Gönül bu baðýna sevda ateþi düþtü’mü onu söndürecek tek þey yârin sevgi ile gülümsemesi ve kollarýný açarak sevdiði yârin sarýlmasýdýr. Dünya âlem bir araya gelse söndüremez, sevdiði yar ancak sevgi ile yaklaþýr ise anýnda söner. Aþkýn yasasýnda bu vardýr.

Yürek kor alev yanar tutuþur, sevgiliyi gönülden karþýlýksýz sever, ona baðlanýr bülbül gibi gönül baðýnda öter. Gönlüne saraylar kurar sevdiði gelsin gönül tahtýna otursun diye.

Ah birde sevgili az naz yapar uzaklaþýr ise gönül volkan gibi kaynar, koskocaman âleme sýðmaz olur. Karalar baðlar gönül gecesi gündüzü karýþýr, yönü þaþar, yürüyemez konuþamaz olur.

Selamý sabahý kesen sevgilinin yolu gözlenir eceli bekler gibi. Mehtap gibi aydýnlýk yârin çehresini görememenin ýstýrabý yakar kül eder. Âþýk olmak öylesine kolay deðildir ve her insan âþýk olamaz ve aþkta her insanýn kapýsýný çalmaz.

Ölüm aþk iç içe bir kelime gibi ve aþk mutluluk da iç içe bir kelime, sevmek yâri karþýlýksýz gönülden, yâri için mutluluðundan vazgeçmek her insanýn yapacaðý bir yaþam þekli deðildir. Mecnuna Leyla’yý sevdiren aþk ile bakan gözleri gönül güzelliði Leyla’yý da mecnuna âþýk eden engin gönül güzelliði ile sevmesi güzel sözler ile kendisini mecnun da görmesidir.

Ama ne yazýk ki çevresindekiler ne o gözlerdeki güzelliði gönüllerdeki gönül güzelliðini aþký anlayamadý sadece ikisi anlaya bildi yaþanýlan o tarihte, anlamayanlar merhameti sevgiyi bilmeyenler engel oldular ve aþklarý sýðamadý yaþadýklarý þehir’e, ummana umman birbirlerini aradýlar, aþk kaybolmadý yýllardýr o aþk dolaþýr gönüllerde dillerde þiirlerde öykülerde.

Gönül sazýmýz'a az dokunalým bakalým ne söyleyecek.

Gönül baðýmý aþk ateþi düþtü

Gülen gözlerinde dünyam güldü

Güzelliðin sanki ayýn on dördü

Aþký ile yandýðým sensiz gönlümün hayatý söndü

Aþkýn baðlarýnda bülbül gibi ötenim

Ben sensiz yürüyemem sendelerim

Yoluma yol olan sevdiðim

Al beni götür aþkýn vadisine bahçesine gül yüzlüm

Mehmet Aluç