Bir arayýþ her birimizin verdiði mücadele. Ara sýra gölgelense de yolumuz bir þekilde aydýnlýk nüksediyor hem de hiç beklemediðimiz bir anda.

Hüzünler de bizim için, içimizde köpüren dalgalar da aslýnda tümü aydýnlýða uzanan yoldaki mihenk taþlarý.

Üzüntülerin bir lütuf olduðu söylenir bazýlarý tarafýndan; kendimizi keþfetmemiz ve Ýlahi Aþk’a yönelmek adýna. Önceleri bayaðý yadýrgardým doðrusu bu söylemi.

Tasavuffla tanýþmam henüz çok yeni. Öykündüðüm çok insan olmadý hayatým boyunca. Ýþin açýkçasý kendime örnek teþkil edecek kimseye rastlamadým ya da böyle bir mücadelem olmadý. Sanýrým beþeri heveslerin peþinde iken gençliðin de verdiði bir heyecan ve coþku ile daha ziyade mesleki anlamda kariyer yapmak oldu tüm uðraþým. Farklý mesleklere yöneldim geçen süreçte.

Ýtiraf etmem gerekirse mesleðimin içsel dünyam ile hiçbir iliþkisi yok daha doðrusu yokmuþ. Zira bunu fark etmem çok uzun sürdü. Ben dalýndan kopmuþ bir yaprak gibi savruldum oradan oraya. Derken farklý alanlara yöneldim. Ne büyük talihsizlikmiþ benimki… Evet, hep bir vakit ve efor kaybý olarak nitelendirdim yaþadýðým bu dalgalanmalarý.

 Meðer ki alabora olmam gerekiyormuþ benliðime kavuþmak için. Aslýnda benliðim olduðu yerde kendimi bildim bileli. Gerekenin biraz rötuþ olduðunu yeni yeni anlýyorum.

Mesleklerin en güzeline kavuþtum kendi açýmdan söylemem gerekirse. Sevilmeden de sevmeyi öðrendim mesleðimi icra ederken ve baktým ki attýðým tohumlar filizlenmiþ de çiçek bahçesine dönmüþ dünyam. Kýsaca bir çiçek bahçesinde o eþsiz çiçeklerin sevgisiyle ben de sulanýyormuþum. Bir gül daha ne ister ki bin bir çiçeðin arasýnda yer bulmuþken.

Ben bahçývan gibi canla baþla çalýþýrken o çiçek bahçesinde kendimin de bir çiçek olduðunun farkýna vardým. Kimden mi söz ediyorum; kýsa süreli de olsa yaptýðým öðretmenlik mesleðinden en azýndan kendi adýma… Zira hayatýmýn en mutluluk verici anlarý. Nereden mi geldim bu konuya? Sevilmeden sevmek büyük bir aþkla hem de. Ver derken onlardan bana yansýyan o sevgi pýnarý beni çok farklý bir mecraya sürükledi. Maceram uzun sürmedi ama gerçek anlamda eþsiz bir duyguydu yansýyan ve yansýtýlan.

Sevgi: Yüce bir duygu. Öyle ki bizi Ýlahi Aþka taþýyan bir süreç ve öylesine eþsiz bir hissiyat.

Ve tasavvufla olan tanýþýklýðým… Yeni bir olgu desem yeri ama bir ömür bile harcasam yaþam yetmez ki özümsemeye. Hele ki an itibariyle elimi hýzlý tutmalýyým.

Sevgili Mevlana ve Þems- Tebriz. Ýlahi aþkýn yolunda ilerleyen ve tek vücut olmuþ mürid-mürþid iliþkisi ilk etapta göze çarpan. Ve Þems’in Mevlana’ya olan öðretisi: Allah’ýn tecellisinin her yerden görülebileceði, her yerden tecelli eden tek güç olduðu yönünde…

Kendimizi aramakla meþgulüz bir yandan hayat gayesi için didinip dururken. Bunun yoðunluðu ve boyutu kiþiden kiþiye farklýlýk göstermekte elbette. Kendi adýma söylemem gerekirse bu farkýndalýða yeni kavuþtum. Zira yaralý bir kuþ gibi oradan oraya uçmam meðer ki bir süreçmiþ kendimi bulmak adýna.

Bunun psikolojik boyutuyla ilgilendim çok uzun bir süre ve bir dönem eðitimini de aldým ideallerimin arasýna dahil ederek. Aslýnda bu bilim dalýnýn pek çok getirisi olduðu gibi kayýplarým da olmadý deðil hani. Öncelikle maddi yönden orta ölçekli bir sarsýntý yaþadým. Ve bu yüzden kendimi az suçlamamýþýmdýr. Belirli bir gelir seviyesine sahipken yeniden öðrenciliðe dönmem çok insaný þaþkýnlýða uðratmýþtýr açýk olmam gerekirse.

Para söz konusu oldu mu elimiz kolumuz baðlanýyor açýkçasý zira günümüz koþullarýnda büyük bir güç maddiyat. Bu sebeple de çalýþan ve üreten insana saygým hep üst boyuttadýr. Bu uðraþlarým esnasýnda az yadýrgandýðýmý söylemeden geçemeyeceðim.

Gürültülü bir dünyada yaþýyoruz ve bir çok sesin eþliðinde. Bir yanda isyanlar bir yanda savaþ çýðlýklarý. Ýþin açýkçasý oto kontrolünü kaybetmeye yüz tutmuþ bir insan topluluðu global anlamda üstelik. Ya iç dünyamýz? O da öylesine yara almakta ki keza az yaralanmýyoruz hani bunca harala gürele içersinde. Ama mecburuz da düzene ayak uydurmak açýsýndan. Kabul ediyorum, bir istisnayým ama tamamen iyi niyetle yaptýðým bir seçim benimki tabii ki haricimde geliþen olaylarý ve insanlarý da yadsýyamam.

Ýçsel yolculuðum herkesinki gibi oldukça sancýlý. Bunu çok açýdan irdelemiþimdir doðrusu. Ama en büyük tutkum hep kendimi geliþtirmekten yöne olmuþtur. Ve bu yolculuðun eþliðinde içimde yankýlanan o insan sevgim. Dýþarýdan farklý algýlanmam ayrý bir nokta ama artýk bununla ilgilenmiyorum zira yürüdüðüm yol hakkýnda kimseye hesap vermek gibi bir mecburiyetim yok. Sonuçta yaþadýklarýmýz, yolculuðumuz sadece bize dair.

Ýçsel yolculuðumda en büyük dayanaðýmdýr içimde sakladýðým sevgi mefhumu. Nasýl bir duyguysa artýk, hayat boyu sevilmekten ziyade hep sevdim. Ta çocukluðumdan bu yana üstelik. Sevmekten asla kopamadým gerçi duraklama dönemleri geçirdim ama sonuç itibariyle yitirmedim bu duyguyu. Hala sevebileceðim ve sevdiðim insanlarýn olmasý hatta olasýlýðý bile kamçýlamakta benliðimi. Kýsaca desturum hep ama hep sevgi olmuþtur.

Ya nefret? Ýtiraf etmem gerekirse canýmý çok yakan insan oldu. Ve ne yazký ki onlara karþý hiçbir duygu beslemiyorum: ne nefret ne haset ne de diðer menfi bir çaðrýþým. Tamamen hissiyatsýz bir tanýmlama benimki.

Manaya baðlý biri olarak aþýrý ve uç beklentilerim de yok sonuç itibariyle. Ama gerçeði söylemem gerekirse halen sayýsýz hayalim var ama beni hýrslanmaya sevk etmeyen ve içimi coþkuyla dolduran. Beklentim yok çoðu insandan ama umudum var. Umutsuz nasýl yaþayabilirim ki…

Tasavvuf dininin bende býraktýðý en büyük etki insanýn güzel ahlakla yaþama zorunluluðu. Dini açýdan yapmamýz gereken çok þey var kabul ama güzel bir ahlak ve sevgi olmadan nasýl bu mümkün olabilir ki… Kýsaca kimsenin kimseyi yargýlama hakkýnýn olmadýðý ve her birimizin bireysel sýnavý yaþadýðýmýz süreç.

Ve aþk… Allah’a giden tek yol üstelik. Elimizdeki tek silah insanlýðýmýz ve maneviyatýmýz adýna. Ve bu aþk deðil mi bizi diri tutan.

Böylesi bir güzellik bize lütfedilmiþken bir baþkasýný sevmek nasýl zor olabilmekte, iþte bunun cevabýný yýllardýr aramaktayým. Zira birbirimizi incitmeyi bir marifet sayarmýþçasýna arkamýzda yaralý sayýsýz insan býrakýyoruz.

Ben hep ben demekten vazgeçmek zorundayýz bu yolu yürürken.

Yolumuz öylesine uzun ki ve bir o kadar da kýsa göz açýp kapayana kadar geçmekte iken zaman olan.

Bu yolda yürüyen ve kalben hissettiðim herkese sevgimle…