Babam masraflarýn fazla oluþundan dolayý, eve elektrik tesisatýnýn döþenmesini hep erteliyordu. “Yakýnda elektriðimize kavuþacaðýz kýzým” derdi ve devam ederdi: “Az kaldý…”. Allah’tan sokak lambalarý döþenmiþti ve ben akþam yemeðinden sonra her gün sokak lambasýnýn ýþýðýnda derslerimin geri kalanýný çalýþýrdým. Bu yüzdendir ki; nerede sokak lambasý görsem kitap arar elim ve “Yeni bilgi” diye ses verir benliðim.

 
Babamýn acentede çalýþýyor olmasý, beklediðim zarfýn diðer arkadaþlarýma nazaran bana daha erken ulaþmasýna sebep oldu. O akþam bir þölen vardý evimizde. Birincilikle bitirdiðim okulumdan mezun olup, en yüksek puanla kazandýðým öðretmen okulunda okumaya hak kazanmýþtým. Bahçedeki çiçeklerin renkleri de eþlik etti bizim gecemizin renk cümbüþüne…
 
Sabahýn ilk ýþýklarýyla fýrladým yataðýmdan ve babamla merkeze inip, kayýt iþlemlerimizi yaptýk. Artýk öðretmen okulu talebesiydim. Annem dikiþ bilirdi, elinden her iþ gelirdi. Formamý dikmek için gerekli kumaþ alýndý. Heyecanlýydým; hem de çok…
 
Biliyor musunuz? Aslýnda ben hep heyecanlý bir yapýya sahiptim. Bu da yaptýðým her iþten zevk almama önemli bir etkendi.
 
Hüsniye teyze, güzel haberi kutlama için kapýyý kýrarcasýna vuruyordu. Kapýyý açmamla beraber boynuma sarýldý. “Afferim kýzýma afferim” dedi ve ayaklarýmýz bizi, dut aðacýnýn gölgesinde heyecanlý bir sohbete doðru sürükledi. Annemde katýlmýþtý bize.
 
Çay suyunu ocaða koymak için eve ilerlerken, Mustafa’yý gördüm açýk kalan bahçe kapýsýnýn aðzýnda. Kapýyla uðraþmýyordu bu defa; sabit bir duruþla, dikmiþ gözünü bana bakýyordu.
 
-Mustafa iyi misin?
 
-Öðretmen okulunu kazanmýþsýn!
 
-Evet…
 
Yanýna gittim. Bu çocukta beni çeken bir þey vardý. Belki kapýda açmak istediði pencerenin sebebini biliyor olmamdan kaynaklanýyordu bu yakýnlýðým; belki derin bakan gözlerinden… Ama çocuktu o; benimle çok ilgili bir çocuk…
 
-Bakýyorum kapýda pencere açmaya uðraþmýyorsun. Vaz mý geçtin yoksa?
 
Bakýþý üstümde geziniyordu. Ürperdim. Bakýþlarýndan gözümü kaçýrmak için, yolun karþýsýndaki boþ araziye bakmaya baþladým; Mustafa konuþmaya devam etti.
 
-Babam cezaevinden çýkacak. Hafifletici sebeplerden suçu bir yýla indirilmiþ. Son bir yýlým var. Sonra ben de okuluma kaldýðým yerden devam edeceðim ve seninle ayný þehirde yaþayacaðým.
 
-Çok sevindim Mustafa.
 
Sarýldým boynuna. Boylarýmýz aynýydý. Az kafamý geri çektiðimde, kýpkýrmýzý yüzünden gülümseyen misafir bir bakýþ gördüm.
 
-Ýþim var sonra görüþürüz…
 
Bunu dedikten sonra hiç beklemeden, tuhaf bir sersemlikle, çay suyu koyacaðýmý unutarak bahçeye geri döndüm. Annemin “Çayýn yanýna bir þeyler de hazýrlayýp yiyelim.” demesiyle, çayý hatýrlayýp mutfaða geri döndüm.
 
Ýlk günümün heyecanýyla, formamýn içinde, her zaman adýmladýðým yollarda yürüyordum. Bu defa yolum daha uzundu. Yaklaþýk bir saat otuz dakika gidiþ, ayný þekilde de dönüþ sürüyordu. Evde annemin hazýrladýðý sandviç de çantamda yerini almýþtý. Yürüyor muydum, uçuyor muydum bilmem. Öðretmenlerim ve arkadaþlarýmla tanýþmýþ, okulumu sevmiþtim.
 
Ýstanbul’da oturan teyzem ve teyzemin iki kýzý, kýþ bastýrmadan bir haftalýðýna gezmeye geldiler. Onlarý karþýladýk ve evimizde mutlu gün daha baþladý. Ýstanbul büyük þehir… Hediyeler getirmiþti teyzem. Biz, kýzlarla önceki yýlýn hatýralarýyla gülüþürken; teyzemin kýzý, o çok beðendiðim kaþe kabanýnýn artýk kendine olmadýðýný, kabaný bana getirdiðini söylemesiyle bir an düþünceye daldým. Ýnsanlar beklentilerini her daim yüksek tutmamalý bence. Kaþe montu çok beðenmiþtim ve artýk o benimdi. Çok sevindiðimi söyleyerek teþekkür ettim kuzenime. Bizim buralarda henüz bu model mantolar yoktu. Bize kýsacýk gelen hafta bitmiþti. Teyzemleri uðurladýk. Evimiz ýþýltýlý bir sonbahar akþamýnda, bizleri aðýrlýyordu yine.
 
Hedeflerime ulaþýyor olmak beni mutlu ediyordu. Geceleri sokak lambasýnýn ýþýðýnda yaptýðým tekrarlarý çok seviyordum. Okul yolunda yaðmur, kar ya da fýrtýnaya karþý duruþum, kiþiliðimin en saðlam temelleriydi. Zorluklarla ve yavaþ kazanýlan baþarýlarýn kalýcý olmasý esastý. Bunu öðrenecektim.
 
Babamýn eve birileriyle gelmesi sýk rastladýðýmýz bir durum deðildi. Dýþarýda birileri ile duruyordu. Ýçeri girdi ve annemle benim yüzüme bakarak; “Evimize elektrik baðlanacak. Gerekli her þey bitti. Yarýn elektrik kurumundan gelip açacaklar” dedi. Gözüm sokak lambasýyla buluþtu o an. Ne kadar çok sevdiðimi hissettim. “Ona cansýz diyenler utansýn” dedim içimden. Kitaplarýma can olmuþtu yýllardýr.