Deðerli Meslektaþlarým,

Millet Mektepleri’nin açýlýþý ve Atatürk’ün Baþöðretmenliði kabul tarihi olan 24 Kasým günü, 1981 yýlýndan beri “Öðretmenler Günü” olarak kutlanmaktadýr. Baþta, Baþöðretmenimiz Atatürk olmak üzere, ebediyete intikal etmiþ, bu uðurda canlarýný vermiþ, þehit öðretmenlerimizi rahmetle yâd ederken, hayatta olan tüm öðretmenlerimizi de; saygý, þükran ve minnetle anýyoruz. Bu vesile ile onlarýn da öðretmenler gününü kutlayarak sözlerime baþlamak istiyorum.

Þimdi gözlerinizi kapatýp, sizleri bir hayal yolculuðuna çýkarmak istiyorum. Yýl 2040’lar. Aylardan kasým. Bir sahil kasabasýnda, elinizde oltanýz, ömür nakdini aðýr aðýr tüketirken, Anadolu’nun her köþesinde, bozkýrlarda, kurak topraklarda yetiþtirmeye çalýþtýðýnýz gülleriniz aklýnýza geliyor.

O güllere yýllarca emek verirsiniz, bir gün toplayýp gittiniz mi valizinizi, her þey geride kalýr sanýrsýnýz ama yanýlýrsýnýz. Çünkü bozkýrlarda açan bir güldür öðrenci. Ve yýllar sonra soðuk bir kasým sabahýnda çalan bir telefon, unutturur bütün yorgunluklarý, yeniden damarlarýnýza kan yürür, canýnýza can gelir: “Öðretmenin, ben Karacadað Köyü’den, Gül Çaðlayan, sizin yolunuzdan gittim öðretmenim, kendi köyüme öðretmen oldum.” Dolan göz pýnarlarýnýzdan süzülürken iki damla yaþla dinlersiniz telefondaki sesi, o size heyecanla anlatmaya devam eder: “Þimdi sizin masanýzda ben oturuyorum, diktiðiniz fidanlar aðaç oldu öðretmenim, dallarýnda kuþlar ötüyor, altýnda çocuklarýmýz cývýl cývýl, bilmezlerdi düne kadar öðretmenim, bu aðaçlarý yýllar önce köyümüze gelen bir öðretmenin, sizin diktiðinizi. Dün anlattým onlara, sizin ne kadar çalýþkan olduðunuzu, köyümüze yeni bir yüz, yeni bir soluk getirdiðinizi. Artýk biliyorlar ki, iþte bütün bu bahçe sizin, bu aðaçlar sizin, benim gibi “Güller” sizin eseriniz öðretmenim.

Belki de içinizden birinizin bir baþka kasým sabahý çalar ziliniz, elinde kýrmýzý karanfillerle; þýk giyimli bir bey vardýr kapýda, yanýnda güzeller güzeli bir bayan, elinden tutuðu dört beþ yaþlarýnda bir çocukla mutlu bir aile tablosudur karþýnýzdaki duran. Buyur edersiniz içeriye, dizlerinizde kalan son dermanla. “ Ben” der, “öðretmenim ben Barýþ Öztürk, iþ adamý oldum, þirketlerim var, iþyerlerimde binlerce insan çalýþýyor, bütün bu þirketler, bu mallar sizin eseriniz öðretmenim, çünkü sizin þu sözünüzü hiç unutmadým ‘inanýyorum ki bu sýnýftan öðretmenler, doktorlar, iþ adamlarý, bakanlar, hatta baþbakan bile çýkabilir, kendiniz hiçbir zaman küçük görmeyin, bu günün baþbakanlarý da bundan otuz-kýrk yýl önce iþte bu sýralarda oturuyorlardý.’ Ve ardýndan eklediðiniz þu cümle hala kulaklarýmda diye devam eder: ‘Ama asýl unutmamanýz gereken bir þey var ki; o da hangi makam ve mevkide olursanýz olun, size emek verenleri unutmayýn, iþinizi sevin, en güzel þekilde yapmaya çalýþýn ve asla dürüstlükten taviz vermeyin.’ Ýþte ben dürüstlükten asla sapmadým ve hayatta hep kazandým öðretmenim.” Diye bitirirken sözlerini ve ellerinizden hürmetle öpüyor.

Deðerli meslektaþlarým,

Þimdi diyorum ki Dünya’nýn yedi harikasýnýn mimarlarýnýn böyle bir hayal kurma þanslarý var mýdýr? Onlarýn eserlerinin mimarlarýna teþekkür etme gibi bir yetenekleri var mýdýr? Elbette her meslekte olduðu gibi pek çok sýkýntýlarýmýz var; ama bu kadar cefakâr bir meslek sadece bu hayaller için bile yapýlmaz mý? Ýþte bize her zorluðu aþma gücü veren mesleðimizin bu manevi hazzýdýr. Çünkü bizler hammaddesi de, ürünü de insan olan bir mesleði icra ediyoruz. Hammadde seçme þansýmýz olmadýðý gibi, ürünü beðenmediðimiz zaman imha etme lüksümüz de yoktur. O yüzden býkmadan, usanmadan, dönmeden, yanýlmadan emin adýmlarla bu yolda ilerlemeliyiz. Önce kendimiz piþmeliyiz, sonra da söndükçe piþiren bir ocak gibi öðrencilerimiz piþirmeliyiz. Çünkü bizler öðrencilerin karanlýk dünyalarýna doðan bir güneþ gibiyiz ve aramýzdaki iliþki de dünya güneþ arasýndaki dengeye benzer. Eðer biraz fazla yaklaþýrsak onlarýn dünyalarýný yakar yok ederiz, eðer uzak durursak da onlarý karanlýk dünyalarýyla baþ baþa býrakýrýz. Bu seferde karanlýkta, soðukta donarak yok olurlar. Bu hassas dengeyi bir mizan terazisi gibi tutmalý, atanýn emaneti olan geçleri iyi yetiþtirmeliyiz.

Sözlerimin sonunda, bir eðitim ordusu olan ailemdeki öðretmenlerin (beþ öðretmen kardeþiz) öðretmenler gününü ve bütün meslektaþlarýmýn öðretmenler gününü kutluyor saygýlar sunuyorum.

Mustafa Ýsmet KESKÝN
Türkçe Öðretmeni