Issýzlýðýmýn arzýnda sunuma çýkan duygularým alabildiðine bakir ve bir o kadar yalýn. Öncesinde olmadýðý kadar seyri ayrý bir âlem yankýsý bir o kadar gürültülü duyulmasa da dýþarýdan. Tüm o dýþ sesler deðil mi ritmi bozan, kanýmý donduran.

Týrnak arasýnda iç çekiþlerim fazlasýyla sýrnaþýk medet umarken. Neyden ya da kimden esinlenebilir ki haricinde tek gören ve duyan tüm gücüyle esen ve tutan tutanaksýz ve ýssýz kýyýlarda.

Denemediðim ne kaldý ki… Randýmaný fazlasýyla düþtü ve çöktü. Fi tarihinde baþlayan bir yolculuk notalarýn ezgisi ve yaðmurun sesi ile kaynaþan. Fazlasýyla katý ve kesif bir sessizlik put kesilmiþ tüm o varlýklar zabýta geçerken. Gaipten gelen seslere dahi meftun olmuþken arþýn kaçýncý katý kim bilir yükseldiðim. Görmezler, duymazlar derken haykýrýr ve sorarým:’’Neden? ‘’

Ýlahi bir iþarete vakýf olmak iken tek dileðim elimden çekip alýnan neþem.

Öncesi ve sonrasý… Neyin kim bilir?

Ya gerçek ve yalan arasýndaki o ine çizgiye ne demeli? Fark eder mi ki… Ýnanmak istedikten sonra artýk içimde tek þüphe dahi yok tüm o imgelerin yanýltýcý tezahürüne.

Kýrýk bir bardaðýn parçalarýný nasýl özenle topluyorsam ayný ahenkle tutuyorum hayatý bir ucundan. Yanýlmak, yalanlara sarýlmak deðil niyetim tüm o farkýndalýðýma raðmen. Bedeli ne olursa olsun sunulan yaþama hakkýmý son güne kadar kullanacaðým gülmeye yeltenmesem dahi. Ýsrafý yaþlarýn varsýn mubah olmasýn. Sözüm ona sarf edilen o hileli dostluklar istediði kadar alýcý kuþlar gibi dolansýn baþýmda. Sýrça köþkümün içinde yaþar giderim nihayetinde.

Bilmez miyim nedir aslolan… Görmez miyim karanlýðýn hibeli varlýðýný el yordamýyla ilerlerken. Iþýðýn vardiyasý çoktan bitti ve çekildi kenara, sýðýndý izbelere. Deðiþmez kaideyi kaçýncý tecrübe ediþim. Kaçýncý kapýlýþým esen rüzgâra bir türlü devinimine engel olamadýðým. Yadýrgayan, kýnayan ve yaralayan her bir varlýða bir o kadar teþekkür borçluyum tevekkülün bir uzantýsý olarak. Ýpotekli aþklar nazarýmda korunaklý dünyamýn bir savý dahi olamazken rest çektim hayata.

Sayýlarý çoktan saldým boþluða. Kelimeler ise yoldaþým. Belki bir yaþýndayým belki bin. Nasýl da izafi örselenmiþ ruhum kanarken asla da telaffuz etmeye razý olmadýðým tüm o kýrgýnlýðým.

Ýsteklerim olsun sevinçlerim olsun bir çiy tanesi gibi erirken dilimde ve öðütülürken ruhumda tümleyen üzünç deðil mi nirengi noktasý bir o kadar asil ve dirayetli…

Feraseti, edebi, bilgiyi destur edinmiþken kâinatýn gizemi beni içine çeken. Ne akýllarda bir soru ne içimde tek bir þüphe… Ne sarf edilen ve tahakkuk eden söylemler gýybet ile karýþýk ne de ayýbý, yalaný dýþ âlemin. Mesul olduðum tek bir benlik baþlangýçtan güne uzanan ve gittiði yere kadar.

Hükmedemem hükmedilemeyeceðim kadar.

Yalanlara da inanýrým yalan söylemesem de.

Karanlýða da düþer yolum karartmasam da yüreðimi.

Ölürüm binlerce kez yeniden doðmanýn þevki ve rahmeti ile.

Emeklerken kaç kez takýldým derken yürümeye baþlayýp sayýsýz kere kapaklandým yüzükoyun. Varsýn yokuþ aþaðý yuvarlanayým elbet bakarým baþýmýn çaresine. Iþýk ve iman iken tek yoldaþým hep bildim ki; incitmemek edebin manasýndan ileri gelir. Bu yüzden hiçlikse telaffuz edilen bin kez razýyým hiç olmaya nefret, kibir ve hasetten uzak olmak adýna. Fitne ateþiyle yakan bir zalim olmaktansa derviþ ruhum yoldaþ olsun hiçliðe varmak adýna Yüce Mevlana’nýn zikrettiði üzere: ‘’Ben Allah’a âþýk olduðum an önce münakaþayý, sonra münazarayý, sonra konuþmayý kestim.’’ Yeter ki tüm o afakî söylemlerden muaf tutulayým yanmamak ve yakmamak adýna yanarken aþk ile…