz dinlenmemi söylüyordu. Hatta on beþ gün bir yerlere gidip kafamý dinlersem tüm bunlardan uzaklaþacaðýmý söylüyordu. Bir noktada haklýydý. Durmak bilmeyen bir tempoyla çalýþýyor, -bu tempo içerisinde ailemi ihmal etmemeye çalýþýyordum- her þeyin yolunda gitmesi için çaba sarf ediyordum. Patronlarým bir noktadan sonra gözümün içine bakar olmuþlardý. Bu kadar gayretin neticesinde bu iþyeri ciddi bir noktaya gelmiþti. Ama tüm bu baþarý, taltif ve teþekkürler ruhumdaki boþluðu gidermeye yetmiyor, ansýzýn çöreklenen o sýkýntý beni boðar gibi oluyordu. 

Tüm bu sýkýntýlardan kurtulmanýn bir yolu olmalýydý. Böyle daraldýðým zamanlarda yaptýðým gibi, biraz nefes almak için, ceketimi alýp iþyerinden ayrýldým. Saat on ikiye gelmek üzereydi. Arabamla izmitte büyük bir avm merkezinin ayaðýndan dolanan köprüden geçerek kendimi sahil yoluna attým. Biraz deniz havasý her zaman iyi gelirdi. Yol boyunca dizilmiþ balýk restaurantlarý, kol kola geçen sevgililer ve çimenlerin üzerinde oynaþan yavru köpekler, büyük bir resmin bir parçasýydý adeta. Arabamý uygun bir yere park ettikten sonra, yürüyerek marina sahiline giriþ yaptým. Bir kaç velet sýcaða aldýrmadan misinalarýný denize salmýþlar, bir kaç istivrat yakalamanýn hayallerine dalmýþlardý. Gözleri misinaya vuracak bir darbenin hareketine odaklanmýþtý. Hiç biri farkýma varmamýþtý. Küçücük ama mutlu dünyalarý, benimle kýyaslanmayacak kadar umut doluydu.

Adýmlarým beni iskelenin sonuna kadar götürdü. Gözlerim denizin çarþaf gibi yüzünde gözüken sakinliðe takýlmýþtý. Mutlu ve sakin bir dev, gökyüzünde uçan martýlardan eþsiz bir melodi dinliyordu.  Benimse iç sesim huzuru arayan bir ay ýþýðýydý...

- Abi boyayalým mý?

Bir anda kendi iç dünyamdan sýyrýlýp sesin geldiði yöne döndüm. Tahminen on  on bir yaþlarýnda bir erkek çocuðu omuzuna yüklediði boya sandýðý ve ýþýldayan gözleriyle yüreðime dokunuyordu sanki. Bir an durakladým. Ne cevap vereceðimi bilemiyordum. Bu yaþlardaki çocuklarýn yeri okul olmalý diye düþünüyordum. Bu sebeple küçük yaþta çalýþan çocuklara pek para verip onlarý teþvik etmezdim. Ama þimdi iç sesim, denizin mavi yansýmasýnda,derin mavi gözleriyle gözlerime bakan bu çocukla konuþmak arzusunu dile getiriyordu. Ýndir sandýðýný sýrtýndan dedim. Ürkerek dediðimi yaptý. Gel otur yanýma, biraz konuþalým. Þaþkýn bir ifadeyle yüzüme bakýyordu. Bu adam benle ne konuþacak dercesine.

Yavaþ adýmlarla yanýma sokuldu. Ýskelenin kenarýna oturup benim gibi ayaklarýný suya sarkýttý .
- Adýn ne senin, diye sordum.  
- Deniz, dedi.
- Çok güzel bir ismin var dememe kalmadý, ben ismimi pek sevmem dedi.
- Neden Deniz, dedim?
Sustu, yüzünü öte tarafa çevirdi. Söylemek istemiyordu. Özgürlüðü ve sonsuzluðu simgeleyen bu isimden neden hoþlanmýyordu acaba? Peki öyleyse Deniz dedim, kaç yaþýndasýn?
- Dokuz yaþýndayým.
- Ne güzel . Okula gidiyor musun?
Baþýný yukarý kaldýrdý. Ama okumayý biliyorum dedi, gözleri parlayarak. Amcam öðretmiþti.

Bir anda oturduðu yerden kalktý. Sen boyatacak mýsýn ayakakabýlarýný diye birazda kýzgýn bir ses tonuyla sordu.  
- Elbette Deniz dedim.
- Hadi o zaman.
- Peki, dedim.
Ayakkabý sandýðýnýn üzerine ayaðýmý koydum. Fýrçasýyla ayakkabýnýn tozunu aldýktan sonra, siyah boyayý ustaca hareketlerle ayakkabýya sürmeye baþladý.
-Deniz, dedim. Boyadan sonra benle biraz daha konuþur musun?
-Garip bir ifadeyle yüzüme baktý. Bu adam benle ne konuþacakmýþ der gibi. Olur, dedi.

Ýþini bitirdi. Güle güle giy dedi. Toza, çamura girme diye ekledi gülerek. Olur dedim. Hakettiðinin üstünde bir parayý verdim. Bu çocukta beni çeken bir þey vardý. Burda geçen on beþ yirmi dakikada sýkýntýmýn hafiflediðini hissediyorum.

Denizle bir saate yakýn oturduk. EvÝ Ýzmit’in tepelerindeymiþ. Babaannesi ile kalýyormuþ. Babasý iþ kazasýnda ölmüþ, annesi ise baþka bir adamla evlenip Ýzmit’ten ayrýlmýþ. Ara sýra ziyaretine geliyormuþ. Özlüyorum onu diyordu. Ama geldiðinde de bir kaç saat durup hemen gidiyormuþ. Size kim bakýyor diye sorduðumda, gülümsedi , cevap vermedi. Gözleri boya sandýðýndaydý. Kaba harflerle yazýlý bir kaç harf dikkatimi çekti. Kral yazýyordu. Anlamýþtým.

Ayrýlma zamaný gelmiþti. Seni görmek isterim dedim. Olur abi dedi. Boya sandýðýný yükledi. Gitmek üzereydi. Bir anda geriye döndü. Bir þey sorabilir miyim, dedi?
- Elbette, dedim.
- Hansel ile Grateli biliyor musun?
- Evet biliyorum, neden sordun?
- Geçen gün bende okudum. Çok güzeldi. Hani Hansel cebindeki ekmek kýrýntýlarýný yollara atýyor ya, kuþlar yiyor. Bazen bende yollarda ekmek görüyorum, en çok ta çöplerin kenarlarýnda. Acaba onlarý da evlerinin yolunu bulmak isteyen çocuklar mý býrakýyor?

Ne söyleyeceðimi bilemiyordum. Gözlerim dolu dolu olmuþtu. Kalkýp Deniz’e sarýldým. Gözyaþlarým daha fazla dayanamýyordu.
- Ben o ekmekleri almýyorum, çok aç kalmadýkça. Çocuklar evlerinin yolunu bulsunlar dimi, diye soruyordu.
- Elbette Deniz elbette dedim.

Hadi bana eyvallah dedi ve uzaklaþmaya baþladý. Yüreðimdeki  sýkýntý yerini, bu büyük yüreðin aydýnlýðýna býrakmýþtý.