Bir ekim bu kadar mý hüzünlü geçer her yýl dedim. Belki de bu mevsime yakýþtýðý içindir hüzün… Çocuksu telaþlarýmý özledim... Her seferinde saða baþýný vuran hani þu hiç uçuramadýðýmýz tamiri bitmeyen, uçurtmayý filan… Sanki uçmaya isyankâr derdin. Hiç istemezdi, kuyruðuna baðladýðýmýz kurdeleleri... Hiç usanmadan tamir eder,  gökyüzünde süzüldüðünü hayal ederdik…

Oyunda kararlar alýrdýn ve her oyun kavgasýz biterdi. Tek keyfimizi kaçýran, annemizin, “Hadi bakkala git…” sözleri olurdu. Tam da oyunun en tatlý yerinde. Diðerleri ikimizin oynadýðý oyuna katýlmak isterdi.  En çok sevdiðimiz uçan kaz çizgi diziyi seyreder gibi. Öyle soluksuz seyrederlerdi. Gelin, diyene kadar. Ve oyundan sonra daldýðýmýz karpuz tarlalarýna ne demeli… Hala bakýyorum geçerken ve hala yanaklarým kýzarýyor sahibini görünce… Karpuzlarýný yerken yakalandýðýmýz güne istinaden çok iri bir adamdý. Þimdi her þeyi küçültmüþtü zaman, hem gözümüzde hem gönlümüzde. Ve sýrf yaramaz çocuklardan olalým diye, gece yüzümüzü unlar ve siyah çarþaf takardýk baþýmýza… Camlara taþ atar, saklandýðýmýz yerden insanlarýn yüzlerindeki korkuya gülerdik… Ve hiç yakalanmazdýk sayende…

 Ertesi gün kadýnlar konuþurlardý. Hani þu köþe baþý kongre sohbetlerinde. “Dün gece yine görmüþler, iki baþlý soluk bir yüzü varmýþ” konuþmalarýnýn yapýldýðý. Kedilerin yavrularýný besleyemediði günlerdi o günler. Kulak damlalarýna aromalý süt hazýrlayýp yavrularý doyurduðumuz. Annelerinin sütleri yetmezmiþ gibi. Yakaladýklarý fareleri aðýzlarýndan alýrdýk, ölmesinler diye…

Aðaçlara evcilik kurardýn sen. Bütün gün ayaðýmýz yere basmazdý. Çatýlardan aðaçlara, aðaçlardan çatýlara atlardýk. Ayaklarýmýzý yakan kiremit kýzgýnlýðýnda. Hele bir bahçemizdeki havuza düþtüðün gün vardý, annelerimiz öðle uykusuna daldýðýnda sessizce girdiðimiz.

Mutluyduk yürüsek de içinde. Ta ki sen bizi býrakýp gidene kadar. Bir Ekim sabahý erkenden. Hem içerden hem dýþardan üþüdüðüm, titrediðim ve eksildiðim bir Ekim sabahý. Ben bir günde on yaþ büyümüþtüm sen hep çocuk kalmýþtýn hani… O zamanlar anlamýþtým ayrýlýðýn bütün dillerde ölüm olduðunu. Ve gidenin sadece resimlerde görülebileceðini.

Sonbaharýn hüznüne dayanamamýþtý sanki kalbin. Þaka yollu tatlý aspirinleri atýþtýrýrken. Þimdi ne zaman kutu içinde yirmi adet aspirin görsem, o gün canlanýr gözümde. Ýkimizin oynadýðý bir intihar oyunu belirir sahnede kalanla gidecek olan seçilirken. Sen sabahý görememiþtin, ben ateþler içinde. Ve yumuþak bir battaniyenin himayesinde, sana bakýyordum. Hiçbir ölümü yakýþtýramadýðým bir ekim sabahý. Hani aralýk, kasým neyse ama ekim ayýna ölüm yakýþmamýþtý asla. Katýlamadýðým bir oyunu seyrediyordum. Üstelik sen vardýn oyunda. Piþmanlýk ve hüzün sýnýrlar çiziyordu aklýmýn hezeyanlarýnda. Çizgi dýþýna çýkan oyun dýþý oluyordu. Yani sen bir oyun oluyordun, sabahlar ölüm. Bense yaðmur, sana kavuþuyordum topraða düþünce. Þimdi anlamsýz acýlar biriktiriyorum, anlamsýz yaralar deþiyorum. Anlamsýzý anlamlý kýlan öykünmelerim var. Seninle baþlayan acýlar, yaðmur yaðýnca seninle son buluyordu. Çabucak düþtüðüm bir þiirin içinde uyanýyordum bazen.

 Þimdi ne zaman yaðmur yaðsa bu þehre, ýslanýrken buluyorum kendimi…