Türlü çiçek açıyor belki senin bahçende

Benim diyarımda da yaprak döküyor ağaç

Bütün yolların durup yol verdiği yol sende

Benim yollarım ise yükselir dağa yamaç

 

Sen kırlardan yükselen rayihalarla şensin

Mat çehresinde çölün çizgi çizgi iz benim

Sensin billur akan su en yumuşak ses sensin

Fırtınanın boğduğu ufuksuz deniz benim

 

Sen her kervanın durup dinlendiği mihraksın

Benim susuz yolcunun gördüğü tüm seraplar

Uzatsam ellerimi Kafdağı’ndan uzaksın

Ben senin davetine yakınım nefes kadar

 

Vakit senin cebinde devran senle beraber

Nerde donmuşsa zaman mutlak orda ben varım

Sana huzur yakışır bana diz boyu keder

Senin hoyratlığında büyür benim efkarım

 

Ne varsa şu toprakta alıp bütün cevheri

Sen giderken kedersiz ben hicrana sarıldım

Ve seni diyarımda gördüğüm günden beri

Öz canımı acıttım yüreğime darıldım

 

( Sen/ben başlıklı yazı poet19 tarafından 28.09.2012 tarihinde sitemize eklenmiştir. Sitemizde yayınlanan eserlerin hukuki sorumluluğu , kullanılan materyaller ve yazının içeriği yazarlarına aittir.İzin alınmadan kaynak gösterilse bile sayfamızdaki eserler başka yerde yayınlanamaz. Eserlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur. )
Okuduğunuz Yazının Site Kurallarını İhlal Ettiğini Düşünüyorsanız, Site Yönetimine Bildirmek İçin Tıklayınız.
 

EdebiyatEvi.Com | Edebiyat ve Kültür Platformu

EdebiyatEvi.Com | Edebiyat ve Kültür Platformu

EdebiyatEvi.Com | Edebiyat ve Kültür Platformu