Acaba hiç düþündük mü nedir bu eskiye özlem? Yoksa bayramlara, günlere , mevsimler deðil de elimizden kayýp giden gençliðe mi özlem duyuyoruz? Þakaklarýmýza yaðan kara müdahale edemediðimize mi yanýyoruz? Ömür nakdimizin aðýr aðýr tükenmesine bir þey yapamadýðýmýzýn için, beyhude geçen günlerin mi arkasýndan aðlýyoruz? Yaþadýðýmýz aný iyi deðerlendiremediðimiz için keþke hanemize bir çentik daha attýðýmýza mý üzülüyoruz?

“Nerde o eski bayramlar.” cümlesini içimizde duymayan yoktur sanýrým. Çocukken, otuzunu geçen herkesten duymuþuzdur bu cümleyi... Þimdi de belkide bizler kullanýyoruz. Dönüp baktýðýmda þairinde dediði gibi “yaþ otuz beþ yolun yarýsý” geride kalmýþ. Ama ömrün ortasýnda mýyýz onu bilemiyorum. Farzet ki ortasýndayýz. Ne yapmýþýz bu ana kadar?

Doðmuþuz, bir elimizden annemiz tutmuþ, bir elimizden babamýz onlarýn desteðiyle büyümüþüz. Sütü anamýzdan tüketmiþiz, harçlýðý babamýzdan almýþýz, paylaþmayý ablamýzdan ya da aðabeyimizden görmüþüz. Kýskançlýðý kardeþimizden, tarihi dedemizden, yaþlýlýðý ebemizden öðrenmiþiz. Bilgiyi öðretmenimizden, adabý hocamýzdan, vermeyi hacýmýzdan, korumayý dayýmýzdan ya da emmimizden, fedakarlýðý teyzemizden görmüþ, bayramlýðý halamýzdan, ateþi yakýn komþudan külü uzak komþudan almýþýz.

Bereket yüklü yaðmurlar beklemiþiz güz mevsiminde, kýþýn bize gülen sýcacýk bir güneþ istemiþiz kuytularda; bahar rüzgarlarýyla rengarenk çiçeklerin kokusunu çekmiþiz içimize doya doya; yaz geldi mi koyu bir gölgede buz gibi bir ayraný dikmiþiz tepemize. Dönüp baktýðýmýzda da gördüðümüz þey tepe tepe kullanýlmýþ yirmi otuz yýl kalmýþ elimizde.

Almýþýz, görmüþüz, öðrenmiþiz, yemiþiz, içmiþiz, koklamýþýz; velhasýlý kelam tüketmiþiz, tüketmiþiz, tüketmiþiz… Þimdi bir kez daha acaba diyorum, bizler vermeden almayý, emeksiz yemeði, koymadan tüketmeyi mi özlüyoruz eskiyi özlerken.

Evet sevgili dostlar.
Dedik ya yolun yarýsýna geldik. Artýk bir anne, bir baba olarak, keþkelerimiz çoðalmadan, kendi çocuðumuzun elinden tutup, cebine harçlýðýný koyma zamaný. Bayramlýklarýný giydirerek, þehrin en güzel parklarýný gezme zamaný. O her þeyden çok sevdiðimiz þeker yavrularýmýza; elma þekeri, horoz þekeri, pamuk þekeri alma zamaný. Büy6üklerin ellerinden küçüklerin gözlerinden öpme zamaný. Giydirme, yedirme, içirme, zamaný. Bu kadar aldýktan sonra þimdi verme zamaný.
Herkim hangi mesleði yapýyorsa en iyisini yapma zamaný. Ya bir eser yazma ya da hakkýnda bir eser yazýlacak bir eser yapma zamaný. Maziye takýlýp kalma deðil istikbale bakma zamaný.
Ardýmýzda hoþ bir sadâ býrakma zamaný.

Mustafa Ýsmet KESKÝN
Sadâ: Ses. Avaz. Savt. Yanký.