uzaktan gören anne köpek koþarak geldi. Sýrtýný okula dönerek oturdu. Üzülüyordu, gözleri nemlenmiþti. Köpekle konuþur gibi seslendi; “Ben kimseye taþ atmadým ki !” Ekmeðinden bir kendi ýsýrýyor, bir köpeðin önüne atýyordu. Biraz sonra köpeðin okula doðru baktýðýný fark edince geriye döndü, yanlarýna doðru yaklaþan Osman’ý gördü. Osman seslendi;
—Isýrýr mý?
Mehmet gözlerini silmeye çalýþýrken;
—Bana alýþkýn ya, benim yanýmda bir þey yapmaz.
Osman çekinerek yaklaþtý. Mehmet’in konuþmasý köpeðe de güven vermiþti.
—Al þu ekmekten sen de at, köpek sana da alýþýr.
Osman da Mehmet’in böldüðü ekmekten attý.
—Ýsmi ne?
—Bilmem.
—Ne diye sesleniyorsun ki.
Mehmet, gözlerindeki nemle güldü;
—Gel diyorum geliyor iþte. Daha doðrusu þu uzaktaki aðaçlýklar var ya, orda bir çalýlýkta galiba yuvasý. Beni görünce geliyor.
Osman, öylesine ileriye baktýktan sonra;
—Kutay’a taþ attýn mý?
Mehmet kýzdý;
—Sen de ona inanýyorsun deðil mi?
—Bana ne kýzýyorsun, soruyorum iþte… Ne bileyim, dün öðretmen sana kýzdý ya, Kutay’ý yere düþürdün diye. Okul çýkýþý da…
—Okul çýkýþý ne olmuþ.
—Kutay barýþmak için senin peþine gitmiþ.
—Ben onu hiç görmedim ki.
—Ben bilmem öyle anlatýyor. Birkaç kiþi de görmüþ, senin peþinden gittiðini.
Mehmet þaþýrmýþtý, “Sonra?”
—O ‘Barýþalým’ demiþ, sen de ‘Öðretmen senin yüzünden bana kýzdý’ deyip kafasýna taþ atmýþsýn.
—Ben taþ filan atmadým.
—Ben bilmem, o da arkadaþým, sen de. Sen atmadým diyorsun, o attý diyor. O zaman baþý niye sargýlý.
Mehmet’in yeniden gözleri dolduðunda zil çalmýþtý. Kalkýp okula doðru yürümeye baþladýlar.
—Babam baba çok kýzacak.
—Döver mi?
—Babam beni hiç dövmedi…
—Eeee…
—O bizim için çok çalýþýyor, erkenden gidiyor, geç geliyor. Ben onu üzmek istemiyorum.
—Ooo dövmedikten sonra.
Mehmet bir þey söylemedi, sýnýfa girmeden mendiline gözlerini sildi.
Leyla öðretmen, baþý önde oturan Mehmet’in aðladýðýný anlamýþtý. Onu kazanmak istiyordu ama taþ atmak önemliydi. Bir süre ilgilenmeyip Mehmet’in suçunu anlamasýnýn daha iyi olacaðýný düþündü, derse devam etti.
*** *** ***
Akþam babasý Mehmet’i karþýsýna aldý konuþtu.
—Okul müdürü aradý, yaptýklarýný anlattý.
—Ben bir þey yamadým ki baba.
—Oðlum neyi yapmadýn, gündüz herkes görmüþ yere düþürdüðünü, akþam da…
—Baba gündüz o güreþmek istedi, ben de Abdullah abinin öðrettiði gibi ayaklarýndan çekince düþtü.
—Oðlum köyde güreþ yapanlarda derste yapmýyor ki. Öðretmeninizin izin vermediði þeyi yapmayýn. Ya baþý yere çarpsaydý, diyeceðim ama akþam da taþ atmýþsýn.
—Baba inan ki ben onu akþam hiç görmedim.
— Okuldan beraber çýkmýþsýnýz, görenler olmuþ. Ne olursa olsun bana yalan söylemeyecektin. Yalan söylersen beni daha da utandýrýrsýn.
—Yalan söylemiyorum baba.
—Bak oðlum seni bu yaþa kadar dövmedim ama þimdi sabrým taþmak üzere. Çocuk kendi kafasýna taþ atmadýðýna göre.
Mehmet, baþýný öne eðip aðlamaya baþladý. Mahmut Bey çenesinden tutup, yüzüne baktý.
—Yeter. Akþama kadar iþte caným çýkýyor, akþam da ek iþ bulup gidiyordum. Bak bu gün bir fýrýna buðday çuvallarý indirmeye gidecektim. Senin yüzünden gidemedim. Beni daha fazla üzme, kýzdýrma. Tamam mý?
Mehmet baþýný sallayarak ‘Tamam’ iþareti yaptý. Oysa içinden ‘Kimse bana inanmýyor, babam bile’ diye çok üzülüyordu. Kendilerini uzaktan seyreden anneleri de üzgün görünüyor ama karýþmýyordu.
Yemekten sonra Mahmut Bey;
—Hadi bakalým Mehmet, hazýrlan çýkalým.
—Nereye baba?
—Nereye olacak, arkadaþýn Kutay’a. Gidip ailesinden özür dileyeceðiz. Ýþten çýkmadan aradým, okul müdürü sað olsun ‘Özür dilemek için gideceðiz’ deyince adresini verdi.
—Ben özür dileyecek bir þey yapmadým ki.
Mahmut Bey öfkeyle ayaða kalkýp kapýya yürüdü.
—Haným þu çocuða söyle, doðruyu söyleyene kadar benimle konuþmasýn. Hemen yanýma gönder, gecikmeyelim.
Mehmet ister istemez babasýný biraz geriden takip ederek yürümeye baþladý. Oldukça uzun bir yol yürümeleri gerekmiþti ama yol boyu hiç konuþmamýþlardý.
Kasým Bey’in oturduðu apartmanýn önüne geldiklerinde kapýyý çalmalarýna gerek kalmadý. 2. katýn balkonundan bakan Kutay, Mehmet’i görmüþtü.
Kutay içeri annesine seslendi;
—Anne! Ýþte baþýma taþ atan Mehmet bu.
Annesiyle babasý telaþla balkona çýktýlar. Kasým Bey seslendi;
—Ne yüzle geldiniz buraya.
Kutay’ýn annesi Kezban Haným daha da öfkeliydi.
—Çocuðumun kafasýný kýrdýðýnýz yetmiyor mu, evimize de mi taþ atacaksýnýz!
Mahmut Bey, bir an utanç içinde oðluna baktý. Sonra balkona doðru seslendi;
—Biz olanlar için özür dilemeye geldik. Oðlum Mehmet de, ben de çok üzgünüz.
—Üzgün müsünüz, oðlum eve geldiðinde yüzü gözü kan içindeydi. Þimdi ‘Üzgünüz’ demeyle bitti mi yani.
Kasým Bey seslendi;
—Durun orda geliyorum.
Mahmut Bey, Kasým Bey’in konuþma tarzýndan biraz telaþlansa da, bu akþam iþi tatlýya baðlamak istiyordu. Kasým Bey aþaðý indi, Mehmet’e yaklaþtý;
—Okul müdürünün yanýnda ayýp olmasýn diye sakin davrandým ama þimdi hak ettiðin tokadý yiyeceksin.
Elini kaldýrdý, Mahmut oðluyla arasýna girdi.
—Ayýp oluyor Kasým Bey.
—Ayýp mý oluyor. Kutay’ýn kafasýný yararken ayýp olmuyordu deðil mi?
—Bakýn komþularýnýz bakýyor, rezil olmayalým. Özür diliyoruz iþte.
—Asýl cezasýný vermezsem rezil oluruz. Benim çocuðun kafasýný yaracaksýnýz, sonra da cezasýz kalacak ha! Çekil bakayým, o bu tokadý hak etti.
—Tokat atmanýz için kenara mý çekileyim! Saçmalamayýn.
—Bana bak, Sen beni biliyor musun! Sen kimsin ki utanmadan kapýma kadar gelebiliyorsun?
—Benim bileceðim sadece Kutay’ýn babasý olduðunuz, gerisi beni ilgilendirmez.
Kezban Haným baðýrdý;
—Ne bekliyorsun Kasým, þu çocuða bir tokat at da gönder.
Kasým Bey ileri bir hamle yapýnca, Mahmut bileðinden yakaladý. Kasým baðýrmaya devam edecekti ama acýyan bileðini kurtarmaya çalýþýyordu.

Yazan :Ahmet Ünal ÇAM
--- DEVAMI VAR ---