Online Üye
Online Ziyaretçi
Neyi bekliyor ki bu hayat.
Unutabilmemi mi benim seni.
Unutmak istememi mi bekliyor ki.
İstemeden verdim ben sana bu
aşkı,
Gönülden verdim.
Bilmedim ki,
İnanamadım ki.
Sevdiğime.
Unutamadım ki ben seni.
Gözyaşlarıma sakladım,
Belki ağlamaktan korktum.
Günahlarıma sakladım,
Belki söylemekten korktum.
Dualarıma sakladım.
Her gün, her gün, her gün okudum.
Ama !
Unutamadım ki ben seni.
Duygularımı anlatamadım kimseye,
Gözyaşlarımı saklayamadım.
Gizlemek istedim bedenim de,
Kör kuyular yaratım.
İçine gömmek istedim belki.
Ama Ben seni,
Unutamadım ki.
Lanet olasıca bir hayat
yaşıyoruz.
Hem sen, hem ben.
Hem çevremizdeki İnsan dediğimiz.
Gem vurulmuş dünyalarına,
Yaşadıklarını bilmeyen
kimselerimiz.
Dünya anlatamaz sana,
Sana duyduğum aşkı.
Ben seni,
Unutamadım ki,
Diyar diyar gezmeyi planladım.
Prangalar vurup gönlüme.
Ağlamayı anlatmaya çalıştım.
Bir seni, bir beni,
Anlatamadım ki şu gönlüme.
Seni unutmayı öğretemedim ki.
Lanet olsun diyorum ki şu
dünyaya,
Beni seninle karşılaştırdığı gün
ki hayata.
Her zaman,
Bilmeden sana verdiğim gönlüme,
Aşklar yazdığım günahkâr
yıllarıma.
Elinden tuttuğum o günü.
Unutamadım ki.
Rüyalar görmekten vazgeçmek
istiyorum.
Hayaller kurmaktan.
Ellerini tuttuğum günleri
özlemekten.
Rüyalarıma girdiğin günlerde
ağlamaktan.
Seni sevdiğimi söylediğim
günlerden.
Vazgeçmek istiyorum.
Ama ben seni,
Unutamadım ki.
Dizgin vuramadım ki gönlüme,
Sevemedim diyemedim ki.
Ciğerimin köşe pare işlemiş
yerlerine,
Aşklarımı gömdüm.
Ama ben seni,
Unutamadım ki.
Bir sözün verdi bana günahkâr
yıllarımı,
Bir kelimen yetti belki de bana.
Lanet olasıca anlatamadığım
dünyalarıma.
Ben seni Unuttum…
Unuttum… Diyemedim ki.
İbrahim
ÇETİNER