Online Üye
Online Ziyaretçi
Güneş sararınca hüznünden
Ateş basmıştı her bir yanımı…
Ağladım…
Yüksekliğin saltanatı var mıdır?
Kibir mi kaplamıştır sinesini güneşin…
Oysa hiç ağladığını duyan olmamıştır..
Ama ben bilirim, sarardıysa çehresi
Döker gözyaşlarını derinden…
Bize ulaşan sıcacık nefesidir,
Elem dolu gözlerinden…
Anladım...
bir şizofrenin günlüğünden gerçekleri,
Güneş ağlar, rüzgâr haşarı bir çocuktur.
Ve sen sevgili karanlığa bir ışıksın…
Ama aydınlığın mum alevi gibi
Bir tek yakınında olan ben
karanlıktayım…
Hakikat güneşin hüznü kadar sarı
yine de söyleyemedim…