Kýpýrtýlarý bitti artýk gönlün,

Bir adým ötesindeyim

Veda denen bu kýsýr döngünün.

Ömrüm vefa etmedi sana kavuþmaya;

Kavuþmak ne kelime,

Hayalin bile artýk haramdýr bana.

Bir kez sevmiþtim;

Kim bilir belki de çok kere,

Yoksa sevdiðimi mi sandým,

Ve nihayetinde anladým ki,

Sen sadece bir yabancýydýn.

Hüznün bahçesindeyim bu gün,

Savrulan yapraklar misali

Akýp gitmekte gözyaþlarým.

Gördüm ki, artýk çok geç;

Dinlemese de söylerim her daim;

Ey, gönül artýk bu sevdadan vazgeç.

Yýlgýným, kýrgýným;

Kimsesizim, çok yalnýzým;

Oysa kavuþmanýn arifesi sanmýþtým,

Meðer ne çok yanýlmýþým.

Tek bir çiçekle geçti ömrüm;

Bir tek gün dahi gülmedi yüzüm.

Sen bir goncaydýn,

Ben ise hüznün gölgesindeki güldüm.

Bir güldüm, lakin

Sürgündü zahir,

Ahir ömrüm.

Kavuþamadan soldum,

Bir de baktým ki

Acýmasýz kaderin oyuncaðý olmuþum.

Þimdi ise yitip giden zamanýn ardýndan

Bir baþýma kederimi yaþýyorum;

Derinden, ýssýz ve çaresiz.

Kelimeler hepten kifayetsiz,

Belki sildim tüm geçmiþi

Tek kalemde,

Lakin tüm anýlar,

Sessizce yolumu gözlemekte.

Tek þahidi gölgelerdir

Tüm yaþananýn,

Karanlýk, izbe köþelerde mütemadiyen,

Bitmek bilmeyen nöbetlerde.