Gülün tam ortasýnda aðlýyorum

Her akþam sokak ortasýnda öldükçe

Önümü arkamý bilmiyorum

Azaldýðýný duyup duyup karanlýkta

Beni ayakta tutan gözlerinin…

(Cemal Süreya)

Belirsiz ve sebepsiz bir o kadar yalýn ama yeri geldi mi gizem dolu.

Keskin bir öfke midir peyda olan yoksa asalet denen o garip ikilem mi beni susturan. Ki haiz olduðum ne varsa bir o kadar uzaðýmda seyretmekte oysa biliyorum bir sonraki aþamayý.

Tik tak, tik tak… Ýþte bir gün daha bitti.

Tik tak, tik tak… Bir seneye daha yol veriyoruz.

Tik tak, tik tak… Deðiþen sadece rakamlara tekabül eden bir ömrün elinden kayýp giden zaman. Ve neresindeyim ki bu zamanýn… Ýçinde mi? Meçhul… Peþinde mi? Oldukça bariz…

Bir hale içerisindeyim biraz gri belki de ölgün bir mavi. Örselenmiþ bir renk belki de pembeden koyultulmuþ bir renge sürerken yolculuðu. Zayýflýk kimine göre yer yer sürüncemede kalan bir güç yitimi. Yalýn bir ruhun tüm ipuçlarýný eline vermiþken ve kof bir yadsýmazlýkla cevabýmý da almýþken hala tepkisel boyutta yanýt verememenin sýkýntýsý nasýl da çöreklendi içime.

Görünenin haricinde içsel bir kudret ise vakýf olunan ne ki gerçek tüm cümleler birbirinden baðýmsýz doldururken sayfalarý. Bir kelam bir selam. Bir selam akabinde ahenksiz bir üslupla vuku bulan o kesif sessizlik. Bir yandan nasýl bir hengâme ise müdahil olduðum acýnasý ve ketum tüm o insanlar. Çocukça bir gücenmiþlik düþmez iken yakamdan izafiyim fazlasýyla. Yadýrgamanýn haricinde yadýrganmak da cabasý.

Peþindeyim sadece hecelerin. Peþimdeler bir o kadar tanýmsýz gölgeler.

Araftayým uzaðýnda iken bu âlemin ve henüz erememiþ iken nihayete bu hikâye.

Ýstiyor muyum peki? Neyi istediðimi bilmez iken istemediðim ne varsa fazlasýyla düþtü payýma.

Ýstediðim ne varsa nasýl da uzaðýndayým…

Yoksa son faslý mýdýr ömrü hayatýmýn…

Bir gezginim anlayacaðýn yürümekten tabanlarý nasýr tutmuþ. Yeter ki nasýr tutmasýn yürek. Nasýl nasýl dayanýrým yoksa yalnýzlýða. Belli ki hoþ bir seda geride kalan… Yoksa bu da mý göreceli… Bu da mý reva görülmeyecek…

Biraz serkeþ biraz asi biraz ürkek. Hangi ben sunumda ise rotamý ona göre çiziyorum berduþ duygularýn hezimeti yönlendirirken.

Ahlaki yozlaþmanýn geldiði boyut en acýnasý ve nasiplenmemek adýna bu denli uzaðýndayým gerçek hayatýn. Kirli bir vicdandan bin kat makbuldür sýðýndýðým mabedim. Her ne kadar sýðýnaðýmýn kapýlarý zorlansa da…

Onca boþboðaz insan ziyanda olduklarý gerçeðinden bihaber ziyan vermek adýna bitimsiz bir öfke ile her þeyin ve evrenin maliki olduklarý yanýlgýsýna düþmüþ. Yeter ki uzaðýmda dursunlar. Kin gütmeyi denedim desem yalan olmaz ama geri dönümü sadece meþum bir duygu idi beni benden eden. Her ne kadar beslenseler de nefretten nasýl hala insan olduklarýnýn beyanatýný verip mutlu mesut devam ediyorlar hayatlarýna, bunu da anlamýþ deðilim.

Herkes bahtiyar olma telaþýnda ama belli ki manevi rehberlerini görmekten acizler ve nasýl da uzaðýndalar manevi âlemin. Tatminsizlik ile sývanmýþ ruhlar aç bir nefsin rehaveti çökmüþken.

Çoktan sývasý dökülmüþ olmalýydý oysa ve çoktan yerle bir edilmiþti ruhum ve vicdaným. Tutanaklara geçmiþ onca kayýt ben bile unutmuþken ve hala derin bir tefekkür halinde olabilmek kilitli bir kapýnýn ardýnda…

Gülü alýyorum yüzüme sürüyorum

Her nasýlsa sokaða düþmüþ

Kolumu kanadýmý kýrýyorum

Bir kan oluyor bir kýyamet çalgý

Ve zurnanýn ucunda yepyeni bir çingene

(Cemal Süreya)

Gülebilmek zor olmasa gerek her ne kadar çivilensek de karanlýðýn menzilinde biteviye düþmüþken yolumuz bilinmeze ve ötelerken aþký baðnaz korkular her daim galip gelirken…