Belirsizliðin istikameti idi yol aldýðým,

Verdiðim kaçýncý mola

Hatta

Hangi duraktý kim bilir

Terk ettiðim dünlerim

Ve terk edildiðim.

Uðradýðým kaçýncý ihanet

Týka basa dolu heybem;

Nadiren dökülen serpintiler

Kýrýlan umudumdan tek elde kalan

Kaçýncý ara cümle ise

Ýçinde saklý o gizli özne.

Hicap ettiðim zaman zaman

O kýrýlgan, ürkek yaným

En önde saf tutan.

Yarýnlar hepten hibeli kadere

Anýlar her daim namzet içimdeki hasrete

Neye meylettimse olmadý asla,

Önem arz eden

Hep kýrýk bir parça idi arda kalan.

Bozdum yeminimi bin kere

Oysa söz vermiþtim kendime,

Nedenleri saklý olsa da bende

Yine de her seferinde ne çok ceza

Kesilen payýma.

Yeniden soluklandýðým kaçýncý meclis kim bilir

Çýkarken onca fezleke ardý ardýna

Nazarýnda ne çok insan

Ve pek çok sanrý gerçekle iþtigal ettiðine kani

Olamasam da safça inandýðým.

Büyümekse düþen payýma,

O somurtuk mizacým

Ne kibirli ne sýradan ama bil ki;

Baþýmýn okþanmadýðý her an.

Neyse, demek asla düþmedi payýma

Üzünçler karýþýk beyhude neþemle.

Yine sürçtü dilim,

Sanýr mýsýn ki bihaberim;

O sefil aþk meleði kadar kalender olsam keþke

Görmezden geldiðin kim bilir kaç milyon cümle.

Senaristi yýlgý bu hikâyenin,

Demesem de

Hüzünlü bir coþku benimki

Savruk bir gönlün yükseldiði o son çýta:

Tepinip dururken ruhun asma katýnda

Düþmek ne kolay oysa

Düþüp yeniden doðrulmak yürüdüðüm o yolda;

Tekil bir aþk nihayetinde

Bihaber iken kör talihim.

Nezdinde kesilen ceza mý sanki

Nihayeti bu hikâyenin…

Daha baþlamamamýþken

Nasýl geldik ki sona…