Online Üye
Online Ziyaretçi
GÜLLER KAN AĞLIYORDU
Güller yol bağlıyordu,
Gitme diyorlardı, dur, dur biraz daha,
Gitme, bülbül söylemedi son şarkısını,
Saçların vermedi kokusunu gülzâra,
Son gonca rengini almadı dudağından,
Düşmedi son yaprağı toprağa,
Kal diyorlardı, kal bir bahar daha,
Güller, yol bağlıyordu…
Güller yürek dağlıyordu,
Yalnız bülbül değildi artık yalvaran,
Tarumardı gülşen, goncalar niyazdaydı,
Zemherinin en hoyratına yakalanmış bükük boyunları,
En güzel kokularını şimal rüzgarları almış,
Ne bir ses, ne bir nefes vuslat diyarından,
Umutlar, Kaf Dağı’nın ardında kalmış…
Seni soruyordu sevdalı turnalar,
Yoktu bir cevapları susmaktan gayrı,
Güller, yürek dağlıyordu…
Güller kan ağlıyordu,
Dönüşsüz yollara dönüşsüz gidişti bu.
Ne rüzgârlarla sesin gelecekti artık,
Ne turna feryatlarında nefesin.
Biliyordu goncalar,
Sevda, vuslat vahasına eremeden
Can verip gidecekti hasretin çöllerinde.
Ne Keremler tutuşacaktı Aslı’nın saçlarından.
Ne Ferhat dağları delecekti artık.
Yalnız, son goncadan düşen son yaprak,
Rüzgarın önüne katılarak,
Seni soracaktı yalvararak.
O zamansız,
O apansız gidişinle,
Güller yol bağlıyordu,
Güller yürek dağlıyordu,
Güller, güller kan ağlıyordu…