Güneþ ufuk çizgisinde; temmuz ayýnýn son cumartesi günü, güne veda etmeye hazýrlanýyordu. Ýki balýkçý sandalý; günün yorgunluðu içinde kýyýya dönmeye çalýþýyordu. Altýn sarýsý rengindeki ýþýk huzmeleri arasýnda martýlar günün son uçuþlarýný yapýyorlardý.

Vedia haným, evinin balkonundan sahilde ki yüzmekte olanlarý seyrediyordu. Üzerinde tarifi yapýlamamýþ bir yorgunluk hissediyordu. Kalabalýklar arasýnda tamamen yalnýzdý. Sahipsizdi. Korumasýzdý.

Yüreðinde her günkünden daha farklý bir þeyler olduðunu hissediyor, bir anlam da veremiyordu.  Evliydi ama hem yalýnýz hem de mutsuzdu. Yaþadýklarý kaderi miydi? Kaderse bu kader, ne kadar sürecekti? Daha mý iyi yoksa daha mý kötü olacaktý?

Çocukluðundan beri umudun yokluðunu yaþýyordu. Yüreðinde taþýdýðý umutlar bitmek üzereydi. Bilmiyordu. Bilemiyordu artýk. Ne, nasýl olacak! Diye arada bir öylesine teselli verecek, umutlarýný tazeleyecek insanýn bir sevdiði, bir dostunun olmayýþý ne kadar da acýydý.

“Dünyanýn en fakiri parasý dýþýnda hiç bir þeyi olmayandýr” derler, ne kadar da doðruymuþ meðer. Akþam olacaktý ama canýnýn sýkkýnlýðýndan yemek bile hazýrlamak içinden gelmiyordu.

        Kocasý yanlarýnda yoktu. Tek baþýna iki çocuðun terbiyesine yetiþemiyordu. Oðlunu rahat okumasý için yurda vermiþ, sonra da yaz kapýna gitmiþti.

Yanýnda tamamen yalnýzlýðýný unutturacak Hollanda hatýrasý sarý saçlý bir kanaryasý vardý. O da olmasaydý hayatýn ve yaþamanýn hiçbir anlam ve ifadesi olmayacaktý. Kalkýp mutfaða gitmek üzereyken telefon çaldý.  Arayacak birini de beklemiyordu aslýnda.

Merakla ahizeyi kaldýrdý. “Alo buyurun!” dedi. Telefondaki “Ben” kelimesinin ardýndan ismini söylemeden sesin sahibini tanýmýþtý.

Kaný hýzlanmýþ, kalp atýþlarý birden bire elinde olmadan artmýþtý. Duygularýný bastýrmaya çalýþtý.

Yüreðinde belirleyemediði yoðunlaþmanýn karþýlýðýný þimdi daha iyi anlýyordu. Yýllardýr bir araya gelip dertleþmeye o kadar ihtiyacý vardý ki, Hayati Bey’in eþinden çekindiðinden bu düþüncelerini Hayati Bey’e söyleme cesaretini kendinde bulamamýþtý.

Onun konuþmalarý karþýsýnda rahatlýyordu. Duygularý duruluyordu. Fýrtýnadan sonra sakinliðe eren denizlerin sükûnu kadar.

“Nasýlsýnýz Hayati Bey?”

“Teþekkür ederim.”

“Sesiniz çok yakýnda gibi...”

“Seslensem duya bilirsin.  Evet. Size çok yakýndayým.”

“Ne geziyorsun buralarda...”

“Öylesine bir hafta sonu kaçamaðý sayabilirsin.”

“Peki!  Misafirim olmaz mýsýn?”

“Bir þartla, misafiriniz olurum.  Önce sizi bir yemeðe götürmek istiyorum.”

“Zahmet etmesen olmaz mý?”

“Asla mazeret kabul etmiyorum.”

Genç kadýnýn içi içine sýðmaz olmuþtu.  Çok uzun zaman olmuþtu. Kocasý ile uzun yýllar maziye dayanan dostluklarý vardý. Kocasýnýn yaptýklarý için kendi utanýyordu. Kavgalý deðillerdi. Eften püften sebepler bardaðý taþýrmýþtý. Hiç aramamýþtý. Birkaç defa aramýþ ise de; hep eþi ile görüþmüþtü.

Hayati Bey, yýllar öncesinde Akdeniz’e nazýr þirin bir beldede simetrik sýrt sýrta, bahçeli iki ev yapmýþ ve orada uzun sürmeyen ama çok tatlý komþuluklarý olmuþtu.

Hayati Bey’in eþi; Nevin hanýmýn mutluluðunu bile zaman zaman kýskandýðý olmuþtu. Ona inanýyordu. Ýyiliksever ve güvenilir biriydi. Cana yakýn, olgun, hoþ sohbet, duygulu ve hassas bir insandý. Yalnýzlýðýný pekâlâ paylaþabilirdi.  Bir an þaþýrdý. Ne yapacaðýna karar veremedi.

 “Sizi bir akþam yemeðine götürmek istiyorum” demiþti ya!

Vedia hanýmýn kocasý yurt dýþýnda çalýþýyordu. Beyinin ailesinden de tamamen uzaktaydý. Çevrede pek tanýyaný da yoktu. Kendi öz ailesi ise çocukluðunda daðýlmýþtý. Kocasý, yýlda bir defa olsa bile eve gelmiyordu. Ev almýþtý. Evi dayamýþ, döþemiþti. Geçimliklerini de þöyle veya böyle gönderiyordu. 

Yeter miydi? Yetmiyordu. Kocalýk vazifesini bile yerine getirmiyordu.

En güzel elbisesini giydi. Kocasýna karþý bu kadar özen gösterememiþti. Kocasý geleceðini asla önceden haber vermezdi. Hep aniden gelirdi. En güzel elbiselerini giyse ne fark ederdi ki evlendi evleneli gün mü göstermiþti.  Hayatý heba olup gitmiþti. Sýkýntý, çile ve yalnýzlýk hayatýnýn en vazgeçilmezleriydi.

Hayati Bey, akþamýn ilk alaca karanlýðýnda bir buket çiçekle merdivenleri aðýr aðýr çýktý. Kapýnýn zilini çaldý. Bekletilmeden kapý açýldý.

Koþarak, kapýyý açan sarý kanarya olmuþtu. Anne! bir amca” dedi.

       Vedia haným, hazýrdý. Kapýya geldi.

Uzun etekli, üzerine gülkurusu renginde saten bir elbise vardý. Elbisenin üzerinde saçýlmýþ parlak renkli ve sanki canlý mor menekþeler vardý.

Yüreðinin derinliklerinden gelen ve pembe dudaklarýnda gülümseyerek tebessüme dönüþen “Hoþ geldiniz.” Sözleri; billur bir suyun sesini andýrýyordu.

Uzatýlan çiçekleri aldý. “Zahmet ettiniz. Teþekkür ederim. Bunlarý solmamasý için kalbimin en nadide köþesinde saklayacaðým.”

       “Bu kadar büyütmemelisiniz,” dedi Hayati Bey.

       “Özür dilerim. Kapýda kaldýnýz. Ýçeri buyurun.”

       “Hayýr, Hazýrsanýz çýkalým.”

       …

       Erdemli-270702