’Ey dilim!

Sen benim hem servetimsin hem felaketim.

Beni bahtiyar eden de sensin berbat eden de.’’

Seneler geçmiþ üzerinden ama deðerini yitirmeyen eþsiz bir deyiþ yüce Mevlana’dan günümüze uzanan.

‘’Geniþlik sabýrdan doðar.’’

Nasýl da bize dair, bizden, biz insanýn nefsini kýran, iradesini yücelten eþsiz bir deyiþ daha ünlü düþünürden…

‘’Her yerde olmak gibi bir duan varsa, gönüllere gir; çünkü sevenler sevdiklerini gönüllerinde taþýrlar.’’

Yine yüce Mevlana’dan yine sevginin ve sevilmenin eþiðinde gönül dostu olma yolunda gayrete yönelik ve sevgiye, sevilmeye ve sevmeye dair…

Ve bu yolda yürümek adýna meyletmiþ bir beþerin afakî uðraþlarý. Zira yanýlma payý her zaman için somut hayatýn her santimetrekaresinde.

Ne zaman kesilse sesim soluðum dönüp dolaþýr benliðime uzanýrým ve sorgularým kendimi mütemadiyen. Zira kelimeler etkisini yitirir zaman zaman. Neyi kime ne sebeple izah edeceksin ki?

Ya da ne gibi bir beklenti eþliðinde yürüyeceksin o belirsizlikte.

Ne çok þey ne farklý anlam taþýr çoðuna göre. Çoðunluk ya da azýnlýk ama illa ki anlaþýlmanýn peþinde, derdinde kifayetsiz çýrpýnýþlar. Kifayetsiz ve amacýndan sapan ne varsa nasýl da yaralar.

Bazen sessizliðin nezdinde geçerken zaman, kelimeler duygularýn eþliðinde can çekiþir ya da can çekiþen duygularýnýz mýdýr?

Ne hüzün ne de neþe; ne saklýdýr kimin gönlünde, benliðinde?

Zaman zaman bürünülen sessizlik kopma noktasýna getirir insaný ya da isyan çaðrýþtýrýr yürekte. Ama hak mýdýr isyana yönelmek ya da hak mýdýr yanlýþ kelime ve düþüncelerle telaffuz edilmek.

Devamýnda yine eþsiz bir öðüt niteliðinde nadide bir deyiþ:

‘’Herkesin bakmadýðý yönden bak dünyaya.’’

Zaten kendimi bildim bileli edindiðim bir tutum. Ne var ki; uyumsuzlukla paralel seyreden bir nihayet. Nihayet diyorum zira nihayetinde aykýrý olarak algýlanmama yol açtý ve açmakta da.

Zaman mefhumu olmayan ve anlam bütünlüðünü de beraberinde getiren inci taneleri günümüze kadar uzanmakta. Ýnsaný, nefsini, benliðini kýsaca özünü yüzyýllar öncesinde çözümlemiþ bir gönül dost zira þahsý muhterem.

Ýtiraf ediyorum iþte; anlamak ve anlaþýlmak adýna oldu tüm mücadelem ömür boyu. Kýrmamak adýna yeðledim kýrýlmayý. Sevmek adýna sevilmedim de; gerek eþ dost gerekse yabancýlar nezdinde.

Belki de sevildim, fark etmeden ve fark edilmeden.

Ve eþitçi yaklaþýmým hep ama hep yanlýþ telaffuz edildi. Kim ne derse desin ya da sonuç ne olursa olsun; insanlarý ayný kefeye koyuyorum. Kim olursa olsun ama ve en az kendilerine duyduklarý sevgi ve saygý çerçevesinde eþitçi bir yaklaþýmla, kabak dönüp dolaþýp benim baþýma patlýyor.

Sayýsýz insan, sayýsýz kiþilik ve olgunlukta ya da olgunluða eriþememiþ ve sayýsýz tutum zihinlerde yerleþik ve ardý arkasý kesilmeyen etki ve tepki arasýndaki etkileþim.

Ne zormuþ insan olmak, ne zormuþ anlama ve anlaþýlma gayesiyle yüreklere girmeye çalýþýp, yüreðinden ve kendinden olmak. Ve ne zormuþ, mükemmeli aramak kendi adýna, yaptýklarýn adýna. Ve ne zormuþ yenilmek oysa ki savaþ alaný olarak telaffuz edilmeyen bir mecrada.

Sanýrým yeldeðirmenlerine karþý tek baþýna mücadele veren bir hayalperestim: Hala iyiyi ve güzeli arayan, hala kendini ve çevresini anlama gayreti içersinde bulunan.

Yoksa susmalý mýyým? Belki yeniden eski sessizliðime ve kabuðuma dönmeliyim. Ne vardý ki baþýmý gömdüðüm kumdan kaldýracak.

Evet, benim için bir reform adeta sessizliðimi yazarak bozmam. Þu bitmek bilmez uðraþlarýn sonucunda ne de güzel kabuðumda yaþayýp gidiyordum. Nasýl da huzur dolu diye addettiðim ufacýk bir dünyam vardý.

Her yenilgide sýðýndýðým o sessiz fanusum: Cam, dar ama idare edip gidiyordum. Burnumu bile uzatmazken dýþ dünyaya, nasýl da bir anda içinde buldum kendimi bir on yýl geriden takip ettiðim zaman diliminde. Ne on yýlý belki de elli hatta altmýþ yýl evvelinde kaldýðým diyelim.

Oysa geçmiþte nasýl da küllerin arasýndan doðrulup merhaba demiþtim güzelliklere.

Bazen noktayý koymak istiyorum þu karaladýklarýma ya da yazdýklarýma mý demeliyim. Býrakamýyorum her seferinde dilime dolanan sözcüklerden bir anlam bütünlüðü çýkýyor ortaya ya da dökülüveriyor kelimeler coþkun bir nehrin eþliðinde.

Gel-gitlerle alçalýp yükseliyor duygu ve düþüncelerim. Sonra bir dost eli uzanýyor karanlýktan ve o denli mutlu oluyorum ki ve diyorum kendi kendime:

‘’Bak, iþte, yaz ve paylaþ, sadece anlamaya ve anlaþýlmaya gayret göster.’’

Hep istediðim bu olmadý mý ömrüm boyunca: Deðer vermek ve deðer görmek ya da sevip sayýp ayný duygularla karþýlýk bulmak.

Ýki yýldýr deli gibi yazýyorum, bu sayede iletiþimin gücüne yeniden vakýf oldum. Bir duraklama döneminden çýkýp adým attýðým bu dünya nasýl da harekete geçirdi kýþ uykusuna yatmýþ ruhumu.

Yoruyor bazen düþünmek hem de çok yoruyor. Hatta öyle ki; karþýmdakine verdiðim deðer ve anlam ne gibi bir tepkiye ya da olumsuzluða yol açabilir ki bin düþünüp, bir konuþuyorum.

Yol mu uzun yoksa ben mi yorgunum: Eh, ne de olsa beyin ve hassasiyetin bitmek bilmez mücadelesi…

Ya, hayat dediðimiz: Nasýl da geçmiþ onca yýl, oysa daha þu kadarcýktým. Ve derken zaman ilerliyor, ruh aðýrlaþýyor, insan daha da zorlanýyor ve deðiþime ayak uyduramayýp kendi içimde cebelleþiyorum: Doðru nedir, yanlýþ ne hatta sorgulayýp, suçluyorum hem kendimi hem gidiþatý. Ve hakkým olmadýðýný da biliyorum ama yine de alýkoyamýyorum kendimi. Öyle ya; insan yedisinde ne ise yetmiþinde de o.

Aynaya bakýp soruyorum yeniden: Nerede yanlýþ yapýyorum, diye. Var ki bir hatam, karþýlýðýný alamýyorum çabalarýmýn ve var ki bir hatam uyum sürecinde uyumsuzluk sergiliyorum.

Aslýnda pek çok ortak noktada birleþsek de bizler eninde sonunda ayrý düþtüðümüz sayýsýz konu var. Ve yine sorguluyorum kendimi, sayýsýz kere. Diðer taraftan beni sorgulayanlar. Ya ben de mi sorgulamak zorundayým tarafýnca sorgulandýklarýmýn?

Çeliþki ve kafa karýþýklýðý. Gelin görün ki bu sayede yeniden küllerin arasýndan doðrulup, yeni bir gül olduðumu hatýrlýyorum, tam da Mevlana ile buluþtuðum o zihniyette olduðu gibi:

‘’Küle döndüysen, yeniden güle dönmeyi bekle. Ve geçmiþte kaç kere küle dönüþtüðünü deðil, kaç kere yeniden küllerin arasýndan doðrulup yeni bir gül olduðunu hatýrla.’’

Sevgiyle kalýn…