Henüz çok erken, günün ilk ýþýklarý

Ve soðuk bir hava,

Ýstanbul’un orta yeri;

Deniz kýyýsýnda kýrýk bir masa.

Derken oturdu kadýnýn biri.

Belli ki efkârlý,

Belli ki derinden yaralý.

Derin bir acý gizlenmiþ gözlerinde.

Öyle ki martýlar bile çoktan olmuþ sus pus

Beklemekte kadýný nöbette:

Kaçýncý nöbet,

Kaçýncý hüzün

Derin bir sýzý yakarken için için.

Sus pus kadýn,

Gözleri uzaklara dalmýþ

Ve bakmakta derin derin.

Dalgalar öylesine sessiz

Yalarken kýyýlarý

Yeter ki aðlamasýn kadýn.

Çehresi öylesine süzgün

Aðlamaklý gözlerinde kýyýsýz hüzün.

Sabahýn bir vakti,

Yeter ki iliþmesinler ona

Suçlu belki de ve

Acýsýný katýk yapmýþ

Akan o inci tanelerine.

Bir kadýn; ýssýz

Ve Ýstanbul kadar yýlgýn.

Ne umarsýz ne de öfkeli

Çaresizliði her halinden belli.

Yalnýz en az Ýstanbul kadar

Ýstanbul aðlamaklý en az onun kadar.

Kuru kalabalýk tüm yaþanan

Bir anne þevkatiyle

Bastý Ýstanbul kadýný baðrýna.

Yalnýz ve terk edilmiþ:

Biri Ýstanbul,

Tarihin eþsiz þehri.

Biri kadýn,

En az Ýstanbul kadar dertli.