Belli ki, bu gece ya da bu dönem þeytanýn iþi yoktu. Boþ kalýp caný sýkýlmýþ, Selçuk’un duygularý ve sabrýyla oynuyordu. Çiðdem ise ne istediðini bilir bir halde bakýyordu.
 
-Sorun deðil; bu ilk görüþmemiz. Kýsa tutalým ve bu tanýþmamýz olsun. Diðer görüþeceðimiz güne kadar þimdilik hoþça kal…
 
Evine gitmek için garsona söyleyip taksi çaðýrmalarýný söyledi. Selçuk o kadar harcama yapamaz, taksiyle gidemezdi. Çiðdem’i uðurladýktan sonra evinin yolunu tutmak için dolmuþ duraðýna doðru yürüdü. Evine dönecekti. Tek isteði karýsýna sarýlmaktý þu an. Bu arzuyla bir çýrpýda bitmiþti yol. Arkadaþlarýna rastlayýnca biraz da onlarla sohbet etti. Geç kalmýþtý iyice; eþi ve çocuklarý uyumuþtu. Az sonra kendisi de uykuya daldý.
 
Bir hafta geçmiþti ki, yeni bir mektup geldi Çiðdem’den. Bu kez çýlgýn bir teklifti mektubun içeriði…
 
“Hayatýnda kaç defa çok heyecanlandýn? Bilisin ki, kimseye söylenmeden yapýlan iþler heyecaný arttýrýr. Madem bize bu heyecaný sen mektup yazarak yaþatmaya baþlattýn, o halde sen de benim teklifime açýk olmalýsýn. Ýsteðim zor deðil. Haftaya cumartesi akþamý, þehirde bir otelde, ayrý ayrý odalarda kalacaðýz. Hiç kimse bilmemeli. Yazdýklarýmýzý, yüz yüze sohbet ederek paylaþalým. Eminim ki kabul edeceksin; çünkü ben senin mektubuna hiç düþünmeden cevap yazmýþtým.”
 
Selçuk, mektubu okurken kararýný vermiþti; istiyordu… Bu heyecaný yaþamak düþüncesi bile günlük hayatýný etkilemiþ, yapacaklarýný unutmaya ya da eksik yapmaya baþlamýþtý. Diðer öðretmenlerin, hatta öðrencilerin de dikkatini çekmiþti bu durum. Öðretmenine hayran olan Derya’nýn bile yanýna yaklaþýp söyledikleri manidardý.
 
-Öðretmenim size sorduðum soruyu duymuyorsunuz. Her zaman ödevin cevabýný vermek için siz içimizden birini seçiyordunuz. Hepimiz çalýþtýk ve uzun zamandýr parmaklarýmýz havada. Seçmenizi bekliyoruz.
 
Selçuk, yüzünün kýzardýðýný hissetmiþti. Ne diyeceðini þaþýrmýþ, endiþelenmiþti.
 
Her þeye raðmen yarýn gidecek ve Çiðdem’le masumca sohbet edecek, o adrenal yüksekliðini yaþayacaktý gizlice. Sadece bir gece kalmýþtý…
 
Ertesi gün, eþine daha önce söylediði için, eþofman ve çamaþýrlarýný bir çantada hazýr bulmuþtu. Bu durum Selçuk’u daha da duygulandýrmýþtý. Kendisinin macera yaþamaya gitmesine karþýn eþi bilmeden eþyalarýný bile hazýrlamýþtý. Eþini ve çocuklarýný öperek ilk maceraya doðru yola çýktý. “Doðru deðil biliyorum; ama bu duyguyu yaþamak istiyorum.” diyordu içinden.
 
Çiðdem çok daha fazla heyecanlýydý. O da evliydi ve bir oðlu vardý. Kayýnvalidesiyle kayýnpederi konuþurken duymuþtu. Eþi, teyzesinin kýzýna âþýktý aslýnda; ama o baþkasýyla evlendiði için, kendisiyle apar topar evlenmeyi kabul etmiþti. Bunu öðrenmek genç kadýna çok acý vermiþti. Dile getirmemiþ; ama içinde öldürememiþti bu duyguyu. O günden sonra da eþine sýcak olamamýþtý.
 
Ýzmir’e ulaþmýþtý ikisi de. Ayrý ayrý yollardan ayný yöne doðru, bin bir düþüncenin kalabalýðýnda, caddelere sýðmadan yürüyorlardý. Heyecan yaþama isteði, canlýlar için ne büyük bir tehlikeydi. Karþý konulamayan, ertelenemeyen, deðiþtirilemeyen, yaþanmasý gereken sürükleyici bir duyguydu.
 
Çiðdem otele Selçuk’tan önce gelmiþti. Ne yapacaklarýna, nereye gideceklerine birlikte karar vermek için lobide oturmayý tercih etti. Kendini býraktý bir koltuða…
Eþi tarafýndan beðenilmediði inancý ruhuna baský yapýyor, kahrediyordu onu içten içe. Eþiyle bir kere bile yüzleþmemiþti bu konuyu. Soramamýþtý bu aþký hala içinde besleyip beslemediðini.
 
-Efendim, beklediðiniz Selçuk Bey geldiler…
 
Genç kadýn yerinden kalkarken, uzun zamandýr cinsel hayatý da dâhil, þu anki kadar heyecan duymadýðýný fark etti.
 
Giyimine çok dikkatli olan Selçuk, tüm yakýþýklýlýðýyla gülümseyerek Çiðdem’e bakýyordu. Önce gözleri selamlaþmýþ, sonra sesleri buluþmuþtu lobide.