Online Üye
Online Ziyaretçi
Onu
en çok düşünmediğin zaman
Daha
çok senindir yalnızlık
Dudakların
başkentidir sevdamın
Her
baktığımda farklı bir renk
Saçların
doğduğum şehrin asi rüzgârı
Ve
ellerin
Her
terk edişimde koşarak geri döndüğüm evimdir…
Aheste
siner kokun ve hiç çıkmaz tenimden
Yavaş
adımlarla oralı olmamış gibi yaparım
Gözlerim
hiç dokunmaz belki gözlerine
Hep
başkalarındadır ilgim
Oysa
tüm zaferler senin
İtiraz
etmez dudaklarım dudağına götürüldüğünde
Ve
hiç konuşmadan kapanır
O
senden kaçan gözlerim
İşte oracıkta itirafımız olur kalp atışları
Soyunur tansiyonumuz...
Hiç
çekme ellerini tenimden
Bir
an bile nefes almama müsaade etmesin
Yüreğiyle
öpüşen ellerin
Sakın
giyme eldivenlerini bu gece
Çıplak
kalsın yalnızlığım kadar
Bulaşıcı bir hastalık tesiriyle
Sükûta
ersin çoğalmadan içimi söndüren kalabalık
Sana
doydukça vazgeçeyim
Bir
başına kalmalardan
Kalıp
da beynimi firar ettirmelerden
Körpecik
sancılarım olsun alev topları
Bir
sende, bir bende…
Dilini
dehlizlere bölüyor nefesim
Yok vazgeçmek veya ertelemek bu finali
Artık ölüm yağmuru dokunuyor penceremize
Buğusundan
kalp çizdim tutarak ellerini
Bir sana ,bir
bana...
Tehlike
yok, öyle sığ bir denize saplanmışım ki
Sen
gelmeden açılamam,
Uzaklaşamam
sahilden ardıma bakmadan
Su
soğuk dersem örter ruhun tenimi
Tut,
sakın ayırma nefesini
Zamanı değil, ama bölebilirsin ikiye beni
Senden
önce, senden sonra...
Bir
tek sen
Kimsesiz
olmadığımın ispatıdır
Aynı rüyayı güneşin farklı gülüşlerine bulayan
Sen
şimdi uyu
Öptüm
alnından…
Canan Korkmaz / İZMİR