Hicap etmediði gibi üstelemezdi de. Dururdu sakince ve bakardý ardýndan gidenin. Gidip de gelmeyen üstelik…

El sallamazdý da ne de olsa bir kez sallamýþtý ve almýþtý aðzýnýn payýný. Mutlandýðý o gün oysa nasýl da inanmýþtý hem de körü körüne…

Daðlarýn doruklarýnda açan kardelen misali tutunmuþtu hayata büyük bir özlemle. Tutunduðu yeni bir hayata merhaba demiþti ve kandýrýlmýþtý kerelerce, çocukça tutarken elini umudun.

Günlerce beklemiþti arkasýndan el salladýðý iki yürek gelecek, diye. Yeni ailesiydi ne de olsa onu baðýrlarýn basan-inandýrýldýðý. Yeni ebeveynleriydi hatta ilk ve son, en azýndan manevi anlamda.

Biyolojik annesini görmemiþti bile ve bilmiyordu hangi erkeðin ürünü olduðunu. Annesi olmasý gereken kadýn dahi bilemezken o nasýl bilebilirdi ki… Seslerini hiç duymadýðý, hiç karþýlaþmadýðý, tek vasýflarý diþil ve erkek kimlikleri olan, anlýk bir hevesin peþinde sönen sözüm ona annelik ve babalýk mertebesine eriþmiþ ama anlamýndan bihaber iki canlý altý üstü.

Hikâyesini tesadüfen öðrenmiþti yurtta kalan ve yaþça büyük aðabey bellediði iki çocuktan: Üstelik asi ve hýrçýn iki aðabey. Yurtta kaldýklarý son bir ay içinde didiklemiþlerdi müdür babalarýnýn odasýný. Sözüm ona günahlarýný bir bir dökeceklerdi anne baba kimliðine sýðýnan ama vasýflarýný taþýmayan onca insan ve günah keçisi o sübyanlar hasret iken aile sýcaklýðýna.

Kardelen henüz on iki yaþýndaydý. On iki yýl deðil on iki asýr yýllanmýþtý ömür törpüsü bellediði bu düzenekte.

Erken doðmuþtu ve on iki hafta kuvözde kalmýþtý. On iki rakamý idi uðursuz bellediði.

Koruyucu ailesi on iki yýl beklemiþti çocuk sahibi olmak için ve kadýn on iki kez düþük yapmýþtý. Ne zamanki kadýn, ölümün eþiðinden dönmüþ akýllarý gelmiþti baþlarýna geç olsa da. Tanrý, bu harika çiftin biyolojik yoldan anne baba olmasýný istemiyordu zira onlara ulvi bir görev tahsis etmiþti. Bunun bilincine geç de olsa vakýf olmuþ ve tutmuþlardý yolunu yetiþtirme yurdunun.

Karý koca adeta bir çiçek bahçesine düþmüþtü. Her biri birbirinden güzel ve pýrýl pýrýl onlarca çocuk. Pervane olmuþtu çocuklar bu çifti gördüklerinde tek kiþi hariç. Kardelen bir köþede melül mahzun oturuyordu. Daha önce de yurdu ziyarete gelen çok çift olmuþtu ve her seferinde yanýlmýþtý Kardelen, yanýltmýþlardý onu.

Ne diðer çocuklar gibi laf yapardý aðzý Kardelen’in ne de üstün bir rol yeteneði vardý kýzýn. Ve hep saklanýrdý bir köþeye o…

O doðum lekesini saklamaya çalýþýrken… Kocaman bir çiçeðe benzeyen o doðum lekesi. Her nedense insanlarýn tepkisi farklý farklý olurdu elini yüzünden çekip de o doðum lekesini gördüklerinde. Üstüne üstük gözlerinin her biri baþka renkti. Ne sarý saçlarý ne yüzündeki masumiyet ne de naif varlýðý önemliydi.

Gelip gidenlerin çoðu fazlaca detaycýydý. Evlerine bir süs eþyasý alacakmýþçasýna inanýlmaz ihtimam gösterirlerdi çocuklarý tek tek incelerken.

‘’Benim iþte benim,

Ben Kardelen’im;

Soðuðu da severim

Güneþi de.

Ama en çok güneþi.

Kardýr benim örtüm

Ve güneþ, can damarým.

Ben Kardelen,

Sadece sevgiye muhtacým.’’

Diðer çocuklar cývýldarken bahçede, bir aðacýn dibinde yazdýðý bu þiiri okuyan çocuðu tesadüf eseri duymuþtu Elif haným ve çocuða görünmeden dakikalarca seyretmiþti Kardelen’i.

Henüz tanýmasa da küçük kýzý ve daha adý konmamýþ olsa da birlikteliklerinin hissetmiþti derinden bu çocuðun özel olduðunu.

Farklýydý Kardelen ve bir o kadar suskun. Ýlk etapta göze batsa da doðum lekesi gözü alýþýnca insanýn oldukça hoþ geliyordu onun bu farklýlýðý. Farklýlýðý sýradanlaþtýrýyordu her þeyi o konuþmaya baþladýðýnda.

Bir gözü siyahtý diðeri kahverengi.

Saçlarý saman sarýsý.

Kadýn kararlýydý. Kardelen onlarýn olmalýydý. Tanýdýkça küçük kýzý birbirlerine iyice alýþmaya baþlamýþlardý. Görünen oydu ki uyumlu ve bir mutlu bir aile olmaya doðru yol alýyorlardý. Süreç ilerlerken hukuki iþlemler baþlatýlmýþtý bile. Evlerinde Kardelen’e özel bir oda hazýrlamýþlardý. Ta ki birlikteliklerine çeyrek kala Elif Haným ve kocasý kýsa bir seyahate çýkana kadar…

Kardelen hala ayný þarkýyý mýrýldanýyordu:

‘’Benim iþte benim

Ben Kardelen’im…’’

Ýrkildi aniden genç kadýn. Belli ki yine gözü açýk rüya görüyordu. Yýllar evveline gitmiþti yine durduk yerde. Ne zaman anne ve babasý ile asla birlikte olamadýklarý bu eve gelse ayný þey oluyordu. O çocuk odasý ve Elif annesinin dokunuþlarý ile biçimlendirilmiþ eþyalar…

Nasýl nasýl da özlemiþti Elif annesini.

Avukatýn seslenmesi ile kendine geldi:

‘’Kardelen haným, hayýrlý olsun efendim. Sizin yüzünüzde beliren her tebessüm onlarý mutlu kýlacaktýr. Sizi hep mutlu görmek isterlerdi.’’

Kardelen’in yüzünde gölgeler oynaþýyordu. Sahiden mutlu muydular acaba gittikleri yerde oysa bu hiç mi hiç adil deðildi. Beraber geçirecekleri uzun bir ömür onlarý beklerken nasýl da ebedi yolculuklarýna intikal etmiþlerdi. Doya doya sarýlamamýþtý Kardelen, Elif annesine ve manevi babasýna. Yine de biliyordu yanýnda olmasalar bile malum oluyordu Kardelen’in her duyumsadýðý.

Kardelen bunlarý düþünürken avukat son bir hatýrlatma yaptý:

‘’Fon hesabý her ay düzenli bir þekilde yurt hesabýna aktarým yapacak Kardelen Haným. Gelirinizin yüzde onu hesaba aktarýlacak ve sayenizde yetiþtirme yurdundaki çocuklara burs saðlanacak.’’

‘’Hayýr, sayemde deðil. Onlarýn sayesinde.’’

‘’Haklýsýnýz. Anne ve babanýzýn sayesinde.’’

‘’Keþke bu günleri görseydiler…’’

‘’Anne, hadi artýk gitmiyor muyuz?’’

‘’Tamam, Elif geldim caným. Þimdilik iþimiz bitti. Çiçekleri unutmayalým kabristana giderken. Anneannenin en sevdiði çiçekleri…’’

‘’Sahi anne. Bu çiçeði ilk kez görüyorum. Nereden buldun ki… Adý ne? Aa, bak nasýl da bükmüþ boynunu.’’

‘’Adýný biliyorsun aslýnda meleðim. Unuttun mu yoksa? Bak yüzüme ve hatýrla bakalým ismini.’’