Kah gecenin karanlýðýyla

Kah hüznümün buza çalan ayazýyla

Döküldü satýrlara kederim.

Bir yusufçuk öpsün dudaklarýmdan,

Ve mühürlensin kalbim.

Aþkla üþüyen sol yanýmý versem ateþe,

Ya da çarmýða gersem,

Biter mi bu sancý?

Çocukluðu gasp edilmiþ bir devþirme gibiyim,

Anlayamazsýn beni!

Evcilleþtirmeye çalýþýyorum içimdeki nefreti.

Gecenin en acýmasýz saatlerinde,

Ýki gibi mesela yada üç,

Gözlerim tavana yüzünü çiziyor,

Siliyor, Çiziyor,

Siliyor, Çiziyor,

Böyle böyle sabahý ediyorum.

Unutacaðým diyorum,

Yalan olduðunu bile bile,

Unutacaðým!

Hep ayný þeyleri söylüyor þarkýlar,

Þiirlerde yazýlanlar hep ayný,

Aþk ayrýlýk ve acý!

Ve gölgeleri,

Ayrýlýðýn, hüznün ve anýlarýn,

Ayrýlmýyorlar yaný baþýmdan,

Senden vefalý çýktýlar.

Aþk diye baðrýma bastýðým,

Gecelerimi zindana,

Gündüzlerimi harman yerine çeviren,

Aslýný parçaladýðýn aþkýmýzýn,

Nüshasýný veriyorum ateþe,