Kavurucu yaz sýcaðýnda serinlik veren bir yaz yaðmuruymuþçasýna nasýl da ferahladý þu kavruk ruhum.

Sýkýntýlarýn ve çaresizliðin nezdinde iken nasýl da püfür püfür esmekte þu deli rüzgâr: Deli gönlüm gibi…

Ne güneþin sýcaðýný ne de havanýn o boðuculuðunu hissediyorum.

Bir mola verdim yalanlara…

Bir mola verdim yalnýzlýðýma…

Bitmeyeceðini sandýðým bir düþmüþ meðer gözüm açýk gördüðüm, büyüleyen, ayaklarýmý yerden kesen.

Gece ve gündüz nasýl da ahenkle mýrýldanmakta birbiriyle. Gün geceye uzanýrken nöbeti ay devraldý yeniden. Yorgun ve yakýcý güneþ bir nebze de olsa dinlenmek istiyor týpký benliðim gibi.

Ve yine devir teslimde bulunacak gerçekler yalanlara, yine yeni bir bekleyiþ baþlayacak günün bitiminde.

Kýsacýk ama huzur dolu…

Karanlýk ama görüp göreceðim en aydýnlýk karanlýk…

Nazlý nazlý göz süzen yýldýzlar ta gökyüzünden seslenmekte bana:

‘’Yum gözlerini ve rehavetin kollarýna býrak kendini o bilinmezliðin.’’

Gecenin prensesi ay bile mimledi imkânsýzlýklarýn izdüþümünü.

Özlemi çaðrýþtýrýyor gecenin sessizliði Oysa sevda asla bir külfet deðil, olmamalý da. Lakin mucizevî bir son gerekmekte ayrýlýðý def etmek adýna. Öyle ya özlem deðil mi acýyý ve imkânsýzlýðý daha da pekiþtiren.

Ayrýlýk deðil mi ilahi bekleyiþi depreþtiren.

Ve tek þahit Yaradan günün seyrini mümkün ve yaþanýlýr kýlan.

Sýcaðýn kavuruculuðu daha da tuz basmakta kapanmayan yaralara.

Kimler kimler muzdarip deðil ki kendilerini hayata peþkeþ çekerken.

Ey, Ýlahi Adalet sen nelere kadirsin.

Karanlýkta peþim sýra beni kovalayan ve terk etmeyen yegâne dostum deðil mi o kadim gölgem: Yalnýzlýðýmýn tek þahidi ta ezelden beri üstelik.

Ahtým var; artýk þikâyet etmeyeceðim demlenmiþ hayatlarýn önüme yýðdýðý bariyerlerden.

Beterin beteri varmýþ oysa. Ne siz ne de onlar. Aslolan sadece ben ve izini sürdüðüm düþlerim. Kaybetmemek ve kaybolmamak adýna nasýl da çakýl taþlarý serptim yürüdüðüm o yalnýz ve karanlýk yola. Olur da günün birinde yolum yine düþer de kaybolmamak adýna tüm uðraþým. Hoþ kaybolacaðým kadar kaybolmuþum o çýkmaz sokaklarda.

Acaba bir gün yeniden bulur muyum ki kendimi? Elbet, bulurum. Keza hep de bulmuþumdur. Biraz sabýr, biraz metanet bana gereken. Bir de geçmiþin anýmda yarattýðý o esinti ve ara ara hissettiðim düþ kýrýklýklarý.

Ne çok þeyin ve ne çok insanýn özlemi baðrýmý yakmakta. Kim bilir belki de bir düþ ötesidir tüm hissettiklerim. Sahi mümkün mü uyanýkken düþ görmek? Evet, mümkün ve öyle inanýlmaz ki…

Hep o ilklerle avunur gönül. Ve beklenmedik sonlarla kapanýr perde.

Ya geride kalan… Hoþ bir seda...

Gözlerden uzak, sýr perdesinin örttüðü bir çocuk masumiyeti kadar saf ve temiz elimde tek kalan.

Her þey ve herkes kolaylýkla kirlenebilir. Ama siz hiç kirli bir sevda gördünüz mü?

Ya sevginin kutsallýðýný kim yadsýyabilir ki? Hele ki buram buram yalnýzlýk ve özlem kokuyorsa…

Zararsýz ve bakir topraklarda þekle ve biçime bürünmeyen, kendince yol bulan bir akýntý gibi adeta: Temiz, berrak ve bir o kadar da ulaþýlmaz. Zaten güzelliði de burada deðil mi? El deðmemiþ ve kirletilmemiþ. Týpký dünyaya gözlerini açan yeni doðmuþ bir bebek gibi. Olabildiðince içten, saf, duru, yalýn ve bir o kadar insanýn içini ýsýtan.

Kýsaca sevginin türevleri. Sevginin hangi türevi muazzam deðil ki… Hayatý yaþanýlýr kýlan ve yolumuzu aydýnlatan…