KAT 0 : Baþlangýç     

Bundan yýllar önce bir baþýma bir serüven baþlattým. Ýçinde sadece ben, kalemim ve defterimin olduðu. Biz üç kafadar bu yola çýktýðýmýzda ne kadar heyecanlýydýk söylesem   'yahu sen de ne büyüttün arkadaþ' dersiniz. Ama bu yol öyle bir yol ki girdiðin anda izlediðin çizgi filmlerdeki iksirlerden içmiþ gibi oluyorsun. Defterime baksanýz 'bu ne böyle, sayfalar hiç yýpranmamýþ, yeni gibi' dersiniz. Bana göre ne kadar yeni kalýrsa, ne kadar özenli korunursa, o kadar uzun yaþar izler. Onun eskiliði zaten kalemin deftere her fýsýltýda yazdýklarýdýr. Baþlangýçta böyle koyulmuþtum bu iþe. Ýþ ne mi?

KAT 1 : Dönemsel bel aðrýlarým

Ýþ yazma iþi. Yapýlma tarzý yürekten. Ýçsel huzur saðlýyor. Büyük iþ deðil mi? Bence dünyadaki en büyük þirket benim þirketim. Size hiç çekinmeden bunu söyleyebilirim.

Þirkette - daha güzel söylemi homeoffice, ya da biz ona odam diyelim- o kadar kaptýrýyordum ki kendimi yazmaya hakkaten belim aðrýyordu. E, o zamanlar þuan yaptýðým gibi on parmaðýmda on marifet klavyeden yazamýyordum. Kalemin kömüründen elim kapkara olur, iþaret ve orta parmaðýmýn yanlarý kalemi tutmaktan içine gömülürdü. Ne kadar ilkelmiþ o dönemler(!) 

KAT 2: Ergenekon Destaný

Lise çaðlarý. Þirkette iþler biraz aðýrlaþmýþtý. Ne yalan söyleyeyim yazý yazdýðýmý söyledðimde insanlar tarafýndan hor görüldüðüm de oluyordu. Bir küstüm kaleme, deftere...

Hatamý anladým barýþmaya gittim yanlarýna. Aldým elime ikisini de, bir gece bereber uyuduk. Affettiler herhalde beni, sabah kolumdan tutmuþlar, silgi tozlu masaya oturttular beni, gözlerim zamane dupstep müzikleri dinlercesine açýldý. Ritmi tekrar yakalamaya baþladým. Ergenekon Destaný(!) da sona ermiþ oldu.

KAT 3: Arayýþ

Adanmýþ bir insan olmayý severim. Bir þey yapýyorsam caný gönülden yapmak isterim. O yüzden bir süre arayýþa geçtim. Kendime yazabilecek yerler aradým. Siteler, gazeteler... Araþtýrdýkça amatör yazarlarýn, amatör küme futbol takýmlarýndan daha popüler olduðunu gördüm. Ýnsanlar yazýyordu, durmadan karalýyordu. Bu girdaptan sýyrýlmak biraz zor olacaktý. Öðretmenlerden tavsiyeler aldým, internet ortamýndan teknikler araþtýrdým ve araþtýrmaya devam ediyorum. Sadece kendi için yazan o kadar çok insan var ki, ama ben 'hayat paylaþýnca güzel' sloganýný hep sevmiþimdir. 

KAT 4 : ASANSÖR

'Çaðýr' butonuna bastýðým anda dev mekanizma beynimi týrmalayan bir sesle harekete geçti. Son kattaydým ses baskýn ve gýcýrtýlý geliyordu. Metal blog yine metal olan ipi sarmalýyor ve kendine çekiyordu. Aniden bomba patlar gibi bir ses çýktý. Olduðum eski bina sanki sallanýyordu. Yer titriyor, yanýmdaki kapýnýn önündeki demir parçasý, kapýyý çalarcasýna vuruyordu. Gözlerim korkudan iyice açýlmýþtý. Kýþ ayýnda yaptýðýmýz kardan adamlar gibi bembeyaz kesilmiþ, irkilen bir kedi gibi tüylerim diken diken olmuþtu. Asansör benim katýma geldiðinde, kapýlarý açýlacakken adeta intihar etmiþti. Ben ölümden dönerken o hayata gözlerini kapatmýþtý. Ortalýk duruldu, ölüm sessizliðinin ardýndan apartmandakiler tek tek dýþarý çýkmaya baþladý. Ambulans ve polis kapýya dayandý. 

Yeni bir asansör yapýlma vakti gelmiþti. Yeni bir çað açarcasýna. Her paslý yapýnýn çöktüðü gibi her paslý fikir de yok olmaya mahkumdu. Yeni bir baþlangýç yaparcasýna... Daha saðlam ipler, daha saðlam mekanizmalar, daha saðlam tasarýmlar ve fikirler. Hayatýn acýmasýz kara deliðinde yok olmadan adýmlarýmýzý sýklaþtýrmanýn zamaný geldi. Eskiyi restore edip yeniyi yaygýnlaþtýrmanýn zamaný. 

Gözlerimi kimsenin bakamayacaðý kadar parlak olan güneþe diktim. Güneþse bana karanlýðý aydýnlatmanýn yollarýný anlatmayý kabul etti. 

'Farkýnda ol, farkýndalýk üret!'

KAT 5: Yola çýkýyoruz.

Asansör'ün beyni olmaya hazýr mýsýnýz?