Ýnanýlmaz ve karþý konulmaz bir devinim süregelen. Hep de süregeldiði üzere ta kâinatýn yaratýlýþýndan bu yana…

Karþý duyulmaz ve fýrtýna kadar güçlü duygular eþlik ederken ruhuma, mümkün atý yok ne geçirdiðim evrimlerin sonucunu tahmin etmeye ne de izahatý takibimdeki silik ve kifayetsiz gölgelerin.

Nakþeden hangi duygu varsa son hýzla raks ediyor ve süzülüyor zihnimin kara deliklerinde çaðrýþým yaparken ve usul usul fýsýldarken ismimi.

Telaffuz etmekte nasýl da zorlanýyorum ve yüksünüyorum diðer yandan. Anlam vermek eskilerde kalmýþ bir özlem sadece bilinmezliðe.

Ýstilasý altýndayken harici güçlerin bir o kadar küçülmüþ ve sýðýnmýþtým kabuðuma. Derken uzattým burnumu kimseler görmeden. Ve tam da teneffüs etmiþken o boðucu havayý geri kaçtým, kaçmalýydým da.

Asla somut bir veri yok diðer yandan kazanýmlarýma dair. Ne geçti ki elime… Raydan çýkmýþ onca vagon hele ki lokomotif çoktan çekmiþ çýkmýþ devreden ve sürüklerken peþi sýra onca insan yüklü kompartýmaný.

Ne varsa hüküm süren kabuk deðiþtirdi. Ve kökünden kurudu onca canlý ya da ruhu olduðunu varsayan kim varsa.

Ya kalanlar… Birer iskeletten ibaret; ne ruhlarý var onlara eþlik eden ne de duyumsayabilmekteler gerçekleri ve gizli saklý güzellikleri.

Ben ve benim gibiler…

Yoklar ki emsal teþkil edenler. Artýk kim nereye saklandýysa çýka gelsin. Gerçi tükendi umutlar ama tek gereken yedek cephane ve destek güç. Sýðýnak o kadar sessiz ve karanlýk ki.

Köþe baþýnda nöbet tutanlara ne demeli. Ýþgüzar ve bir o kadar patavatsýz. Onlarýn istilasý sürerken kayýtsýz ruhum asla pervasýz olmayý beceremedi gitti.

Çekirdek ailem, çekirdek dostlar ve çerez niyetine tüketilen naif benliðim.

Piranalar gibi ne varsa delip deþiyorlar. Buz tutmuþ bir beden ve eksi sonsuzdaki soðuðu duyumsamamak ne mümkün. Oysa ýlýman iklimdir beni ana yurdum.

Nerede, ah nerede kaybolmuþ o çýkýþ noktasý?

Köpük köpük dalgalar çoktan silip süpürdü kumsaldaki ayak izlerimi varlýðýma dair. Ne kaldý ki varlýðýmdan. Oysa nasýl da bir özveriyle yazmýþtým adýmý, adýmýzý kumsal boyunca.

Ne çok þeyin izdüþümüydü aklýma ilk sen düþtüðünde.

Masumiyet ülkesinin bahtsýz prensesi…

Tek silahým ne varsa koruyup kolladýðým ömür boyu.

Ve bitmek bilmez cephanem adýný sevgiyle harmanladýðým…

Yetmedi ki.

Bunca menfi duygu ve kayýtsýzlýk hüküm sürerken nasýl korunaklý ve donanýmlý kalabilir ki bir insan?

Paramparça her þey ve her yer.

Ýþgal edilmiþ ve taarruza uðramýþ bir ruh ve eþliðinde sayýsýz yoksunluk.

Ne pencere kaldý geride ne kapý ne de duvar. Sevinebilirsiniz artýk.

Af kapsamýna girme ihtimali dahi olmayan sayýsýz suç. Ne insanlýða sýðar ne adab-ý muaþeret kanunlarýna. Ötesinde affý mümkün olmayan bir günah. Yargý günü çok yakýn uzak gözükse de.

Birkaç tuðla lazým bana, harcý zaten yüreðimde hem de dünyaya gözümü açtýðým ilk günden beri.

Kapýdaki ayak sesleri buraya kadar ulaþtý. Tereddütteyim açýp açmama konusunda. Varsýn eþikte beklesen gelen her kimse. Ben bir ömür boyu beklemedim mi?

Kim bilir belki de zihnimin sinsi bir oyunudur duyduðum ses ya da içimden yankýlanan.

Zira ne zaman sessizliðe bürünsem hep tetiktedir iç sesim. O ses ki; beni her daim çekip kurtaran içine düþtüðüm karanlýktan. O ses ki; ruhumun ve gönlümün ahengini dünyaya salan.

Nöbetteyim þu an yaþamak adýna.

Görevim henüz tamamlanmadý.

Daha ne yaþadým ki…