Otobüsün silecekleri saða sola hareketler ederken yaðmurun hýzýna yetiþemiyor. Yaðmur ön camdan hiç eksilmiyor ve þoförü zorluyor gibi görünüyordu. Yolculuk yaparken mutlaka þoför arkasýný tercih ederim, yolu takip etme alýþkanlýðým vardýr nedense. Mecbur kaldýðýmda bir iki sefer arka koltuklara oturduðum olmuþtur ama þansýmý sonuna kadar kullanýrým, hatta yolculuk saatimi deðiþtiðim olmuþtur çoðu kereler bu nedenle. Bir de gündüz yolculuðunu çok sevmem, gece uyumayý tercih edenler çoktur, sessizlik olur otobüste. Fakat gündüz daha bir hareketlilik gözlenir, bu hareketlilik ve sesler hoþuma gitmez. Gece sadece yola bakarým, dikkatimi daðýtacak baþka nesneler pek görünmez, bu da benim istediðim þey zaten. Belki de þoförden daha büyük dikkatle izliyorumdur yolu.

     Bu sefer gündüz çýkmýþtým yola, gideceðim mesafe uzaktý. Günüm ve gecem yolculukta geçecek, sabah varacaktým gideceðim yere. Araba epey yol aldýktan sonra yaðmur kesildi. Yaðmur böyledir iþte, bir kentin bir semtine yaðarken diðer semtine hiçbir damlanýn düþmediðini görürsünüz. Bölge bölge yaðar. Hava durumundaki deðiþiklikler annemi aklýma getirir hep. Televizyonun verdiði hava durum tahminlerinden daha saðlamdýr verileri. Gökyüzüne ileriye doðru bakar, yaðmurun yaðacaðýný söyleyiverir aniden, ortalýk günlük güneþlikken anlam veremezsiniz ama dediði de çýkar. Yaðmuru, rüzgârý, karý, fýrtýnayý bilir yýllarýn tecrübesiyle. Kendimiz de yýllarca yaþadýk, yaþlanmaya gidiyoruz, bu hayat tecrübesi nedense bizde olmuyor hâlâ.  

“ Yaðmur durdu.” Diyerek bana döndü yanýmdaki delikanlý. Sesini ilk kez duydum, çünkü yanýma geçerken bile bir selâm verip oturmamýþtý. Ben de onu yok sayýp hiç bakmamýþtým onun tarafýna. Zaten gözlerim devamlý yoldaydý.  Yine ona dönmeden “Evet durdu.” Dedim soðuk bir ses tonuyla.

“Ýþ adamý gibi bir duruþ seziyorum tavýrlarýnýzdan, iþ için mi gidiyorsunuz Gölcük tarafýna?” Yol uzun olduðundan vakit geçirmek için sohbet açmaya çalýþýyor diye düþündüm. Genç ve daðýnýk, bakýmsýz üst baþ, üstelik bir de selâm vermeye bile tenezzül etmeyen biri olarak gördüðüm bu gençten olumsuz elektrik almýþtým iþte. Pek sohbete niyetim yoktu. Kýsaca “Ýþ adamýyým ama iþ için gitmiyorum.” Dedim.  Mola yerine kadar da daha hiç konuþmadýk.

     Mola yerindeki tesisler çok güzeldi. Son zamanlarda yaptýðým yolculuklarda en güzel deðiþiklikler bu tesislerdi. Kaliteli konaklama yerleri, temiz tuvaletler, yolculara gösterilen tavýrlar olumlu yönde geliþmelerdi. Eskiden tuvaletlere girmemek için çay veya su içmeye bile korkardým. En büyük ayýbýmýz olarak görürdüm. Þimdi parfüm kokularýyla tertemiz tuvaletler ve hatta bazýlarýnda sýcak suyu olan lâvabolar. Mola yerinde sýcak bir çorba içtim önce, çok aç deðildim ama gece uyumadan oturacaðýma göre acýkýrým sonra diye biraz atýþtýrdým. Tuvalete de girdikten sonra marketten iki paket bisküvi alarak otobüse geçtim. Baktým yanýmdaki delikanlý benden önce oturmuþ, öncelikle dersini vermek için “Selâmün aleyküm” diyerek yerime oturdum. Neyse ki selâmýma karþýlýk verdi, demek hatýrlatmak gerekiyor böyle kendini toplayamamýþ, hýrpani kýlýklý gençlere bazen.

 “Daha neþeli görünüyorsun aðabey, sessiz sessiz duruyordun,  yanýnda hiç yokmuþum gibi bakmýyordun. Ben de bir konu açýp konuþmaya cesaret edemedim doðrusu.”

“Baktým, baktým. Sen fark etmemiþsindir belki.”

“Aðabey, benim þu an fark ettiðim tek bir þey var, otobüse binen genç yaþlý ne kadar bayan varsa kapýdan arkaya geçerken sana gözleri iliþiyor mutlaka. Dikkat çekecek kadar yakýþýklý biri olduðunun farkýnda mýsýn bilmem? Sende ilk bakýþta bile hissettiren bir karizma var. Kadýnlardan bana yüzünü çevirip bakan olmadý hiç, kýskandým desem yeri var yani. Benden epeyce büyük olduðun belli ama artist gibisin inan.”

“Ben dikkat etmedim kimin nereye baktýðýna, sen nasýl gördün?”

“Böyle etrafý izlemezsem, insanlarýn mimiklerine anlam veremezsem nasýl yazar olurdum? Ayrýntýlar benim hayatým, genç bir yazarým ve çok dikkatli gözlem yaparým. Mesela aðabey, sizinle biraz soru-cevap þeklinde konuþsak,  yeni baþlayacaðým romaný bu yolculuk ile baþlatýr ve sizi de romanýn baþlangýcýndaki bir kahraman olarak anlatabilirim. Çalýþmam bittiðinde de yollarým size kitabýmdan bir tane. Ne için yola çýktýnýz, hýsým akraba ziyareti mi, iþ miydi?”

“Söylersem inanacak mýsýn?”

“Elbette, neden inanmayacaðým, siz ne anlatýrsanýz onu geliþtireceðim ben, siz bile þaþýrabilirsiniz sonunda.”

“Ben depreme gidiyorum genç kardeþim, depremde yardýmcý olmaya.”

“Ne depremi aðabey, Gölcük’te deprem filan olmadý ki, bu otobüs oraya gidiyor.”

“Olmuþ bir deprem için deðil, on yedi Aðustosta olacak bir deprem için gidiyorum. Þu anda panik yapmayacaklarýný bilsem bütün yolculara geri dönmesini söylemek isterdim.”

“Nasýl bilebilirsin bunu? Çok garip biri gelmeye baþladýn bana aðabey.”

“Bilmiyorum, sadece rüyamda gördüm. Rüyamda orada deprem oldu ve ben çok kiþiyi kurtardým. Demek depremin etkilemeyeceði bir yerde kalacaðým.”

“Aðabey, þimdi daha çok çekinmeye baþladým, kâhin misin, falcý mýsýn, medyum musun, nedir bu söylediklerin senin?”

“Sen sordun, ben de söyledim iþte.  Yazarsýn artýk kitabýnda, hayal gücünü kullanýrsýn, depremi bilen adam diye bahsedersin.” Diyerek býyýk altý güldüm. Yanýndaki deftere adresimi yazdý. Biraz daha sohbet ettikten sonra nihayet uyudu. Artýk gece boyunca yalnýzca yola bakabilirdim.

     Aradan bir seneden fazla zaman geçmiþti, gerçekten bu genç yazar sözünde durmuþ, kitabýný yollamýþtý. O yaþanýlan felaketlerden, geçirilen badirelerden sonra aklýmdan silinmiþti bile bu delikanlý. Kitap gelince hatýrladým ve meraklandým doðrusu. Neler yazmýþ olabileceðini tahmin edemiyordum, çok uzun boylu sohbetimiz olmamýþtý. Hemen okumaya baþladým elbette.

     Dediði gibi, romanýn giriþini yolculuðumuz ile baþlatmýþ, bana uydurma bir isim vermiþti. Öyle tarifler vardý ki “Bu ben miyim?” diye kendimden þüphe ettiriyordu.  “Beline kazýk çakýlmýþ gibi dimdik duran adam kalýn ve çatýk kaþlarýyla sürekli yolu takip ediyor, kendisinden baþka kimseyi insan yerine koymayan bir eda ile koltuðunda oturuyordu. Kýrýþmýþ göz kenarlarýný büyük çerçeveli bir gözlükle örtmüþ, yanýndan geçenlere baþýný çevirmiyor, sanki birilerine tanýnmaktan çekiniyor gibiydi. O kadar çirkin ve asabi bir suratý vardý ki yerine oturmak için ön kapýdan giren diðer yolcular ürkek bir bakýþ fýrlatýyorlardý adama. Bu adamýn bir þeyler gizlediðinden emindim, onun tepkisini çekmemek ve aðzýndan biraz laf alabilmek için onu övmeye, yakýþýklý olduðunu, týpký artistlere benzediðini söylemeye baþladým.”

     Aman Allah’ým! Hayýr, yalandý bu. Beni gerçekten yakýþýklý biri olarak gördüklerini günlük hayatýmdan biliyordum, üstelik bu genç beni kýskanmýþtý hatta. Onu kýzdýracak tavýrlarým olmuþ olabilir belki ama tersinden anlatýyordu çok þeyi. Okumaya devam ettikçe þoka giriyordum az kalsýn. Hayal gücünü çalýþtýr dediðim bu genç yazar kitabýn devamýnda beni canavar bir karaktere dönüþtürmüþtü. Bunun tek sebebi olabilirdi, benden intikam alýyordu bu genç. Hem kýskançlýðýndan ötürü hem de ona fazla yakýn davranmadýðýmdan ötürü. Sanýrým kendisini küçümsediðimi düþünmüþtü.

     Devamýnda mý? Kitabýn devamýnda ben bir örgütün üyesi oluyordum. Bu örgütün elinde deprem yapabilecek güçte gizli silahlar vardý. Örgüt üyeleri deprem yapacaklarý bölgeye hepsi ayrý bir araba ile ulaþýyorlar, ben de onlardan biriydim. Gittiðimiz yerde önce silahlarý, bombalarý yerleþtiriyoruz, sonra o bölgeden uzaklaþýp bir otelde toplanýyoruz. Zamaný gelince de silahlarý çalýþtýrýp deprem oluþturuyoruz. Sonra bütün örgüt üyeleri olarak ilk yardým kafilesi ekibindenmiþ gibi kýyafetler giyiyoruz ve yýkýlan binalara koþuyoruz. Amacýmýz mücevher çalmak ve organ toplayýp satmakmýþ. Hatta öyle canavarlaþýyoruz ki henüz ölmemiþ olanlarýn bile anýnda organlarýný alýp, ameliyat yerini dikiyormuþuz.   Baþýnda olduðumuz binadan diðer insanlarý baþka yerlere yönlendiriyormuþuz “Burada biz yardým ediyoruz, siz baþka yere gidin.” Diye uzaklaþtýrýyormuþuz onlarý. Böylece bir iki binada çalýþtýktan sonra ortadan kayboluyormuþuz. Yabancý devletlerle kaçak iliþkiler kurup, organlarý satýyormuþuz.

     Hayal gücünün ve uydurmanýn da bu kadarýna pes doðrusu! Oysa depremi gerçekten rüyamda görmüþtüm ve hazýrlýklý olduðumdan çok can kurtarmýþtým. Fakat bunlarý anlatmaktan hoþlanmazdým, içimden geldiði için koþmuþtum yardýma. Fakat genç yazarýn yaptýklarýmdan hiçbir zaman haberi olmamýþtý, görüþmemiþtik zaten.

     Çýldýrmak üzereydim, adýmý her ne kadar baþka yazdýysa da ben olduðumu biliyordum bu hayali roman kahramanýnýn. Bana özellikle yollamýþtý. Yazarlarýn kýskançlýk intikamlarý böyle oluyordu demek. Bunlarý okuduðum an ben de yazar olmaya karar verdim ve ilk öykümde bu piç kurusunu anlatacaktým. Notre Dame’nin Kamburu romanýndaki  Quasimodo’nun kamburunu sýrtýna bindirmeye, Hitler’in býyýklarýný burnunun altýna koymaya,  Firavunlarýn üstten hafif yarýk olan enli ve büyük dudaklarýný onun dudaklarý gibi tasvir etmeye, Midas’ýn kulaklarýný baþýnýn iki yanýna yerleþtirmeye karar verdim. Görsün bakalým ucube yaratmak nasýl oluyormuþ.  Kitabýmda onu devamlý yolculuk yapan ve her yolculuðunda birinin canýný alan sapýk bir katil olarak anlatacak, bir kitap da ben ona yollayacaktým. Ýþte bu vesile ile  “Seri Katil” isimli ilk kitabýmý yazmaya karar verdim. Ben de þimdi bir yazardým ve kesinlikle kitabýmdan yollayacaðým kendisine.

2012  Müjgân Akyüz