Rutine baðlanmýþ bir döngü nihayetinde.

Var ya da yok diye tabir edilesi ne çok duygu anlamdan ve anlatýmdan nasibini almamýþ. Nasibini almayan bir tek onlar olsa gam yemeyeceðim. Ne atýfta bulunmak ne de paye vermek. Ne dâhil olmak ne de dýþýnda kalmak. Öylesine, baþýboþ, tedirgin, halis munis belki de olmasý gerekenden duraðan yeri geldi mi her kim ise tetikleyen mecbur kýlýndýðým. Biraz yadsýmadan biraz örselenmeden ‘’geçip gitse ya’’ deyip de razý gelmek.

Razý iken rýza görmemek. Ne acý hibe edilesi duygularýmýn salkým saçak süzülmesi yaþlar eþliðinde. Ne þikâyetçiyim ne de acýnasý. Ne suskunum ne de baðýrýyorum içim yankýlansa da duyulmaz iken ve duyduðunu sanýrken. Saný o kadar ya da tasavvur ettiðim garip bir seyir haricinde tutulduðum. Nazým, niyazým olsa olsa ve hak görmeyen. Sesim, suretim yok sayýlan. Tüm doðrularým mütemadiyen yapýlan yanlýþlarla sümen altý edilen. Ne zaman ki düþsem yollara koþa koþa geri kaçmadým mý terk edilmenin o hicap edilesi tedirginliði ile. Terk ediliþler terk etmelerin buðusu sarmalarken varlýðýmý. Yokluðumun tecellisi bir o kadar gerçek ve olasý en az varlýðýnýn sefasýný süremezken.

Ne vardý da eþleþecekti þu iki kelime… Sefa ile yer deðiþtiren cefa reva görülen tarafýnca ve taraflarýnca.

Bilmez miyim de bundandýr tedirginliðim?

Sormasan da nedir bu suskunluðum ve sýðýndýðýn kabuðun görmezden gelemediðim?

Ne yanlýþým var da mütemadiyen cezalandýrýlýyorum?

Yasama, yürütme ve yargý… O zaman nedir bunca karmaþa ve kargaþa?

Kýþ ortasý, güneþ kararsýz, sýrlý bir gün sýrlarýn kol kola gezdiði. Yine de kaçamadýðým ahmakýslatan gelip her seferinde beni bulan.

Kenarlarý örselenmiþ koca bir kutu içi týka basa dolu: Ne varsa týkýþtýrmýþým dünden beri. Hep dünlerde kalmýþým ve hiç varamamýþým güne ve ana. Dün bitmiþ gitmiþ hala sürünüyorum hecelerde. Hani bugün, hani yarýn? Hani yarýnlarýmýz? Çocuk aklý benimki yarýným yokken nasýl çoðula tekabül edebilirim ki ya da ne zaman ettim ki…

Ruhsal kudretimi idame ettirmeye çalýþýrken tükenen ve tüketilen fiziksel kudretim. Nasýl bir maratonsa ne dur durak biliyor ne de tek bir mola var.

‘’Hadi, ne duruyorsun. Aþ artýk þu engelleri durmaksýzýn…’’

Her yer flu. Herkes gizemli ben her ne kadar yalýn ve net olsam da…

Oksijen tükenmiþ iken nasýl oluyor da hala nefes alabiliyorum. Öðrenilmiþ çaresizlik belli ki hâsýl olan bir o kadar aþina olduðum çocukluktan miras. Hanidir duymadýðým o sesler sürekli beni tahakküm altýnda tutmaya çalýþan. Ben her ne kadar kuralcýysam bir o kadar yeknesak ve boþ vermiþlikle geçmekte hayat bir türlü müdahil olamadýðým. Sýrnaþýk ve yapay yüzlü onca insan sevgi özürlü ve en çok da nefret ile barýþýk.

Kötüye ve kötülemeye meyilli bu rutin ise asla kabullenmediðim. Bu yüzdendir belki de yalnýzlýðým, kim bilir…

Narin, naif, nadide bir çiçek çoktan bükmüþ boynunu hala köküne sarýlmýþ…

Sýkýlgan, yaramaz bir kýz çocuðu annesinin eteklerine yapýþmýþ…

Kocaman bir yetiþkin bin bir baðnazlýkla ve hoþ görüsüzlükle muhatap olmama gayreti güderken içgüdülerinin ve iç sesinin hükmünde beklerken son celseyi. Ve yitip gitmemek adýna belki de çoktan çýkarýlmýþ gözden. Gözlerimin çapaðý, kabuk tutmayan onca yara ve eþelenen toprak misali alt üst olmuþ gönül odam gönül çeþmem çaðlarken kaybolmamak adýna her ne kadar çoktan kayýplarda olsa da çoðunun nezdinde…