Online Üye
Online Ziyaretçi
Keşmekeşliğimin çözülmezinde
Her adım eşliğinde yalnızlığımın
Köksüz ağacı hangi sağanak tutar ki yerinde
Bin çapa atılsa toprağa
Neşter değmiş ümitlerim yeşerir mi?
Çürürken köklerim
Dallarım çiçek verir mi yeniden
Eridim
Kalmadı aslım
Suretimi kattım bohçama
Ey, içinde kaybolduğum koca şehir!
Denizinden bir damlayı
Toprakla çamurlayacağım
Aklığına süreceğim yüzümün
Çamurun çalınsın
Yüreğimde götürdüklerimle
Alnımda leken kalsın_ karam…
Öylece duru ahvalde ayazlarım
Failim meçhul yarınlarımda
Vurdu beni çilekeşliğin
Sen gözlerimin kenti, vazgeçilmezim
Son bulsun artık azap rüzgârların
Erisin ellerim avuçlarında
Terlesin elimde yağmurların
Gittiğimde gölgem kalmayacak
İzlerim olmayacak bu şehrin sokaklarında
Varlığıyla yokluğu bilinmeyen bendimin
Sorgusu olmayacak
Ben geçtim buralardan ki,
Hüviyetim sorulmayacak
Karanlıklarında
Ben yaşatacağım hatırımda
Bir ağıt bir yas
Bir nida duyulmayacak aslımdan
Olmayacak ardımdan dökülen su_ bir tas…
Sen
Yalnız sen
Bin kat ziftin altına
Gömdüğüm yürek sızım…
Her yer zifiri yine ben
Kara/sızım
Yanarak alev-i mahşerinde
Gönüllü günahkârım ellerinde
Hercai düşlemlerin vedasıyla
Sırtlayıp özlemini
Yürek karamı yoldaş edip
Aslıma vedamdır şimdi bu
Şehr-i İzmir’im!