Sürecin nasýl iþlediði konusunda hiçbir malumatým yok açýkçasý. Gerek süreç gerekse kapsam dâhilindekiler inanýlmaz önem taþýmakta ek olarak. Fakat gidiþat kelimenin tam anlamýyla kapsama alaným dýþýnda her ne kadar tarafýmca muhteviyatýndan yüzde yüz emin olduðumu düþünmüþ olsam da hem de ilk günden beri.

Üstüne üstük açýklama yetkim, olasýlýðý dahi ihtimal dâhilinde bile deðil. Ýþlevsel boyutu ise bir o kadar duraðan zira fiiliyat bazýnda bir o kadar yetersiz ve sýra dýþý bir dýþa vurum söz konusu.

En az kafamýn karýþýklýðý ile paralel seyretmekte her þey.

Hayata karþý duyarsýz ve vurdumduymaz mýyým? Ne yalan söyleyeyim, ruh durumuma göre deðiþik bir tutum sergilemekteyim. Her ne kadar duyarsýz kalsam da zaman zaman içsel analizim yukarý seyreden bir grafik çizmekte. Tabii ki neye ne ölçüde yanýt bulduðum da tartýþýlýr.

Belki de dolunay zamaný artan hissiyatýmýz gibi aydýnlýk seyretmekte gece, manen içimizi aydýnlatan ýþýk sayesinde.

Gördüðüm mü görmek istediðim mi? Kim bilir, belki de bir ömür boyu yanmayan o lambanýn düðmesini çalýþýr vaziyete getirmek tüm gayretim. Keza ara ara yaþamýþýmdýr bu karartma evrelerini.

Bir o kadar da karýþýk bir döngü içinde bulunduðum. Kýsýr idi en baþýnda ama en azýndan süreci lehime iþletmeyi baþardým. Sebepleri ve sonuçlarý ise tartýþýlýr.

Evet, karýþýk bir süreç tanýmlamaya çalýþtýðým ki ben bile iþin içinden çýkamazken betimlemeye çalýþýyorum tüm bu olanlarý.

Neresinden tutarsam tutayým bir þekilde elimde kalýyor bu yapbozun parçalarý. Aslýnda benliðim koca bir yapboz. Hala bulamadýðým onca eksik parça var ki…

Labirentin sayýsýz çýkýþ yolu olduðunu bilmek de kolaylaþtýrmýyor iþi nitekim daha da kayboluyorum her ne kadar çözüme ve sonuca yaklaþtýðýmý tahayyül etsem de.

Madalyonun arka yüzü ise ayrý bir kaos. Kendimle olan savaþýmda her geçen gün kazandýðým zafer yüzümü güldürmüyor deðil doðrusu ve akabinde onca yenilgi. Güç ve zafiyet: inanýlmaz bir bileþke…

Zaman zaman uzaðýnda dursam da insanlarýn bir o kadar sarýp sarmalýyorum varlýðýmý ve sevdiklerimi. Kýymete binmek bu olsa gerek.

Tanrým, nasýl bir ruh bahþetmiþsin biz kullarýna…

Kayýp ruhum engebeli yollarý aþmaya çalýþýrken her geçen gün gizli kasalar keþfediyorum içi yüklü ve anahtarý yine benliðimde saklý.

Süreç nasýl mý baþladý?

Çok zaman geçti üzerinden ama yine de dün gibi. Ve dün gibi seyrelmekte zaman.

Henüz bu kadar kaybolmamýþtým seneler evvel. Ya da bir o kadar cahil ve bilinçsizdim kendimi henüz keþfetmediðim o dönem zarfýnda.

Sadece ve sadece üzerime düþen hangi görev ve sorumluluk varsa onlarý ifa etmekle meþguldüm bir asýr evvelinde. Yolunda giden o gidiþat: Herkes gibi, paranýn sýcaklýðý ve yüreðimin buzu.

Rutin, meþakkatli ve bir o kadar kendinden bihaber bir robot misali. Ama en azýndan uyum arz ediyordum o ýssýz kalabalýða ve bir o kadar kalabalýktým kendi ýssýzlýðýmda. Belki de öyle kalmalýydým ve herkesi, her þeyi ve pek tabii ki de kendimi olduðu gibi kabullenip sürdürecektim bu yeknesak yolculuðumu.

Ne var ki aktarma yapmanýn vakti çoktan gelmiþ de geçiyordu bile. Ama en azýndan bir o kadar da halis munis yaþayýp gidiyordum bir o kadar sessiz ve kabullenmiþ ve kanýksanmýþ haricindekiler tarafýndan.

Ara durakta inip, yeni bir süreci adýmlamam her þeyin sýfýrlanmasý anlamý taþýmaktaymýþ da buna yeni vakýf oldum. Tamamen bir kafa karýþýklýðý öncesinde yaþamadýðým.

Sayacýn sýfýrlanmasý ve keþif sürecinin iþlemeye baþlamasý.

Onca sene devrildi ama keþif süreci tamamlanmadý gitti.

Kendime uzak ve bir o kadar yakýn. Ve diðerleriyle olan dirsek temasým: Zaman zaman doðru zaman zaman ters orantýlý seyretmekte.

Bireysel çabalar, toplumsal doneler ve bir o kadar istisnai durum. Son zamanlarda þunu görmekteyim ki; aslolan yolculuðumun istikametinde almam gereken onca karar. Kimi zaman kalabalýk ve bir o kadar yalnýz. Ve feyiz alýnmasý gereken onca öðreti ve bir o kadar yanýlgý muhalif olmam gereken.

Gönülden sevdiðim, deðer verdiðim kim varsa…

Yetinmeyi öðrenmek ise hayatýn bana öðrettiði en büyük ders. Uçuk hayallerim az törpülenmedi deðil doðrusu ama yine de enginlerde kulaç atmayý terk edemedim gitti.

Farklýlýk arz etmek… Kime göre ne olabilir ki bunun kýstasý? Artýk ilgilenmiyorum doðrusu zira kabul görmek ya da kabul ettirmek gibi bir mecburiyet taþýmýyorum hele ki insanlarýn binlerce yüzü olduðunu keþfettiðimden bu yana. Bir o kadar farklý olmak hele ki muhalif yapým yok mu…

Ve ne varsa beni ben yapan…

Her kim ise canýmý yakan…

Ve rüzgâr hangi yönden eserse essin.

Gerçi günler birbirinin devamý gibi gözüküyor ve belki de olduðum yerde sayýyorum çoðuna göre. Eðer ki hoþnutsam ve görüp hissedebiliyorsam resmin bütününü hiçbir þey önem arz etmiyor artýk.

Asla narsist deðilim ama bir o kadar da benliðimi önemseyip özümsemekteyim. Ve türedikçe sevgi denen mefhum içimdeki ýþýðýn daha da kuvvetlendiðini görmek bir o kadar mutlandýrmakta.

Ve bir o kadar karýþýk ve çekilmez ama yine de kabul görme eðiliminde.

Yalnýzlýðýn boyutu ve açýlýmý ise her geçen gün kýlýf deðiþtirmekte tarafýmca. Farklý ve bir o kadar sýra dýþý bir duygu. Ayný zamanda zorlayýcý ve yorucu ama bir o kadar da keyifli bir süre keþfin boyutu ve ayrýntýlarý.

Çok þey bildiðimi sanýrdým ve o kadar da kaniiydim ki buna ve gördüm ki koca bir cahilmiþim. Ýnsanlar, sarf ettikleri sözcükler ve görünmeyen boyutlarý ilham kaynaðým özellikler odaklandýðýmda.

Bu yüzden saygý ve sevgi duyduðum sayýsýz insan mevcut yakýnýmda her ne kadar çok uzaðýmda algýlansalar da: Tanýmadýðým, tanýdýðýmý sandýðým, tanýmamama raðmen benden bir esintiymiþçesine.

Ýþte bunu seviyorum: Aydýnlanmak ve aydýnlatmaya meyilli ve tabii ki de zaman zaman onay alma ihtiyacý. En azýndan aydýnlanma sürecinin bir ömür boyu süreceðine de vakýfým en az adýmdan emin olduðum kadar.

Ýçimde hükmü süren sayýsýz benlik kendini öne çýkarmaya çalýþan ve zaman zaman nükseden sesleri. Ne çok kiþilikli olmakla ne de yanardöner olarak tanýmlanmakla ilintili  tüm bunlar. Ama farklý ve deðiþken mizacým sayesinde bir o kadar da yetmekteyim kendime. Aslolan da bu deðil mi?