Kimi pul koleksiyonu yapar, kimi ise eski para biriktirir. Bazýlarý da antikaya meraklýdýr. Dönem dönem benim de hani az biriktirdiðim eþya olmadý deðil. Þimdilerde aný koleksiyonu yapýyorum. Kaybettiðim dostlarla yâd ettiðimiz günleri biriktiriyorum cebimde bir yerlerde. Ayný bozuk para gibi: O kadar çok ki ve de kýymetsiz. Evet, kýymetsiz; çok acý, deðil mi?

Ýçimde tüm birikenler patlama noktasýna geldi artýk. Her an, beklenmedik bir zamanda infilak edebilirim. Sanýrým son yýllarýmýn iz düþümü bunlar. Tüm sevdiklerim ellerimden kayýp gitti: Sebebini bir bilebilsem. Sadece beyin fýrtýnasý yapýyorum, olanlara dair. Sonuç mu: Koca bir sýfýr.

Sebepsiz terk ediþler, bilinmeyen öfkeler saklý onlara dair. Asla bir aþk acýsý deðil bu. Sanýrým böylesi daha kolay olurdu, ama deðil. Bilinmezliklerle dolu bir dünyada payýma düþeni yaþýyorum sadece.

Düþüncelerine, kimliklerine, yüreklerine inandýðým kim varsa aldý baþýný gitti bir yerlere, hem de benden çok uzaklara gitti. Kalanlar mý? Yarým yamalak, ite kaka götürüyorum iþte; gittiði yere kadar gider.

Oysa ne çok sevmiþtim onlarý. Asla bitmeyeceðine kanaat getirdiðim sayýsýz hikâyemiz vardý. Bir ömür süreceðine o kadar emindim ki. Kim bilir, demek ki kredim tükenmiþ onlarda. Yoksa onlarýnki mi bende. Ýþte cevapsýz bir soru daha.

Kimlikleri bende kalsýn, tabii ki eðer bir kimlikleri kaldýysa. Sanýrým kimlikleri de kaybolup gitti. Yeri gelmiþken, kayýp kimliklerin hükümsüz olduðunu buradan bir kez duyurayým.

Zor zamanlarýmda yanýmda olurlar sanmýþtým, meðerse amaçlarý beni daha da zora sokmakmýþ. Kutlarým: Zoru baþardýlar doðrusu.

Dedim ya, bazýlarý koleksiyon yapmaya meraklýdýr: Benim gibiler de aný koleksiyonu yapar. Þahidim de Ýstanbul’dur. Ortak mekânlarýmýzýn sessiz þahidi. Yýllanmýþ acýlarýmýn ve anýlarýmýn gizemli mekâný; kalbimdeki güneþin battýðý o eþsiz ufuk çizgisi.

Kaldýrýmlarýn dili olsa da ah, bir konuþsa. Fotoðraflardaki silik görüntüler bir canlansa da yaþanmýþlýklarý dile getirip, haykýrsa…

En acýsý ne biliyor musunuz: Sevginin düþman kardeþi bildiðim nefret duygusundan eser bile yok bende. Zira hiçbir þey hissetmiyorum gidenlere dair. Býrakýn sevgi kýrýntýsýný, nefret bile yok bende. Hasretim, sevgim, özlemim âdeta taþ olup, hissizleþmiþ vaziyette. Peki, ya, içimdeki sevgi tükendi mi: Asla, hayýr; birikmiþ faiziyle birlikte güzel bir birikim yaptým geçen zaman zarfýnda..

Diðer yandan üzülmüyor da deðilim. Onca yýlýmý, derdimi, sevincimi, heyecanýmý heba etmiþim paylaþarak. Ama içim rahat: Bir insan olarak görevimi en iyi þekilde ifþa ettim. Gerisi Allah’a kalmýþ hesap zamaný geldiðinde.

Ne diyebilirim ki, yollarý açýk olsun ama asla benimkiyle yeniden kesiþmesin. Geçici süre hizmet dýþýdýr yolum, duyurulur. Onlara verdiðim rahatsýzlýktan ötürü de özür dilerim.

Yeni kavþaklarda yeni dostlarla buluþmak ümidiyle; selam olsun herkese…