Mantýðý ve duygularý sürekli çeliþen biri olarak diyorum ki: Korkmayýn sevmekten…

Tabii ki hemen yanlýþ bir manaya da vakýf olabilirsiniz. Herkesi mi, kendimizi mi yoksa sadece aþýk olduðumuz kiþiyi mi?

Ne fark eder ki, bir yerden baþladýktan sonra. Ýþin baþlangýç noktasý, kendimizi sevip, iyi ya da kötü yönleriyle benliðimizi kabullenmek. Sonuçta her birimiz bir parça taþýmýyor muyuz Ýlahi Güce ait ve O’nun tarafýndan biçimlendirilmiþ. Özümüzü kavrayýp, sevip, deðer verdikten sonra zaten arkasý gelecektir.

Ailemiz ise baþ tacýmýz: Hani, bizi sarýp sarmalayan, kol kanat geren ve gözeten. Hepimizin sorunlarý olabilir ufak tefek ya da daha büyük ölçekli ama gerçek olan bir þey var ki; ailemiz vazgeçilmezimiz bizim.

Sevgi’den kastým ise, asla kuru sözcükler deðil. Ýçimizden kopup gelen ve emin olduðumuz, inandýðýmýz o güçlü hissiyat. Ve tam da bu noktada iletiþimin gücü devreye girmekte.

Sevdiklerimizle gönül baðýmýzý farklý farklý yöntemlerle kurabiliriz…

Belki sadece göz temasýyla ya da dokunarak içten gelen sýcacýk sözler eþliðinde. Ve tabii ki sonuna kadar karþýmýzdakine inanarak. Empati eþliðinde geliþen bir davranýþ da olabilir, anladýðýmýza ve inanýp deðer verdiðimize dair.

Sevgi ve güven ise ayrýlmaz ikili. Özellikle ikili iliþkilerde güven duygusu öylesine önem arz etmekte ki. Ve diðer taraftan: ‘’Bu devirde kime güvenilebilir ki,’’ dediðinizi duyar gibi oluyorum.

Ýflah olmaz bir hayalperest ve milenyumun Polyanna’sý olarak diyorum ki: ‘’Ýllaki vardýr birileri koþulsuz güvenebileceðimiz.’’

Gerçi hayatýn her döneminde, her kavþaðýnda inanýlmaz darbeler de almýyor deðiliz. Ama yine de bu denli þüpheci olmanýn hiçbir manasý yok. Altýncý hissiniz, duyumlarýnýz, kýsaca illaki bir þekilde size bunu geri bildirimde bulunacak ipuçlarý olacaktýr.

Bir zamanlarýn popüler yazarý Leo Buscaglia’nýn sadýk bir okuyucu idim. Ýlk gençlik yýllarýmda az takip etmemiþimdir onun kitaplarýný hani. Aslýnda onun fikirleri ve kitaplarý ile tanýþmazdan önce bile farkýnda olmaksýzýn onun yolundan gidiyormuþum. Özellikle, affýnýza sýðýnarak, henüz kazýk yemeye baþlamadýðým yaþlarda, tanýdýk tanýmadýk herkese karþý inanýlmaz sevgi yüklüydüm ve dile de getirirdim bunu sýk sýk.

Tökezlemek ve düþmek ise oldukça olasý hayat yolculuðunda. Ama düþe kalka öðrenmenin haricinde ne yapabiliriz ki… Tabii ki bir diðer seçenek; soyutlamak kendimizi gerek kendimizden gerekse insan denen mefhumdan… Ve zaman zaman tek sýðýnaðýmýz iç dünyamýz olabilmekte ister istemez.

Sýkýcý ve kasvetli bir günde, ne kadar yalnýz hissederseniz hissedin, ‘’kuru bir selam’’ diye tabir ettiðimiz basit bir merhabalaþma bile öylesine önem arz edebilir ki, baþýmýzda toplanan yaðmur bulutlarýný daðýtmak adýna. Ama içten gelmek kaydýyla, duyumsayarak, kendimizi karþýmýzdakinin yerine koyarak ya da sadece hatýr sorarak.

Yoksa demiyorum ki; çýkýn dýþarý, üstün rol gücünüzle önünüze gelene sevgi gösterisi yapýn…

Bazen ufacýk bir çocuðun baþýný okþamak, onun sevgi dolu gözlerine ve masumiyetine kilitlenmek, uzaktan ona gülümsemek bile inanýlmaz farklý ve hoþ bir duygu yaratabilmekte.

Gündelik hayatýmýzda neye ya da kime maruz kalýrsak kalalým, içimizdeki umudu asla yitirmemeliyiz. Belki o kadar derinden baðlanamadýðýmýz ya da baðlanmamýzýn mümkün olmadýðý sayýsýz insan da olabilir hatta olacaktýr da. Ama en azýndan olumlu bir özelliðini fark edip karþýmýzdakinin, daha farklý ve daha insancýl yaklaþabiliriz ona.

Hayattan sýký dersler almýþ olsak da ki onlardan biri olarak, inanýyorum ki, illa ki ulaþacaðýmýz birileri olacaktýr ve bize ulaþmasýna izin vereceðimiz.

Deneme yanýlma yöntemi oldukça yýpratýcý ama sosyalleþme sürecinin varlýðý da yadsýnamaz bir gerçek.

Dostlarýmýz ya da arkadaþlarýmýz ya da yabancýlar… Pek çok insandan öðreneceðimiz o kadar çok altýn deðerinde bildirimler ve detaylar var ki hayata ve sevgiye dair.

Eðer iyi günümdeysem ve henüz konuþacak birilerini bulamamýþsam o gün, sayýsýz kere selam verip ‘’kolay gelsin’’ dileklerimi ilettiðim temizlik görevlilerinden tutun da yürümesine ya da yükünü taþýmasýna yardýmcý olduðum yaþlý ve tonton insanlar bana delirmiþ gözüyle az bakmamýþlardýr hani…

Tabii ki yüzümün sirke sattýðý günleri hesaba katmýyorum. Zira her an süpürgeli bir cadýya dönüþme olasýlýðým yüksektir.

Diðer bir deyiþle, sevmek o kadar da zor deðil.

Kendimiz, ailemiz, dostlarýmýz ve yabancýlar…

Art niyetsiz, koþulsuz, güven eþliðinde ve tabii ki maneviyatýn ýþýðýnda…