Kasıklarımda sızılar başlamıştı. Normal doğum yapmak istiyordum. Sancıların dayanılmaz olduğunu duymuştum dayanan analardan. Doğumun, coşku veren eşsiz bir deneyim olacağı beklentisinin atmosferine girmiştim bile. Doğumumun daha kolay olabilmesi için hemşire arkadaşımdan bilgi almıştım hatta… Hazırdım.
 
Nefesimi düzenli olarak alıp verirken; bu acıların, kasılmaların sonsuza kadar sürmeyeceğini, belirli bir süre sonra biteceğini ve ne kadar bilinçli olursam her şeyin o kadar kolay olacağını biliyordum.
 
Kasılmalarımın şiddeti artmıştı. Doğum odasındaydım. Tek girdiğim bu odadan, bebeğimle çıkacağım düşüncesi, beni daha da heyecanlandırmıştı. Bir an önce kollarıma almak istiyordum. Kasılmaların şiddetinde, kasılmadan vücudumu gevşek tutmaya özen göstersem de, karnımın içinde bir dünya kuruyordum. Her güçlü kasılmada bebeğimin biraz daha yaklaştığını biliyordum. Ebeden öğrendiğim sıklık ve aralıklarla uyguluyordum tüm bilgileri.
 
Akşamüstü yedi gibi geldiğim doğum odasında, beş saat geçirmiş olmama rağmen doğum olmamıştı. Bebeğime seslenmek istiyordum. Son defa henüz içimdeyken seslenecektim ona. Elim, tenimin yırtılır gibi görüntüsünün altında yolunu bulmaya çalışan bebeğimin üstündeydi. Ona dedim ki:
 
-Bu seninle ilk oyunumuz. Az sonra saklandığın yerden çıkartacaklar ve ben seni yakalayıp “Sobeeeee!” diyeceğim. Olduğun yeri görüyorum; ama dokunamıyorum. Seni seviyorum. Sen canımdan can olarak dünyaya gelirken, ben her kasılmamda sana yaklaşıyorum. Gel annem; hadi çok yoruldum, gel ne olur!
 
Kasılmalarım bir ara durdu. On bir saati geride bırakmıştık bu oyunda bebeğimle. Onu yakalamaya hazırdım. Oyunun sonuna yaklaşmıştık. Kasılmalar hızlandıkça kalkmak, oturmak istedim. Algılarım güçleniyordu. Bu kasılmalar şiddetini arttırırken, doktor, hemşirelerden beni masada doğuma hazır hale getirmelerini istedi.
 
Ben bebeğime seslenmeye devam ediyordum…
 
-Biliyorum bebeğim; sen istemezsen seni bulamam. Gel artık annem, gel! Dayanamıyorum. Hemşire karnıma okşar gibi dokunurken, bebeğimin yolu bulması için eliyle kaburgalarımın altına bastırıyordu. Bedenim sırılsıklamdı; hem terden, hem de senin bana “Geliyorum anne!” dediğin işaretinden…
 
Hemşire, “Suyu patladı!” dediğinde, anladım ki az kaldı. Dayanmalıyım, bedenimden can alıp, cana can katan bu acıya. Ellerim doğum masasının demirlerine yapıştı. “Son bir ıkınma!” diyordu sesler bana. “Hadi ıkın!”… Refleks ve hislerim bu son on iki saatte o kadar gelişmişti ki…
 
-Oyun bitiyor bebeğim. Ben hazırım!
 
Ben yoktum artık. Sen başlamıştın hayata…
 
-Sesini duydum annem! Hoş geldin dünyama! Hoş geldin canımın canı… 
 
Allah’ım! Yaradılışımdan bu yana ilk defa, içimde; kanıma, damarıma, ruhuma bir damla ile düşen bu canlıyı hissederek dokuz ay yaşadım. Her dakikasını aklım başımda, onun canını korumak adına daha dikkatli davrandım. Canımdan sökülen acıları bile severek, onu dünyaya getirdim. Adına evlat dedim, oğul dedim, Mustafa’mın ve benim buluştuğumuz yer dedim. Sana şükürler olsun! Şu an gördüğüm oğlumun ayaklarıyla dünyayı gezdim ben. “Anne” diye bağıran evlatların sesini, oğlumun çığlıklarından duydum. Gördüm; gözü gözüme ilişince, ölümün bile vız geldiğini. Artık oğlumun hayatı vardı. Benimki sadece onun gölgesinde…
        
Odama geçtiğimde Mustafa’m, annem, babam, Hüsniye Teyzem, Mustafa’mın anne ve babası beni bekliyorlardı. Hepsinin gözü bebeğim ve bendeydi. Sevdiğine bakar gibi, yanar gibi benim gözüme kakarken, ben bir kez daha sevdim annemi ve ilk ona uzattım bebeğimi.
 
-Anne, ben de anne oldum. Seni seviyorum… Bu da benim bebeğim.
 
Annem ve herkes gözyaşlarına boğulmuşlardı; mutluluk gözyaşları...