Sýnýr tanýmaz, kanýksanan derinden ve meyletmek azdan çoða, yoktan vara kýsaca yoktan var eden Ýlahi Güce sonuna kadar vakýf olmak sonsuza tekabül eden o yolda.

Kýyýda köþede, hiçlikte çoklukta an ve an gitgide artan bir ivme ile kalp gözünü yöneltmek ve tefekküre dalabilmek…

Aþk… O efsunlu kelime ki sevginin en þiddetli hali. Nihayetinde Allah’a olan aþýrý sevginin ‘’aþk’’ baþlýðý altýnda tümlenmesi hidayetle. Dünyevi sevgiler ve tüm o beþeri aþklar sadece basamaklarýdýr çýkýlan o yolun. Ulaþýrken gerçek aþka kullandýðýmýz merdivenlerdir kýsaca.

‘’Ýnsan sevgisi’’ tabir-i caizse ‘’hümanizm’’ ve ilk kez Çiçero tarafýndan telaffuz edilen bir açýlýmdýr akabinde 16. Yüzyýlýn sonlarýna doðru daha yaygýn mahiyette kullanýlan bir tanýmlama.

Ýnsaný tek ölçü olarak merkeze oturtan dolayýsýyla din ve Allah inancýný tamamýyla dýþlayan bir görüþ kýsaca. Bu baðlamda ateist, materyalist ve Marksist akýmlar kendilerini hümanist olarak vasýflandýrmýþlardýr.

Bu baðlamda gönlü Allah aþký ile dolu olan ve topluma yansýyan bu aþk sayesinde problemlerin çözülebileceðine kanaat getirmiþ olan Mevlana’yý hümanist baþlýðý altýnda nitelendirmek yanlýþtýr. Zira temelinde ‘’ilahi aþk’’, ‘’gerçek kulluk’’ ve fazlasýyla ‘’hoþgörü’’ bulunmaktadýr.

Mevlana’nýn lügatinde ilk sýrada yer alan aþk, hayatýn özü ve aslýdýr diðer bir deyiþle kâinatýn yaratýlýþ gayesidir. Varlýk âleminin yaratýlmasýndaki tek gaye Allah’ýn peygamber Efendimize duyduðu sevgidir. Varlýðýn özü olan aþk ki aþkýn en ileri noktasý olan Allah aþký ve duyumsanan sevgi tüm deðerlerin, tüm varlýklarýn ötesinde çok üstün bir deðere sahiptir.

Yaratýlýþýn, geliþmenin ve büyümenin temel ve ana prensibi kýsaca kâinatýn sýrrý yine ‘’aþk’’týr.

Yine, Mevlana’ya göre, aþk sayesinde insan ve Sonsuz Olan’la irtibat kurulabilmektedir. Ýnsan-ý kâmil olarak tanýmlanan ve çözümlenen ideal insan bu aþký benliðinde keþfedip sonuç itibariyle yaþayan ve yaþatan kiþidir. Her bir mekân parçasý, her zaman dilimi en az suya ve havaya duyulan ihtiyaç kadar insan-ý kâmile ihtiyaç duymaktadýr. Ve kâmil insanlarýn en kâmili sevgili Peygamberimiz Hz. Muhammed Mustafa’dýr. Ýnsan-ý kâmilin en temel özelliði baþkalarýna faydalý olabilmek diðer bir açýlýmla her daim güzellik sergileyen, güzel gören, güzel düþünen, güzel iþler yapan her daim Ýlahi Güç ile irtibat halinde olan ve mütemadiyen O’nu düþünen ve yaþayan kiþidir.

Tüm insanlar yaratýlýþtan sonsuza uzanan yolda, özündeki sevgiye, huzura, güvene, sevgiye, barýþa ve kardeþliðe hasret duyup tüm bu güzelliklerin özlemini çekmektedirler. Zira temiz vicdanlar her daim iyinin ve güzelin tutkunudur ve iyinin, güzelin arayýþýndadýr.

‘’Gel, gel, ne olursan ol, gel!

Ýnançsýz da putperest de olsan, gel!

Burasý umutsuzluk dergâhý deðil,

Yüz kere bozsan da tövbeni, yine gel!’’ (Rubailer, 23)

Mevlana’nýn gönlünden süzülen bu çaðrý ile tüm insanlýk rengi, dini, dili ne olursa olsun yine bu ‘’dergâh’’a davetlidir muteber bir dil ve hoþgörü neticesinde. Kim olursa olsun ister ümidini kaybetmiþ ister tövbesini bozmuþ bu dergâh sayesinde yepyeni ümitlere nail olacaktýrlar.

Yüce Allah’ýn yarattýðý âlemi ki bitki, hayvan ve insandan mütevellit tek bir bütün halinde gören ve kucaklayan Hz. Mevlana’nýn çýkýþ noktasý, hepsinin ayný Allah’ýn yarattýklarý olmasýndandýr. Ve bütün insanlarýn yüreðinin derinliklerinde her daim Allah sevgisi nüksetmektedir.

Bir kutsi hadiste zikredildiði üzere,’’Gizli bir hazineydim, bilinmeyi arzu ettim, âlemi yarattým’’öylesine derin bir anlam muhteva etmektedir ki görünen o ki Allah-ü Tela sýfatlarýyla bilindiði takdirde aþk ile sevilebilir.

Dünyada biz insanlarýn yaþadýðý sevgiler netice itibariyle Allah aþkýna dâhildir. Ýnsan, her þeyi ve herkesi sevdiði zaman Allah’ý da hakkýyla sevmeye baþlar. Allah aþkýna giden yol pek tabii ki gönülden geçer yoksa ne öðrenmeyle ne çalýþmayla ne de uðraþmayla vakýf olunabilir bu Ýlahi duyguya. Kalbin üzerinden yürüyerek bu sýrra eninde sonunda nail olunacaktýr.

Manevi bir sarhoþluktur aþk ve asla da düþünülerek ulaþabilecek bir yol ya da amaç deðil, hali ve vicdanidir.

Mevlana’ya sormuþlardýr aþkýn ne olduðunu ve þöyle zikretmiþtir büyük düþünür:

‘’Benim gibi olunca anlarsýnýz.’’

Ýlahi Aþk’a eren ve dünya zincirini kýranlarýn artýk hiçbir korkuya müdahil edilmemesi yine Allah’ýn bir hikmeti ve rahmetidir.

Sevgili Yunus Emre: ‘’Bana Seni gerek Seni:’’ demiþtir ve o mecazi aþk gerçek aþka tekabül edip nihayetinde Ýlahi Aþk halini almýþtýr.

Âþýklara en çok yakýþan hüzündür. Zira hüzün deðil midir aþk yarasýný taze tutan ve her daim hoþnuttur âþýk hem yarasýndan hem de yareninden.(Þems-i Tebriz)

‘’Hayat bu, bir bakarsýn, her þey bir anda son bulur.

Hayat bu, son dediðin anda her þey yeniden can bulur.’’ (Þems-i Tebriz)