Ýtiraf ediyorum: Yenik düþtüm bu oyunda; kurallarýný bildiðimi sadýðým ömür yokuþunda týkandým. Meðer ne dikmiþ bu yokuþ, tökezlediðim çukurlarda ite kaka yol alýyorum. Nefessiz kaldým, bir o kadar da yorgun. Bir de çelme atanlar yok mu yakýnýmda: Adeta fýrsat kolluyorlar, sanki yaþama hakký sadece onlara aitmiþ gibi…

Bu güne deðin, her sýnavda bir de kurtarma sýnavý hakký tanýnýrdý. Nedense bu aralar kontenjan dolmuþ. Ben zaten doðuþtan öðrenci geçinen bir zat olarak, hala beklemekteyim ikinci þansý. Ama hiç belli olmaz: Belki hayattan sorumlu devlet bakaný bir hak tanýr da bu yolda, sýnavý atlatýrým.

Þaka bir yana, o kadar da çalýþmýþtým konulara: Sevgi, hakkaniyet, nezaket, merhamet. Tüh, hepsinden kaldým sýnýfta. Ýyi ki babam görmedi bu günleri, Maazallah yüreðine inerdi. Ýyi de ben bu dersleri hiç görmedim ki ömrümde, hele ki ailemde…

Bu arada bütünlemeye kaldýðým dersler açýklandý: Riya, gýybet, kiþilik haklarýný ihlal, yalan. Bir de alttan dersim varmýþ: ‘’Nefret.’’

Hepsini verdim mi mezun olacaðým. Ama hiç þansým yok. Dedim ya; ben bunlarý hayatým boyunca görmedim, öðrenmedim; öðrenmeye de hiç niyetim yok açýkçasý…

Varsýn yuvarlanayým bu yokuþtan. En azýndan kendime olan saygýmý kaybetmem. Diðer yandan, hala akýllanmadým, akýllanacaðým da yok: Hala sevip, güvenebileceðim insanlarla karþýlaþacaðýma inanýyorum. Yok, yok iflah olmam ben. Ne geldiyse baþýma sevip, güvenmekten gelmedi mi… Sadece sevdim, güvendim, paylaþtým, herkesi dost sandým.

Bir de merak ediyorum, acaba müfredat deðiþir mi? O zaman deðmeyin keyfime. Desenize hala ümidim var. Dedim ya, ben adam olmam…