Evlenip, yuvadan uçan evlatlar genelde ayrý ve farklý bir dünyaya yelken açtýklarý için midir, bilinmez, sýk sýk uðramazlar baba ocaðýna. Hele ki her gün, düzenli olarak ayný saatte mi:  Mümkünatý yok. Genelleme yapmak ne kadar doðru tartýþýlýr ama bildiðim þu ki: Yýlmaz Aðabey, kesinlikle bu grubun haricinde. Kim mi, peki anlatayým…

Daha öncesine gidersek, evlenmeden önce de, sonrasýnda da, ailesinin göz bebeði ve bir tanecik oðullarý. Beni hep þaþýrtýr ve gülümsetirdi: Ne de olsa babasýný kopyasýydý. Beklenmedik þakalarý, inanýlmaz esprileri ile mutlu olurdum. Özellikle, kardeþim doðmadan önce, büyük ihtimalle kardeþ sevgisini onda tatmýþtým.

Tam bir çekirdek aileydi onlar. Sessiz, sakin yaþantýlarý, birbirlerine olan düþkünlükleri ile takdire þayan muazzam insanlardý. Üst katýmýzda yaþayan sevgili komþularýmýz, komþuluðun da ötesinde, sýmsýcak dostlarýmýz olmuþtu, ezelden beri.

Yýlmaz Aðabey, vatani görevini yapýp geldiðinde, oldukça þaþýrtmýþtý görenleri. Her ne kadar dýþ görünüm, kimseyi ilgilendirmese de, nedense ters giden bir þeyler olduðu doðmuþtu içime. Tezkeresini alýp, döndüðünde, yaptýðý espri þuydu:’’ Vücudumun yarýsýný orada býraktým.’’O yapýlý adam gitmiþ, yerine bambaþka biri gelmiþti adeta. Bahanesi ise, aþýrý yaptýðý spor ve özen gösterdiði beslenmesi idi.

Kýsa zaman zarfýnda, mutlu bir izdivaçla, dünya evine girdi. Dünya tatlýsý bir kýzdý eþi. Saygýda kusur etmeyen, sessiz ve sevgi dolu…

Yakýn civarda oturuyorlardý. Ve her gün iþ çýkýþý evine gitmeden önce ailesini ziyaret etmeyi hiç ihmal etmezdi: Ayný saatte hem de. Müzeyyen Teyze, bilirdi onun geliþ saatini ve pencerede beklerdi dakikalarca. Ya bir çiçek ya da elinde ufacýk bir torbayla gelirdi hem de hiç aksatmadan. Övünç kaynaðý idi anne ve babasýnýn. Fazla dýþarý çýkmayan annesi, öyle mutlu olurdu ki onun vefasýyla, anlatýrken gözleri dolardý her defasýnda.

Yýlmaz Aðabey’i en son gördüðüm gün ve an, hala dün gibi hatýrýmdadýr. Soðuk bir Aralýk akþamý, büfeden sigara alýrken rastlamýþtým ona. Ve tatlý tatlý gülümseyip, hal hatýr sormuþtu. Nereden bilebilirdim ki, bunun onu son görüþüm olduðunu.

Aslýnda bir farklýlýk sezmemiþ deðildim hani, o gün. Ama konduramamýþtým kötü bir þey, aklýma gelmezdi ki. Avurtlarý çökmüþ, sanki daha da zayýflamýþtý. E, kolay deðildi tabi, her gün sayýsýz kere þýnav çekmek. Tam bir sporcuydu ne de olsa.

Kýsa bir süre sonra, babasýna rastladým yolda, telaþlý bir hal içinde bir yere gidiyordu. Sorduðumda, oðlunun rahatsýzlanýp, hastaneye yatýrýldýðýný söyledi. Gerekli tetkikler yapýlýp, taburcu olacaðý ümidiyle, üzgün üzgün baþýný salladý. Basit bir rahatsýzlýðý olduðu düþüncesi haricinde hiçbir kötü ihtimal yoktu ortada. Keþke haklý çýksaydýk, keþke…

Ne var ki, akabinde aldýðýmýz haberler hiç de iç açýcý deðildi. Kýsa zaman zarfýnda, durumu aðýrlaþmýþtý. Evden çýkmayan annesi, her gün oðlunu görmeye gidiyor ve umut ediyorlardý toparlayacaðýna; en az bizim kadar. Onlarýn üzüntüleri, beklentileri inanýlmaz derecede acýtýyordu kalbimi, biz de farklý deðildik onlardan.

Bir ay geçmemiþti ki, aldýðýmýz haberle yýkýldýk. Onlarýn üzüntüsünün yanýnda neydi ki bizim acýmýz. Býrakýn ölümü, hastalýk kondurmak bile akýllara zarardý.

Evlerinin neþesi deðildi tek solan, tüm komþular yas içindeydik. Yürekleri daðlanmýþtý, ötesi var mýdýr evlat acýsýnýn. O dað gibi baba, evladýnýn gidiþiyle belki yirmi otuz yýl yaþlandý bir anda, hem de inanýlmaz kadar kýsa bir süre içinde.

Her gün, evin rutin alýþveriþi için dýþarý çýkan adam, eþi gibi çýkmaz oldu evden. Býrakýn dýþarý çýkmayý, pencere önüne bile gitmez oldular. Öyle ya, artýk gelen giden yoktu, arada sýrada gelen gelinlerinin dýþýnda. Hiçbir söz bulamýyorduk onlarý avutacak, hiçbir þey yapamýyorduk, üç beþ teselli sözü dýþýnda. Yaþanacak en büyük acýyý tatmýþtý onlar.

Onun gidiþinin üzerinden kýsa bir zaman geçmiþti ki, bir gece yarýsý, inanýlmaz bir gürültü ile uyandýk ailecek. Kelimenin anlamýyla, inanýlmaz bir baðrýþ çaðrýþ, feryat içindeydi yukarýdaki komþularýmýz. Koþa koþa üst kata çýktýðýmýzda, banyoda yerde yýðýlmýþ yatarken gördük, Yýlmaz Aðabey’ in babasýný. Çarpmanýn etkisiyle bayýlmýþ, kendinden geçmiþti. Gelen ambulansla, oðlunu kaybettikleri hastaneye kaldýrýldý akabinde.

Acýlarý, acýmýz çok taze iken, bir hafta içinde onu da kaybettik ebediyen. Dilim varmýyor ama adamcaðýz bu acýya dayanamamýþtý. Nasýl bir yazgýdýr bu Allah’ ým. Müzeyyen Teyze’nin yaþadýklarý inanýlmazdý. Ailesi yok olmuþtu, bir anda, aniden.

Nasýl dayanýrdý bu kadýn, nasýl baþa çýkacaktý, hiçbir söz bulamýyorduk onu teselli edecek, kimse de bulamazdý. Periþan bir halde, yapayalnýz kalmýþtý. Önce evladý, ardýndan hayat arkadaþý peþ peþe terk etmiþlerdi onu.

Yaþadýðý ev, artýk bir zindan olmuþtu onun gözünde: Her köþesi hatýra dolu bir zindan.

Ve neyi var neyi yok, her þeyi olduðu halde býrakýp, bir huzur evine yerleþti Müzeyyen Teyze. Asla da uðramadý evine tek gün dahi. Þimdi, orada yaþýyor, aslýnda yaþamaya çalýþýyor. Arada uðrar gelini, ziyaret eder, elinden geldiðince teselli eder…

Senelerdir üst katýmýz terk edilmiþ öylece durur. Bazen, ne gariptir ki, týkýrtýlar duyarýz yukarýdan gelen, evde birileri yürüyormuþçasýna. Olacak þey deðil, her defasýnda da baþka yerden geliyordur sesler diye de geçiþtiririz. Gecenin sessizliðinde, herkes uykudayken bile duyduðumuz olur bu ayak seslerini. Kim bilir, belki de yaþanan acýlar, depresif duygulardýr bizi böyle yapan. Akabinde yorum bile yapmayýz, ayný anda ayný gürültüleri duysak bile…