Ritmik bir þekilde tempo tutmakta alfabede kaç harf varsa. Adeta bir husumet yaþanmakta aralarýnda. Heceler arasýnda kýyamet kopuyor. ‘’Sevgi’’ sözcüðü isyanlarda. Sürekli mýzmýzlanýyor. Unutulmaktan þikâyetçi. Ve o büyülü kelime alaycý ve bezgin tavrýyla bezdiriyor tüm harfleri.’’Ben koca bir yalanmýþým meðer.’’ diye baðýrýyor bir yandan.

Muzip bir gülümseme peyda oluyor ve kýkýrdýyor bazý harfler aralarýnda. Bakýyorum hangisi diye…’’Aþk’mýþ’’ meðer bu sefil hale düþen. Kim bilir belki de ahýný almýþ sefil hale düþürdüklerinin. ’’Aþk eski bir yalan, Âdem’le Havva’dan kalan…’’diye mýrýldanýyor ve kafa tutuyor.

Gürültüyle irkiliyor tüm harfler aniden. Bu sefer de ‘’isyan’’ baþrolde. Hanidir anýlmazken, pek bir dillerdeyim diye havalarda. Baygýn baygýn göz süzüyor ‘’isyan’’. Ve ‘’Yaþasýn Halil Sezai’’ diye bir çýðlýk atýyor durduk yerde.

Ýnsanlar mý çýldýrdý, kelimeler mi kifayetsiz diye düþünmekten alýkoyamýyorum kendimi.

‘’Para para… Varlýðý bir dert yokluðu yara…’’

Aþýrý bir özgüven hâkim bu kelimeye. Ne de olsa herkes onun için uðraþýp didinmekte. Hakkýdýr…

Para’nýn gücü dememek için zor tutuyorum kendimi. Kendinden öylesine emin ki…

‘’Güven’’ çýkýveriyor aralarýndan. ‘’Unutuldum, aldatýldým’’ þarkýsýnýn eþliðinde derin bir iç çekiyor. Oldukça aðlamaklý. Nerelerdeydin dememe kalmýyor ki, geldiði gibi gidiyor.

Bir de bakýyorum ki; iki ‘’a’’ kovalamakta birbirini, ‘’t’’yi de aralarýna almýþ, saygý duruþuna geçiyorlar, ardýndan Ýstiklal Marþýnýn eþliðinde uzunca bir müddet kýmýldamadan duruyorlar. Ve ardýndan onuncu yýl marþý çalýyor. Ýki damla yaþ süzülüyor ‘’ata’’ kelimesinden. Ne de olsa on kasým yaklaþmakta. Bu yüzden mi aðlýyor derken baþka ne gibi sebepten olabilir demeye de çekiniyorum…

Bütün harfler, bir araya toplanmýþ heceler, kelimeler ayrý telden çalýyor bir yandan da aralarýnda homurdanýp duruyorlar. Kimi dertli, kimi mutsuz, kimi coþkulu.

Söylenecek ne çok þey var, üzerinde düþünülecek ve sarf ederken kelimeleri ne denli dikkat sarf edilecek.

Ve birden bire bir sýcaklýk hissediyorum ruhumda. Baþýmý okþayan da kim diyecekken, onu görüyorum.’’Anne’’: En sýcak kelime bu güne deðin duyumsadýðým.

Anne, anneciðim diye sayýklarken açýyorum gözlerimi.

Yalnýzým ama kalbimdeki sýcaklýk devam etmekte.

Ýnanmasý zor ama deminden beri duyduðum tüm sesler, homurtular býçak gibi kesilmiþ. Etrafýma bakýnýrken, anlýyorum ki; hepsi bir rüyaymýþ ama öyle gerçekti ki… Birer birer gözümün önünden geçiyor rüyamda ne gördümse.

Hep ben kelimelerle oynayacak deðilim ya, meðer dert küpü ne kadar kelime varsa, bilinçaltýmdan yüzeye çýkýp, beni oyunlarýna alet etmiþler.

Belki bir sonraki düþümde farklý oyunlara dâhil olurum diye yeniden yumuyorum gözlerimi. Ve aklýma gelen ilk kelimeyle gülümsüyorum.

‘’Umut, umut…’’ diye mýrýldanýrken, tekrar dalýyorum uykuya.

Ne de olsa pembe düþler hep olmadý mý hayatýmda, hayatýmýzda…