Durgun sularda kýyýya vurmuþ ölü balýklar gibiyiz her birimiz: Gözleri açýk ama görmüyor. Hareketsiz ve bir o kadar tepkisiz.

Göðün derinliklerinde ücralara sýkýþýp kalmýþ varla yok arasý bulutlar gibi belki de…

Gizemin büyüsü ile yoðrulmuþ olmalýyýz zira kýt kanaat mutluluklarla yetinmeyi öðrendik. Yine de istisnalar kaideyi bozmamalý. Bir yanda bitmek bilmeyen aç gözlülüðümüz mükemmelin peþinde.

Yoksa adýný mý unuttuk mutluluðun hüzün ile paralel seyreden düþlerin gölgesinde. Ola ki mutsuz ola ki deli divane. Biraz huysuz belki de, nazý ve niyazý bitmeden koþturup duran…

Sevgi katsayýsý çoktan kayýplarda ve eþ güdümlü yalnýzlýk her birimizi ters köþeye yatýrmýþken.

Yitip giden onca kifayetsiz sancýlar çekiyoruz bin kez doðar gibi ve eþlik ederken ölüm o boðucu ve nemli ýslaklýkta. Sonunda çýkan çýktý kerevetine bazýlarý muradýna ermez iken…

Murat dediðin ne ola ki… Þarkýlardaki gibi dilek tutarken düþünüyoruz bir yandan neye niyet etsek diye. Ya ayna kýrýlýrsa ve uðursuzluk bizi esir alýrsa. Bak þu siyah kediye nasýl da geçti kapýný önünden. Sakýn ha merdivenin altýndan geçme hatta düþünme bile.

Zirve yapmýþ onca saçmalýk týpký süregelen saçma hayatlarýmýz gibi.

Güveni mi unuttuk nedir yoksa en çok kendimize mi güveniyoruz oysa güven telkin etmeyen zavallý varlýklarýmýzla.

Kolaysa yapýn þu alýþveriþi ve sevin karþýlýksýz. Ne çýkar, sevgi de mi parayla… Ya merhamet ya sükûnet yoksa dostlukta mý ipotekli.

Hadi atýn ne var ne yoksa þu dipsiz kuyunun en dibine hem de. Varsa umudunuz varsa sevgi kýrýntýsý boca edin hadi olmadý kendinizi de atýn da bitsin þu sefil yalnýzlýk.

Nefret dolu onca söylem ve bitmek bilmez ihanet. Hadi ne duruyorsunuz, ne var ne yok gizli saklý dökün tüm kirli çamaþýrlarýnýzý.

Aydýnlýk ve karanlýk arsýnda gidip gelmemek mümkün mü. Arkasýndan kurulmuþ bir araba gibi kolaysa toslamayýn duvarla. Mümkünse alabora da olmayýn. Alýn iþte aynaya tosladýk yine ve kýrýk dökük seyrelmiþ düþler ayaðýnýzýn tam da dibinde. Binlerce kýrýk dökük yansýma. Sancýlý bir döngü. Kifayetsiz bir döngü hatta ve hatta kýsýra intikal etmiþ. Kolaysa ayýklayýn pirincin taþýný. Tonlarca pirinç içi çer çöp dolu. Nöbete durun hadi ki çalýnmasýn düþleriniz. Kurun alarmý ve tetikte olun her daim.

Noldu þu çizdiðiniz sýnýrlara? Ýhlal mi ettiler yoksa? Tabii, öyle ya tebeþirle çizilmiþ tüm sýnýrlar aþýldý. Zaman aþýmý gibi hepimiz ve günahlarýmýz arýndýk kirden pastan. Zaman aþýmýna sýðýndýk sevdiklerimize sýðýnamazken. Rehine verdiðimiz her ne ise. Belki de ruhlarýmýzý çoktan sattýk þeytana.

Sýnýrlarý ihlal edilmiþ kirli bir dünya ve unutulmuþ insanlýk. Kaybolduk, çoktan yitip gittik. Mefhumlarý çoktan kaybettik ve ne varsa özel kayýp gitti ellerimizden.

Çocuklarýn katledildiði, sevginin adýnýn bile unutulduðu ve ne varsa biz vahþi insanlara dair. Ne ise bizi biz olmaktan çýkaran.

Bizler gündelik iþlerimizle haþýr neþir olalým. Düzenimiz kurulu ne de olsa. Anahtarýyla kapýsýný açtýðýmýz bir evimiz var iyi kötü. Ýyi kötü bir iþimiz var ya da yok. Belki yalnýzýz belki aþýrý giriþken ve sosyal varlýklar. Önümüzde bir kap yemek ve sýcacýk yataklarýmýz.

Ya gerçekler…

Aynaya bakabiliyor muyuz? Süslenmek deðil kastým. Rahat mý vicdanýmýz ya da kefil miyiz insanlýðýmýzdan?

Adým gibi eminim ki kimse kimsenin umurunda bile deðil. Öyle olsa bu kadar rahat ve kaprisli olabilir miydik?

Týk nefes bir zorlamayla ite kaka yaþýyoruz hatta çoðumuz da gayret ediyoruz her ne kadar açýk vermemek adýna uðraþsak da. Artýk biliyorum ve görüyorum maskelerin ardýnda saklanan yüzleri. Ýster iki yüz deyin ister kýrýk yüz. Ana, kiþiye ve mekana odaklý sayýsýz kýlýf, sayýsýz maske ve bir o kadar yalan yanlýþ beyanat.

Güven ve aidiyet denen yalancý sýfatlar… Anlamýný yitirmiþ insanlýk… Kifayetsiz ve yeti kaybýna uðramýþ bir dünya. Ölümün kol gezdiði sefil bir tablo acýmasýzlýðýn gölgesinde.

Ölen çocuklar; suçu olmadan, hayatý tanýmadan ve melekler kadar saf ve masum.

Sýfýr noktasýndayýz an itibariyle. Ýnsanlýðýmýzý kaybettiðimiz o sefil noktadayýz. Hala kahkahalar atabiliyoruz. Hala birbirimizin kuyusunu kazabiliyoruz.

Ama çok ama çok uzaðýndayýz kayýp vicdanlarýmýzýn. Kendimize uzak ya da yakýn olsak ne fark eder ki.

Suçluyum ve suçluyuz. Bir o kadar duyarsýz, yetersiz, dirayetsiz.

Kimiz biz? Sadece yaþamak ve dünyanýn sefasýný sürmek için yaratýlmýþ canlýlar mý yoksa akýl, vicdan ve yürek tahsis edilmiþ insanlar mý ki çoktan çoðu þeyi geride býrakmýþ…

Sýfýr noktasýndayýz ve eksi sonsuzluða sürükleniyoruz global anlamda üstelik.

Küresel bir vahþet sergilenirken hala gündelik kaygýlar içersinde yalan yanlýþ hayatlar sürüyoruz. Kimi küpünü dolduruyor sefaletin üzerinden prim yapýp kimi de tavan yapýyor tüm dürtüleriyle.

Þatafatlý hayatlarý ile sefa sürenler ve ölümün kokusu üzerimize sinen.

Ölüm kokuyor dünya ve ölüm kokuyor insanlýk. Ne parfüm giderir bu kokuyu ne de dezenfekte edebiliriz ruhlarýmýzý.

Kokuþmuþ ve duyarsýz kimlikler nöbette þimdilerde hem de hiç olmadýðý kadar.

Sýfýr noktasýndayýz ve bir o kadar yakýn cehenneme. Cennet yeterince dolu zira o masum yavrularýn melek ruhlarýyla…