Þahin Yaprak, Kenan Evren’in sýkýyönetimi baþladýktan sonra yetiþtirme yurdunun nizamiyesinde nöbete gelir olmuþtu. Daha ilk nöbetindeyken yurdun bahçesinde dolanan Kiraz’ý görüp çarpýlmýþtý. Nizamiyenin küçük penceresinden kýzý seyrederek, duygularýný aktardýðý þiirler döktürüyordu kaðýt parçalarýna. 
“O, on beþinde/çocuk desen, deðil gibi/dilber desen, çocuk gibi/ Aþýk desen, yaþadýðý gibi…” 

Kiraz’ýn, aile þefkatinden uzak yaþamýnda öðrendiði her þey, hayatta kalmanýn tek yolunun mücadele etmek olduðuna dairdi. Onun, aþký öðrenmek için okuyabileceði romaný, fotoromaný, seyredebileceði bir televizyonu, sinemasý olmadý hiç; sadece içgüdüleri vardý. O, o içgüdüleriyle Þahin’e yakýn mesafelerde vakit geçirir olmuþtu.
Kýzýn iyice yakýnlaþtýðý bir aný denk getirip yanýna çaðýrarak, onunla konuþmaya baþladý.
“Kiraz!”
”Ne?”
”Kaç yaþýndasýn sen?”
”Elli…”
”Dalga geçme! “
“Dalga geçmiyorum ki ne… Benim anam gibi bir anan, babalýðým gibi bir babalýðýn olaydý, yüz yaþýnda gibi kocatýrlardý seni de… Sonra, biri yaþýný soranda yüz yaþýndayým, derdin sen de… Sen kaç yaþýndasýn?”
”Yirmi üç…”
“Ben de on…” Sustu.
”Ee?”
”Ne yapacaksýn sen yaþýmý? Beni almayý mý düþünüyorsun yoksa?”
”Varýr mýsýn bana?”
”Hemen bugün kaçýr, götür beni!”
”Dalga geçme, yahu!”
”Dalga geçmiyorum ki ne…”
Yaþamlarýnýn ilkbaharýndaki çocuklar seven gönüller ister þefkatle kucaklayan. Þahin, ergenliðini yaþamaktaki kýzýn, sevgi açlýðýný suiistimal ederek, ona istediði her þeyi yaptýrabileceðini anlýyordu. 
”Ne bu acele?”
“Sana ne?”
”Önce biraz arkadaþlýk yapmamýz gerekmez mi?”
Oysa, kýzýn içgüdülerinin, sevgi açlýðýna bile baskýn gelebilecek kadar güçlü olduðunu anlayamamýþtý.
“Neden? Dalga geçecek bir kýz mý lazým sana?” 
“Kat’iyyen! Kendimize az biraz zaman tanýyýp hazýrlýk yapardýk…”
”Ne kadar zaman?”
”Bir iki ay…”
”Olmaz!”
”Neden?”
”Kaçýrýrsýn beni… Nikah için de bir ay bekleyebilirim…”
”Olur! Kaçýrayým madem…”
“Essah mý? Kaçýracan mý?”
“Bu hafta sonunda kaçýracaðým. Ýznimi yazdýrýp, izne çýkacaðým bu hafta, giderken de senle gideceðim memlekete…”
“Yalancý þey…”
“Valla…”
“Memleketin nere senin ki ne?”
“Eskiþehir… Daha doðrusu Eðriöz köyü… Hemencecik þehrin yakýnýnda…”
“Olsun. Köy olmasý daha iyi…”
“Tamam madem, bu hafta sonunda hazýr ol! Tamam mý?”
“Tamam!”
Kiraz öyle mutluluk kesildi ki, oðlanýn gözbebeklerinde. Adý gibi pýrýltýlý bir kýrmýzýyý dudaklarý arasýndan, “tamam,” diye yineledi. Milyon kere tekrarlamak geliyordu içinden, bu sözcüðü; “tamam, tamam, tamam, tamam, tamam, tamam…”
Ýlk kez ama, doya doya yaþayabilmek için ilk aþký, büyük umutlarýn, belki de mutluluðun görüldüðü rüyadan ömür boyu uyanmamak arzusuydu bu… 
Ýlk aþk bu olsa gerekti!

*
Eski model bir köy minibüsü, teybinde bilinen bir arabesk þarkýyý çalarak Eskiþehir ana caddelerinden birinde ilerlemekteydi. Köylülere ait çuval ve torba kalabalýðýnýn arasýnda insanlar eziyet çekerek, týklým týkýþ oturmaktaydýlar. 
Kiraz, þoförün hemen arkasýndaki koltukta, üç kadýnla neredeyse kucak kucaða oturuyordu. Yanýndaki ebe hanýma, þiveli vurgularla dert yanarak, “sütüm kesildi, bir mama alýver, dediydim. Sanki onun zulmünden kesilmemiþ gibi, vay nasýl kesilirmiþ diyerekten gene dövdü!” dedi.
Ebe haným, kýzdýðýný saklamayarak, “Manyak herif!” diye söylendi.
“Kaynanam, madem emziremiyor, çocuk için gereði kalmamýþtýr, gitsin anasýnýn evine, diyerekten, üstüme saldý oðlunu”
Ebe hanýmýn öfkesi artýyordu. “Ne zalim insanlarmýþ da bilmezmiþim, köy yerinde. Hiç merhametleri yokmuþ,” diyerek söylenmeyi sürdürdü.
“Ne merhameti abla! Ne gezer!..”
“Ah be kýzým! Bütün bunlarý hak etmiyorsun ama, elden bir þey gelmiyor ki!”
“Yaka paça attýlar sokaða, çek git Muþ’a diye. Minibüse koyup, yolladýlar iþte…”
“Hiç deðilse otogara götürüp, otobüse bindirir insan! Cahil baþýna, ne yaparsýn, nasýl gidersin?”
“Þahin askerdeyken bi gittiydim ya, gene gidersin dediler. Muþ’ta ne ederim ben? Kimim, kimsem yok kine! Hemide, çocuðum olmadan…”
“E! Gitmeyip de ne yapacaksýn! Mecburen, gideceksin, anneciðine sýðýnacaksýn…”
“Bilemiyom’kine!”
Ebe hanýmýn aklýna düþüverdi; heyecanlanarak, çantasýndan bir gazete çýkartýp sayfalarýný açmaya baþladý. Sonra bulduðu haberi Kiraz’a göstererek, “bana bak, kýz! Sen de bu kýz gibi valiye çýksana!” dedi.
“Nasýl, yani?” diyerek habere göz gezdirdi. “Bu kýz gibi ha? Vali, bu kýza ettiði gibi yardým eder bana da, he? Nasýl bulurum valiyi, bilmem ki…”
“Vilayet binasýna git, valiyle görüþeceðim, de; olmaz derseler, illada görüþeceðim diyerek ayrýlma oradan! Mecburen, ya valiyle, ya da yardýmcýlarýyla görüþtürürler. Anlat, her þeyi! Seni bir yere yerleþtirirler, kýzýný da, kocandan alýr, sana verirler!”
“Essah mý diyorsun kýz, abla!?”
“Vallahi!”
“Vilayet binasýna gitcem, he?”
“Doðrudan oraya git, baþka hiçbir yere gitme!” 
*

Geniþ bahçeli, yeþillikler içindeki evleri, sokaklarda tek tük oynayan çocuklarý, traktörle gitmekte olan çiftçisi, kümes hayvanlarý, sýðýrý, köpekleri, kedileri ile sakin bir köydü Eðriöz… Evlerinin avlusunda Þahin Yaprak, elindeki dirgenle iki ineðin önüne kuru ot koymaktaydý. Diðer yanlarda on kadar koyun ve bir at görünmekteydi. Annesi Makbule evin önündeki basamakta oturmakta ve kucaðýnda aðlamakta olan Zeliha bebek’i sallarken (bakkaldan gelmesi geciken kocasý hakkýnda ve Kiraz hakkýnda) kýzgýnlýkla söylenmekteydi.
“Bir mamayý alýp gelemedi! Sanki, þehirden alýp gelecek, kör olasýca herif!”
Þahin Yaprak, annesinin öfkesine bir anlam veremeyerek, “Gittiði beþ dakika olmadý, ana! Gelir,” dedi.
“Bu kronun mýzmýzlandýðýný bilip durur. Bir koþu gider gelir insan!”
“Sen de, az süt ýlýtýp versen ya…”
“Sýðýr sütünü koymuyor ki, aðzýna, velet! Biberona alýþtýracaðýna, kaþýða alýþtýrdý da ondan!” 
Þahin, yemlikten uzaklaþmaya yeltenen bir ineði dirgenle ürküterek geri çevirirken annesine sinirlendi. “Sen de kaþýkla ver, be ana! Yada çýkart memeni, ver aðzýna, oyalansýn!”
Annesi bu öneriyle daha da öfkelendi. “Terbiyesiz!”
“Terbiyesiz olan, bir tek ben miyim ?”
“Bu yaþtan sonra, ne seni, ne veledini çekemem, zýr,zýr,zýr!” 
“Çekemeyeceksin de, neden yollattýn anasýný, ana? Karýyý yollamadan önce düþüneydin! Ben ne yapabilirim? Sen büyüteceksin, onu!”
“Memesinden kan fýþkýrasýca sürtük, sütten kesilmeyeydi de emzireydi piçini!”
“Senin, ona ettiðin zulmü, baþkasý sana edeydi, kangren olurdun! Sütü kesilmiþ, çok mu?”
“Sabah akþam döverken böyle demiyordun, ama…”
“Dövdüysem, senin yüzünden…”
“Benim yüzümdenmiþ! Yarým bacaklý bir kürt kýzýný gelinin diye getirirken, içime sindiremeyeceðimi bilmez miydin?”
“Sen manav kýzýsýn diye baþýn göðe mi eriyor? O kürt kýzýna aþýk olduydum,ben!..”
Þahin, bir anda, hiç beklenmedik bir hýrçýnlýk gösterdi. Elindeki dirgeni yere çarpýp; annesinin yanýndan hýzla geçerek, eve girdi.
Makbule, eve doðru baðýrarak; “Bu hayvanlarý yemlemeyi bitirmeden, nereye kaçtýn? Çabuk, geri gel!” dedi.
Þahin, evden ceketini giyinmiþ olarak çýktý.
“Ýþleri bitirmeden, nereye böyle, a be salak oðlum?”
Þahin, kestirip, atarak, “Þehre ana, þehre! Kiraz’ý otobüse binmeden garajdan bulup getireceðim,” dedi.
Makbule dellenerek, ayaða fýrladý.
“Sýçtýrtýrsýn, içine! Bu evde kürt kýzýný barýndýrýr mýyým?” 
Þahin, dinlemeden avludan çýktý. Yolun kýyýsýnda park ettiði, eski model otomobiline binerek çalýþtýrdý. Makbule, peþinden koþturdu. “Þahin! Yakýþýklýlar yakýþýklýsý oðlum! Esenekli oðlum! Etme! Boyu beline gelmez bir kýro için ananý deðiþme! Sana, dünyanýn en güzel kýzýný bulup, gelin edeceðim, yavrum! Dön, geri!...” 
Þahin’in umursamadan gittiðini görünce iyice çileden çýktý. “Madem anneni çiðniyorsun, al piçini de, Þahin! Al da gelme, dönme geriye!...”
Þahin’e yetiþemedi.
*

Minibüs, ana cadde üzerinde, bir köþe baþýna geldiðinde durdu. 
Ebe haným, açýlan kapýdan inmekte olan Kiraz’a, yolu tarif etmekteydi: “Bu caddeden dosdoðru git, buradan itibaren üç tane sokak geç, dördüncüsünde bu sað kolundan yana dön, doðru git. Önüne bir cadde çýktýðýnda, hemen sol kolundan yana dönüp dosdoðru git, emi. Vilayet binasý o cadde üzerinde, bulursun kolayca…”
Kiraz, “dört tane sokak sayacaðým, orada sað yanýmdan doðru dönüp asfalta çýkacaðým, oradan sol yanýma dönüp dosdoðru yürüyeceðim, demi,” diyerek ebenin tarifini yineledi. “Tamam abla! Hakkýný helal et!”
“Buralarda olursan, görüþürüz kýz! Dur, hemen vedalaþma bakalým!”
“Ýnþallah!”
Minibüs hareket ederken, Kiraz da, yol boyunca yürümeye baþladý.
Ebe haným, yanýndaki öteki kadýnlarla hemen dedikoduya baþlamýþtý; “ay kýz, kýzcaðýzýn iþi zor, vallahi…” 
Þoför de lafa karýþarak, “Kýzýn eline hiç eþya da vermemiþler. Yokmuymuþ kýzcaðýzýn çulu çaputu?” diye sordu.
*
Kiraz, yol boyunca yürümeyi sürdürmekteydi. Yirmili yaþlarýnda, esmer, çirkin tipli bir serseri hýzla gelerek arkasýndan yetiþti, yumuþak bir üslupla yol sordu ona. 
“Yolu bilmiyorum. Þehir merkezine nasýl gidebilirim?”
Kiraz, özür dilermiþçesine, “Ben de bilmiyo’m’kine!”dedi.
“Þansa bak, yol sormak için, bula bula, yabancý birini bulmuþum! Nerelisin, sen?”
“Bulanýk’lýyým.”
“Vay canýna! Hemþeriymiþiz yau! Ben de, Muþ’un içindenim.”
“Essah mý?”
“Vallahi!... Böyle nereye, hemþerim?”
“Hi’iç! Çarþýya…”
“Hani bilmiyordun þehir merkezini?”
“Bilmiyo’m’kine!”
“E, gidiyorsun iþte, ya?”
“Gidiyom!”
“Bize gidelim mi? Madem Muþ’lusun, anamla tanýþtýrayým seni, hemþehrinle! Belki, senin sülaleni bilir o!”
Serseri kendi aðzýyla yakalanmýþ ve asýl niyeti ortaya çýkmýþtý. 
Kiraz, þaþkýnlýkla, “Size mi?” diye sordu.
“Bize! Evim, hemen þur’da!”
“Yabancýyým, dediydin ya; bur’da oturuyo’muþun!”
Serseri çark ederek, “Yeni göçettik, caným…” diyerek toparlamaya çalýþtýysa da Kiraz, yalan söylenildiðini anlamýþtý bir kez. “Yalan diyiyon. Býrak beni!”
Serseri, bu defa da tehdide baþlamýþtý: “Naz etme de gidelim, iþte! Para veririm sana!”
Kiraz, bir çocuk gibi korkuya kapýldý. “Git, dedim sana, yahu! Baðýrýrým, bak!”
“Belli ki, sahipsizsin. Güzellikle gelmezsen, yaka paça götürürüm.”
“Ya, git dedim ya!”
Serseri, Kiraz’ý evine atmakta kararlýydý.
*
Þahin’in eski model otomobili çevre yolundan gelerek, ayrý yönleri gösteren “OTOGAR” ve “ÞEHÝR MERKEZÝ” yazýlý levhalarýn yanýndan, az önce Kiraz’ýn indiði köþe baþýndan otogara doðru geçip gitti. Tercihini, Kiraz’ý bulamayacaðý otogar istikametinde deðil de, þehir merkezi istikametinde gitmek için kullanmýþ olsaydý, Kiraz’ý yolda yakalayacaktý. Bu levhalar, O’nun Kiraz ile ayrýþan kaderlerini göstermekteydi. 

On beþinde, yeni yetme kýz, çaký gibi delikanlýnýn komplimanlarýnda keþfetmiþti, doya doya yaþatýlmasa bile, genç kýzlýk duygularýný… Kaçmaya, yok olmaya, evet diyerek tereddütsüz, baþ koyduðu ilk aþký, yaþamayý denedi… Deney, baþarýsýz oldu. Her baþarýsýzlýðýn bir bedeli olduðu gibi, bunun bedeli de, ayrýlýktý!

Nurhan, balkondan, gelmekte olan onsekiz yaþlarýnda, yýpranmýþ, renkli bir þalvar, gömlek giyinmiþ, yemenili bir köylü kýzý ile yanýndaki serseri kýlýklý birine bakmaya baþladý. 
Serseri, Kiraz’ýn elinden tutup çekiþtirmeye teþebbüs ettiði an, kýzýn elini silkeleyip kurtardýðýný görerek, Derya’ya, “þu zavallý kýza yardýmcý ol da serserinin elinden kurtarýver,” diye sesledi.
Derya sokaktakilere bir bakýp kýzýn zor durumda olduðunu anladýysa da, “bana ne, yahu!” diyerek Nurhan’a terslendi.
Kiraz, hükümet binasýna nasýl ulaþacaðýný ebe hanýmdan öðrenmiþ olmasýna raðmen, serserinin tacizlerinden kurtulabilmek umuduyla, kaldýrýmda çömelmiþ vaziyette duran Derya’nýn yanýna vardý. 
“Amca!”
Derya yan tarafýndan, þiveli bir ses duyunca baþýný çevirip baktý.
“Buyur!”
“Hükümet binasýna daha çok var mý?”
Serseri, kýzýn yanýna gittiði adamýn çömeldiði yerden doðrulduðunda, bir doksanlýk boyunu ve kendisinin iki misli cüssesini fark edince çark ederek, oradan hýzla uzaklaþtý, az ötedeki köþe baþýna sinerek onlarý gözlemeye ve kýzýn oradan ayrýlmasýný beklemeye baþladý.
Kýzýn sorusunu duyan Nurhan, “yok kardeþim, yok; hemen þuracýkta. Amcan da o tarafa doðru gidecek þimdi. Bekle de götürüversin seni,” diye laf yetiþtirdi. Onun amacý, Derya’nýn kýzý, köþe baþýnda sinerek bekleyen serseriden kurtarmasýný saðlamaktý.
Derya, bozularak, “ne amcasý be!” diye çýkýþtýktan sonra, “tarif et kýza yolu, gitsin kendisi! Ben kimseye rehberlik filan yapamam þimdi,” diyerek oradan uzaklaþmaya baþladý. 
Derya’nýn kendisine doðru gelmeye baþladýðýný gören serseri, bulunduðu yerden, kayboldu. 
Derya, önünde fark ettiði karýncalarý ezmemek için, adýmlarýný dikkatli atýyordu.
Nurhan, “Bir karýncayý incitmemek için maymunlar gibi zýplaya zýplaya yürür, ama insanlara da köpek gibi davranýr!” diyerek sataþtý.
Derya iyice uzaklaþýrken, “Ayakaltýnda çok dolanýyorlar. Bir tekini bile çiðnesem, vicdaným sýzlýyor,” diye söylendi.
“Vicdanmýþ! Tüküreyim senin vicdanýna!”
Derya, uzaktan, “Seni duyuyorum!” diye seslendi.
“Yürü, anca gidersin! Haydi kýzým, sen de git onunla! Dikilip durma öyle! Koþ yetiþ! O serseri sana bir þey yapamaz onun yanýnda.”
Kiraz, aldýðý komuta uyarak, koþar adýmlarla gidip, Derya’nýn hemen ardý sýra yürümeye baþladý.
Derya, gazetesini, spor olsun diye, onbeþ dakika gidiþ, onbeþ dakika dönüþ,her gün yarým saat yol yürüyerek alýp dönüyordu.
Derya’nýn mantýðý bu düþünceye hemen tepki gösterdi. “Spor mu dedin? Yarým saat sallana sallana yol yürümek mi spor? Kendi kendini kandýrýyorsun! Tepeden topuða deforme olan vücudunda yað rezervi artarken kas rezervi azalýyorsa ve apartmanýn birinci katýndaki evine girebilmek için çýktýðýn merdivenler seni nefes nefese býrakýyorsa, yarým saatlik bir yürüyüþten daha fazla bir þeyler yapman lazým demektir; mesela, sigarayý býrakmak gibi… Sigarayý býrakmadýðýn sürece, ne yaparsan yap, fasa fiso!”
Mantýðýna hemen duygusal bir tepki göstererek, “Sana ne yahu, kendi iþine baksana sen!” diye mýrýldandý. “Evet, sigarayý býrakmam gerektiðini biliyorum, ama býrakamýyorum iþte… Sigarayý býrakamýyorsam bile, sýký bir diyetle fazla kilolardan kurtulabilirim, yürüyüþ mesafemi arttýrabilirim, nefesimi zorlamayacak biçimde egzersizler yaparak kaslarýmdaki erimeleri önleyebilirim, filan…”
Mantýðýyla duygularýný, hiçbir zaman yerine getiremeyeceðini bildiði bu önermelerle harmanlandýðý an, mutluluðu hissettiren þeylere yönelme beceriþi hoþuna gidiyordu. Evet, kendini mutlu hissediyordu.
─Yavaþ yavaþ gelen her þey gibi,
ansýzýn geliyor bahar, 
belli ede ede, sarmalayarak…
âþýk ýslatan 
yabani yaðmurun;
saçlarýmý ýslatýyor damlacýklarý,
sindire sindire soluyorum,
akciðerlerim ýslanýyor. 
kanatlarý ýslak bir kýrlangýç
kýþý sað salim atlatabilmiþ,
meyve aðaçlarýndaki tomurcuklarla 
dans ederek sevinç çýðlýklarý atýyor…
Yakýnda güller de açacak; 
güller, sarý, beyaz, kýrmýzý…
Hissetmeyi seviyorum mutluluðu…
Çok! 
Kendi kendimle barýþ ilan ediyorum. 
Barýþ, bana çok yakýþýyor. ─
Hemen arkasýndaki kýza dönerek, laf olsun diye sordu : “Ne yapacaksýn hükümet binasýný?”
Kýz, saf saf, “valiye çýkacaðým,” dedi.
Güldü. “Bugün vali orada deðildir ki, bugün tatil olduðu için, vali evinde istirahat ediyordur.”
“Ne yani, valiylen konuþamaz mýyým?”
Kýzýn yüzündeki hayal kýrýklýðý fark etti. Vali ile görüþemeyecek olmanýn doðuracaðý bir felaketin kaygýsý vardý o hayal kýrýklýðýnda. Altýncý hissi onu hiç yanýltmazdý. “Vali ile ne konuþacaksýn?” diye sordu.
Bu kýzcaðýzýn barýþ güvercini yoktu. Var da, kanadý mý kýrýktý yoksa? Vali ile görüþmeyi bu kadar önemli kýlan hikâye, belli ki barýþsýzlýðýn zorlamasýyla yaþanmýþ; bu yüzden babasý olabilecek bir ‘amcaya’ da itimadý yoktu. “Hi-iç! Gideceðim tarafý bi’deyiver sen hele!” diyerek üstüne vazife olmayan þeylere burnunu sokmamasý için ikaz etti Derya’yý.
“Yok. Hayýr. Bu kýzla barýþmalýyým. Beni itimat edilemez bir sapýk gibi baþýndan savuþturmasýna razý olamam. Hikâyesini öðrenip, bir çözümsüzlüðü varsa, çözüm bularak barýþabilirim onunla. Israrcý davranarak da kýzý ürkütmemeliyim.” Gittikleri yönü göstererek, “vilayet binasý bu yolun sonunda ama bugün orada valiyi bulamazsýn,” dedi. “Vali benim tanýdýðým olur. Eðer, onunla konuþacaðýn þey çok önemliyse, seni onun yanýna ben götürürüm. Birlikte evine gideriz, konuþacaklarýný onunla evinde konuþursun.”
Kýz, ona kurduðu tuzaða düþünce umutlandý. Safça, “es-sah mý?” diye sordu. “Konuþturur musun? Bugün valiyle konuþabilir miyim?”
“Seni, ben götürürsem konuþabilirsin; yoksa kapýsýndaki polisler seni eve salmazlar!”
“Kapýsýnda polis mi durur, onun?”
“Her önüne gelenin valiyi rahatsýz etmemesi için…”
“Polisler, senin tanýdýðýn mý olur?”
“Polisler, vali, hepsi.” Yalan söylediðini anlayamayacak kadar saf bir genç kýz olduðu çok belliydi. Hem insanlara itimat etmediðini belli eden, hem de itimat etmediði bir adam tarafýndan kolayca kandýrýlabilen bu kýzcaðýza kötülük yapmak öyle kolaydý ki!
“Sen beni içeri sokabilirsin, he?”
“Sokabilirim ama onunla ne konuþacaðýný bilmem lazým. Bu kýz seninle, þunu þunu konuþmak istiyormuþ demeliyim ki, seninle konuþmaya razý olsun. Deðil mi? Haydi söyle bakalým, valiyle ne konuþacaksýn?”
Kýz, kýsa bir tereddüt geçirdikten sonra anlatmaya baþladý. ”Muþ’ta, onaltý yaþýndaki bir kýzý, kýrk yaþýnda zengin bir herifle, zorla evlendirmeye kalkýþmýþlar. Kýz da evden kaçýp Muþ’un valisine sýðýnmýþ. Sonra, vali kýza yardým etmiþ de, kýz da o herifle evlenmekten kurtulmuþ.”
Derya, kýzýn, yaþamakta olduðu problemi ve amacýný baþka bir kýzýn kimliðinde anlattýðýný düþündü. “Anlaþýlan o ki, evlendirilmek istenildiði adamýn yaþlý olmasýndanmýþ bana karþý çekimserliði...” Kýz, bu problemi için validen yardým isteyecekti. Bunu teyit ettirmek için sordu. “Seni de mi yaþlý bir adamla evlendirmeye kalkýþtýlar?”
“A-ah!”
Gazete bayiinin önündeydiler. Gazetecinin onun için her gün ayýrdýðý gazeteyi almak için dükkândan içeri girdi. Kýz, kapýnýn önünde, onu valinin evine götürmesini beklemekteydi. 
Gazeteci, gazetesini teslim ederken, “Kim bu, aðabey?” diye sordu.
“Evinden kaçmýþ. Biraz evvel yolda karþýlaþtýk. Benden yardýmcý olmamý istiyor.” Bunlarý bir anda boþ bulunarak anlattý ve anlattýðýna hemen piþman oldu. Evinden kaçmýþ küçük yaþta bir kýz onun baþýný da belaya sokabilirdi. Onu hemen baþýndan atmaya karar verdi.
Gazeteci piþkin bir oðlandý. “Abi, istiyorsan, kýzý atacaðýn bir yer ayarlarým. Ýstersen, benim arabayý da alabilirsin,” diyerek sýrýttý.
Derya, “Bugün benim barýþ günüm,” diyerek dükkândan çýktý. Gazetecinin, ne demek istediðini anlamadýðýndan emindi.
Kýz, Derya yanýna vardýðý an, “hah, iþte!” diyerek, heyecanla elindeki gazeteyi kaptý. “Ýþte bu gastede yazýyordu.” Hýzla gazetenin sayfalarýný çevirdi.
“Ne yazýyor? Neyi yazýyor?”
Kýzýn önüne tuttuðu sayfayý okudu. Manþetteki haber : “SATILIK KIZIN TÖRE ÝSYANI,” diye baþlýyordu. Okumaya devam etti. : “HAMAL BABASI TARAFINDAN BAÞLIK PARASI ÝÇÝN KIRK YAÞINDAKÝ BÝR ADAMLA ZORLA EVLENDÝRÝLMEK ÝSTENEN ONALTI YAÞINDAKÝ SAADET AKSOY, MUÞ VALÝSÝ ASLAN KÜTÜK’E SIÐINDI. VALÝ, BABAYI ÝKNA EDÝNCE GENÇ KIZ ZORLA EVLENDÝRÝLMEKTEN KURTULDU.” 
Kýz, gazete haberini örnek almýþtý. Derya, kýzý, yanýna sokulup da yol sorduðu an, yolu tarif edip baþýndan savmadýðýna piþman oldu. Ama o kadar saf bir kýzdý ki, o zaman da çapkýn bir serserinin tuzaðýna düþme riski olacaktý. Onu, böyle bir riskten uzak tutmalýydý. En iyisi, onu ailesinin yanýna dönmeye ikna etmekti.
“Ailen nerede oturuyor?” diye sordu.
“Benim ailem yok’kine!”
Þaþýrdý. “Ailen yoksa kimden kaçýyorsun?”
Kýz, onu þaþýrtmaya devam ediyordu. “Kimseden kaçmýyorum ki ne!”
“Saçmalamaya baþladýn. Az önce babanýn, seni yaþlý bir adamla evlendirmeye kalkýþtýðýný, onun için evden kaçarak validen yardým istemeye gittiðini söylemiþtin ya?”
“Yok, be, amca-a!” Bu defa o Derya’nýn saflýðýna gülümsüyor. “Valiler, baþý sýkýlanlara yardým ediyormuþ ya…”
“E, o halde senin baþýndaki dert ne? Onu bir anlat hele! Ailem yok diyorsun, anan baban Eskiþehir’de oturmuyor mu? Eskiþehirli deðil misin?
“Deðilim. Bulanýk’taným.”
“Muþ Bulanýk’tan mý?”
“He ya! Anamla babam oradaydý. Ben on yaþýmdayken babam öldü.”
“Neden?”
”Neden olacak, içkiden! Her gün zýkkýmlanýrdý…” O günleri yeniden yaþýyormuþçasýna gözleri buðulandý. “Ýçer, içer, anamý döverdi. Onun yüzünden sinir hastasý olduydu anam. Sonra öldü de, anam baþka bir herife verildiydi. Yeni herif de beni Bulanýk Yetiþtirme Yurdu’na verdiydi…”
Kýza sempatiyle bakmaya baþlamýþtý. ”Sen ne zaman ayrýldýn yurttan? Çok oldu mu?” diye sordu.
“Yok,” dedi kýz, “bi’sene evvel ayrýldýydým.”
“Bir sene evvel ha?”
Kýzýn, yurttaki yaþamý hakkýnda sorular sormaya baþladý. Aldýðý cevaplardan hüzünlenerek, ona, “Ýyi ya be kýzým, yurdun imkânlarýndan yararlanýp, üvey babana inat okuyaydýn sen de,” diye çýkýþtý.
Kýz, “Okudum’kine,” diye atýldý. “Ortaokulu bitirdim.”
“Liseyi de okuyaydýn!”
“Okuyamadým iþte!”
“Niye?”
“Þahin’le kaçtým!”
“Þahin’ de kim?”
“Kocam.”
Derya, kýzý konuþturdukça sürpriz bir hikâyeyle karþýlaþýyordu. Anlattýðý hikâyeye göre, ortaokulu bitirip te serpilip geliþtikten sonra, güzelliði ve sevimliliði ile dikkat çekmeye baþlamýþ ve ilk aþkýný da o dönemde yaþamýþtý. “Þahin de yurtta mý kalýyordu?” diye sordu.
“O, yurdun kapýsýnda bekleyen komanda askeriydi.” 
Kýz doðru dürüst anlatamasa da, söylediði cümleciklerden hikâyeyi netleþtirmek mümkün oluyordu. Ondört yaþlarýndaki yeni yetme kýz, yurda giriþ çýkýþlarda ya da benzeri karþýlaþmalarda asker Þahin’in yaptýðý komplimanlarda yeni bir dünya keþfetmiþ ve karþýsýndaki erkeðe tüm genç kýzlýk duygularýyla baðlanmýþ olmalýydý.
“Askerliði bitirdikten sonra, evlenmek için kaçýrdý mý seni?”
“Askerliðini bitirmediydi. Ýzine giderken kaçýrdý; buraya, Eskiþehir’e, anasýnýn babasýnýn yanýna.”
“Ee-e? Sonra?”
Kýz, anlatmaya devam etti.
“Sonra… Kaçtýk iþte, buraya, Eðriöz’e… Þahin getirip anasýnýn yanýna býrakaraktan döndü askerliðine. Þahin pekiyiydi o zaman, ama anasýylan babasý zalim mi zalim… Kendi anamla üvey babamýn onlarýn yanýnda mekânlarý cennettir herhal… “
Derya, merak ederek, “iþkence mi ediyorlardý sana?” diye sordu.
Kýz cevap vererek devam etti: “Zulmediyorlardý iþte. Ýþkence dediðin dayak ise, çý-ýh, dayak atmýyoladý. Ben Kürt idim ya ondan iþte… Onlar adýmý hiç demezdi, ‘Kürt kýzý’ koydulardý adýmý. ‘Kürt kýzý’ aþþa, Kürt kýzý yukarý… Ben Kürt kýzýyým, ama ben de bu memleketten deðil miyim amca?”
Bu soruyu sorarken çýkan ses tonu öyle içten, öyle sevimliydi ki, birden göz pýnarlarýna dolan gözyaþlarýný hissederek, onlarý zor tuttu. “Sen onlardan da, benden de daha çok bu memlekettensin,” dedi. “Senin Kürt kýzý olduðunu oðullarý bilmiyor muydu? Bile bile kaçýrmadý mý seni?”
“Þahin biþey demiyordu kine, onlar diyordu,” diye atýlarak gene de Þahin’ini kayýrmaya çalýþtý. “Þahin, beni çok sevdiðini söyleyerekten onlara karþý koyuyordu.”
“E, iyi ya.” 
“Ama anasýylan babasýný razý edemiyordu bana…”
“Sizde, onlarýn yanýndan ayrýlýp kendinize ayrý bir ev tutsaydýnýz.”
“Yapcaktýk ya, benim yaþým ufak olduðundan yapamadýk. Ayrýcana Þahin, Bulanýk’taki askerliðine döndüydü. Þahin askerliðinde anamla da konuþarak rýzasýný alýp nikâh kýyaraktan yapcaktýk öyle… Þahin askerliðine döndükten sonra, o iki zalim zulümlerini daha çok yapar oldular. Ne kadar zor iþ varsa bana yaptýrýrlardý. Ýþ neyse de, bi de küfür, azar… Hele bi de hamile olduðumu öðrendikten sonra kaynanam olacak cadý, karnýma karnýma çarpmaya, vurmaya baþladýydý. Düþük yapayým diye… Þahin’in askerliðini tamamlamasýna az bi zaman kala dayanacak halim de kalmayaraktan, tek çare olarak Bulanýk’a, Þahin’imin yanýna kaçmaya karar verdimdi. Þahin, tezkeresini alana dek orada kalýr, sonra beraberce dönerdik, diye düþündüydüm. Ama Bulanýk’a ulaþtýðýmda artýkýn yurdun kapýsýna verilmediðinden Þahin’i bulamadým. Nerede olduðunu bile öðrenemedim. Bir gün yurtta kalmama izin verdiler, ama azcýk hasta oluverince yurt doktoruna götürerekten hamile olduðumu anladýlar da yurttan apar topar yolladýlar. Tek çare olarak Bulanýk’ta yaþayan anama sýðýndým. Anam geliþime üzüldü. Sonra da üvey babam olacak herif sarkýntýlýða kalkýþtý. Onlan yatmamý istiyordu. Anama bir türlü diyemedim onu. Bulanýk’ta böylecene bir ay kaldýktan sonra sapýk herifin sulanmalarý yüzünden delirecek hale geldiydim. Þahin’lerin evine dönmekten baþka çarem kalmadýðýndan, yeniden Eðriöz’e geldim. Gelince bi de ne göreyim, Þahin’in de askerliði bitmiþ, dönmüþ. Þahin, anasýylan babasýnýn benim hakkýmda anlattýklarýnýn hepisine inanarak beni kabul etmek istemedi. “Hakkýndaki dedikodularý duydum. Neden geldin?” diyerek öfkeyle karþýladý. Çektiðim bütün sýkýntýlarý anlatmama raðmen inandýramadým. Aramýzda huzur diye bi þey kalmadý. Anasýnýn babasýnýn zulmüne bir de Þahin’in dayaklarý eklendi. Her gün dayak yiyordum ama karnýmda Þahin’in bebeði olduðu için, bebeðin doðumundan sonra kocamýn nikâh da kýyarak ayrý bir eve çýkaracaðýný sanarak sabrediyordum. Sonra bir kýzým oldu; ama bu defa da Zeliha adýný koyduklarý yavrumu emziremeden sokaða attýlar… Artýk, gidecek hiçbir yerim de kalmadýðýndan, komþumuz ebe haným gastedeki bu haberi göstererek valiye çýk dedi. Ýþte ondan için yollara döküldüm.”
Derya, hikâyeden çok etkilendi. “Onu ortada býrakmam mümkün deðil. Yapabileceðim tek þey polis yardýmýna baþvurmak,” diye düþündü. Kýzýn, önerisine itirazda bulunmamasý için ses tonuna dikkat ederek, “Þimdi, seninle önce polislerin yanýna gidelim,” dedi. “Tamam mý?”
“Tamam!”
“Aferin!”
Çarþý Karakolunun önüne geldiler. Kapýdaki nöbetçi polise, baþ komiserle görüþmek istediðini söyleyerek içeri girdiler. Girerken kýza tembihte bulunmayý ihmal etmedi. “Baþ komiser valiyle konuþmana izin verirse, valiyle de konuþursun. Ama onlar sana yardým edecektir. Hiç korkma!”
“Tamam!”
Kapýsýný týklatarak yanýna girdikleri baþkomiserin baþýný kaldýrýp ne istediklerini sormasýný beklemeye baþladýlar. Beyefendinin birkaç dakika sonra gönlü olunca, baþýný masasýnýn üstündeki evraklardan kaldýrýp sordu: “Buy’run?”
Derya anlatmaya baþladý: “Efendim, bu haným kýza az önce yolda rast geldim. Önemli bir problemi olduðunu söylediði için zatýâlinize getirdim.”
Baþkomiser ters ters bakarak, “o problemi senin yaratmadýðýn ne malum?” diye sordu.
“Saçmalýyor. Böyle bir saçmalama bile bugün ilan ettiðim barýþý bozamayacak. Önemli olan bu gariban kýzýn selameti!” diye düþünen Derya, baþkomiserin tepkisini yoðunlaþtýrmamak için sakin olmaya çalýþýyordu. “Þahsýma karþý da þüpheci davranmakta haklýsýnýz efendim! Her þey olabilir,” dedi.
Baþkomiser, bu defa kýza hitaben, “baban yaþýndaki bu adamla ne iþin var senin? Utanmýyor musun?” diye çýkýþtý.
Kýzýn tirtir titremeye baþladýðýný gördü. Zavallý, “kocam sokaða attý,” diye mýrýldandý.
Baþkomiser kurnazca, “sen de bu adama mý kaçtýn?” diye atýldý.
Kýz baþýný, “çý-ýh,” diyerek kaldýrdý. “Valiye!”
“Valiye mi?”
“He, valiye! O’na anlataca’ýdým!”
Derya, müdahale etmek zorunluluðu duydu. “Sayýn baþkomiserim, müsaade ederseniz arz edeyim.”
“Arz et bakalým!”
“Efendim, bu haným kýza ki, adýný bile bilmiyorum, kocasýyla kayýnpeder ve kayýnvalidesi iþkence yapýyorlarmýþ. Ne yazýk ki, resmi nikâhlarý dahi olmadan dünyaya getirttikleri çocuðunu ala koyarak sokaða atmýþlar. Kendisi de, çaresizliðinden dolayý vali beye sýðýnmayý planlamýþ ama…”
“Ee, bunun seninle ne ilgisi var?”
“Ben de, benimle bir ilgisi olmadýðýný arz ediyorum efendim. Kendisine yolda rast gelerek yardýmcý olmak istedim. Kendisine yardýmcý olabileceðinizi düþünerek, zatýâlinize getirdim.”
Baþkomiserin yumuþadýðýný gördü. 
Adam, dâhili telefonla yanýna bir polis çaðýrýp talimatlar verdi.
“Bu bey ile kýzýn ifadelerini alýn! Kýza hastaneden darp raporu alýn! Kýzýn nikâhsýz yaþadýðý adamý ve ebeveynine ulaþarak, küçük yaþta kýzý alýkoymak, tecavüz etmek, iþkence etmek, daha bulabildiðiniz ne olursa onlarý isnat ederek mahkemeye sevk edin!”
“Emir anlaþýlmýþtýr, amirim!”
Derya ile kýza da kapýyý gösteren baþ komiser, “Buy’run, memur beyle gidin!” dedi.
Polis memurunun peþi sýra çýktýlar.
Derya’ya koridordaki bir banký gösteren polis memuru, orada oturup beklemesini söyledi. Kýzý yanýnda bürosuna götürüp masasýnýn önündeki sandalyeye oturttu. 
Derya, bank üzerindeki bekleyiþin süresini tahmin bile etmek istemiyordu. En iyimser tahminle, hastaneden alýnacak rapora müteakip kocanýn karakola getirilmesi için gerekli süre ne kadar ise ─ki, ikametgâh jandarma bölgesinde olduðu için çok uzun bir bürokrasi karmaþasýný da kapsayacak─ o kadar sürecek bir bekleyiþ olacaktý bu. Sonra nöbetçi mahkemedeki duruþmalarda þahitliði de istendiði takdirde, yandý! “Yandým ben yandým… Atalarýmýz boþuna dememiþler, “paran çoksa kefil ol; aklýn yoksa þahit ol,” diye...

Týpký tahmin ettiði gibi olmuþtu. Sabah karakol kapýsýndan girdiði saatten, çýkartýldýðý Cumhuriyet Savcýsýnýn ona, ‘gidebilirsin’, dediði saate kadar, kýrk olan yaþýna bir kýrk yýl daha eklenmiþti. 
O eve dönmekte gecikince, merakýndan ortaya çýkmýþ olan Nurhan ise Cumhuriyet Savcýsýnýn, kocasýný salývermesinden sonra, onunla birlikte eve dönmeyerek, taraflarýn nöbetçi hakimin önüne çýkarýlýþlarýný da takip etmiþti.
Nöbetçi Mahkeme, Þahin Yaprak ile babasý Ýbrahim Yaprak’ýn ve annesi Makbule Yaprak’ýn, yaþý reþit olmayan kýz çocuðuna iþkence yapmak, onu ala koyup, tecavüz ederek bir çocuk dünyaya getirmesine sebep olmak gibi suçlamalarla tutuklu yargýlanmalarýna karar vermiþti. 
Nurhan’ýn Nurhanlýðý, orada, o mahkeme esnasýnda da ortaya çýkývermiþti. Hakim, Kiraz’a, “çocuðunla birlikte seni, birkaç gün kadýn sýðýnma evinde misafir edeceðiz kýzým; müteakiben Muþ’taki adresinizden ebeveynini çaðýrtarak, seni onlara teslim edeceðiz,” dediðinde, hemen söz istemiþti ve,
“Saygýdeðer yargýcým,” diyerek baþladýðý sözünü, “izin verirseniz, Kiraz’ý ve yavrusunu, ebeveyni intikal edene kadar evimde misafir etmek istiyorum,” diyerek tamamlamýþtý. 
“Sen de kimsin? Bir þeyi oluyor musun maðdurenin?”
“Ben, çaresiz bir halde sokaklarda dolanýrken Kiraz’a, sahip çýkan ve huzurunuza çýkartýlarak hakkýnýn korunmasýna vesile olan hayýrsever vatandaþým, efendim. Kendisinin, kadýn sýðýnma evinde huzurlu olamayacaðýna kanaat getirdiðim için, evimde huzur içinde barýnmasýný saðlamak istiyorum.”
Hakim, Kiraz’a, “bu bayaný tanýyor musun?” diye sorunca, 
Kiraz da, “evet efendim, bana yardým ettiydi, kocasýylan,” diye karþýlýk vermiþdi.
“Onun evinde kalmak ister misin?”
“Eðerkine siz istiyorsanýz, kalýrým efendim.”
“Tamam. Kalabilirsin.”
*
Nurhan, böylece Kiraz’ý ve Zeliha bebeði himayesine alarak dönmüþtü evine.
Derya, onlarý, “vallahi de, tallahi de, týpký aklýmdan geçtiði gibi,” diyerek karþýladý.
Nurhan, þimdilik onu umursamak istemiyordu. Kiraz’ý içeri yönlendirerek, “Haydi, gel içeri kýzým sen!” dedi. 
Kiraz, eve girmeye teþebbüs ettiðinde Derya, muziplik yapmaktan kendini alýkoyamayarak, “Kýzým, bu kadýn, saf köylü kýzlarýný böyle kandýrarak eve sokup, onlarý keserek yiyor! Sakýn girme!” diye takýldý.
Kiraz, bir an irkildi.
Nurhan, “Sen ona aldýrýþ etme kýzým. Aklý sýra, komiklik yaptýðýný sanýyor. Salak!” diyerek kýzý içeri doðru çekiþtirdi. “Ha’di kýzým, gir sen de içeri! Dikilip durma öyle!”
Derya, kapýdan kenarý çekilirken, “¦Onu biliyorum. Baþka bir þey söyle!” dedi. Kiraz’a da, “e, bebeðine kavuþmuþsun bakýyorumda?” diye laf attý.
Kiraz, aldýðý komuta uyarak, evden içeri girdi. O arada Derya’ya, “Sizin sayanýzda,” diyerek gülümsedi.
Derya, Nurhan’a, “mahkeme nasýl neticelendi?” diye sordu.
“Mahkeme? Buna zulmedenlerin hepsi tutukladý. Tutuklu yargýlanacaklar. Hakim, annesi gelip teslim alana kadar, Kiraz ile kýzýnýn, üç dört günlüðüne bizde misafir olmasýna izin verdi.”
Derya, davetsiz misafirden hoþnut olmadý. “Sen kararý vermiþsin nasýl olsa,” diyerek sitem etti.
Nurhan onu umursamadan misafirini mutfaða getirerek yemek masasýnda sandalyeye oturttu. “¦Rahat otur, güzelim! Ben, bir çay suyu koyayým da, beraberce içelim.” Ocaðý yakýp, üzerine çaydanlýðý koydu; geldi, Kiraz’ýn kucaðýndaki bebeði aldý. Bebek, çok derin bir uyku sürüyordu. Nurhan, onun bebek kokusunu ciðerlerine çekerek, uzun uzun öptü. “Yavrucak nasýl da tatlý…”
Kiraz, sýkýlmaktaydý ve çok gergin durumdaydý, Zeliha bebeðe dönüp bakýnca yüzü yumuþadý, “Talihsizim…” diye mýrýldandý. Nurhan’a, “Sizin çocuklarýnýz nerede?” diye sordu.
“Bizim çocuðumuz yok,” dedi Nurhan; “olmadý.”
“Ya…” Kiraz’ýn aklýna söyleyebileceði bir laf gelmedi. Buzdolabýnýn üzerinde çerçevelenmiþ bir fotoðraf duruyordu. Sarý, kýsa saçlarý ile çok güzel bir kýz fotoðrafý. Onu, uzanarak eline aldý. “Bu?”
“O, benim. Genç kýzken… Yaþlandým artýk, deðiþtim. Bir de, yüzümü samyeli çarpmýþtý; onun için cildim tahrip oldu.”
“¦Vý’ýþ! Samyeli çok fenadýr. Yurttaykene Ömer öðretmenimin yüzü, samyeli yüzünden harita gibi olduydu.”
“¦Benimki de öyle olmuþtu ama, tedavi ettirdim.”
“¦Geçmiþ olsun!”
“¦Saðol! Bu yavrucaðýn adýný sormayý unuttum.Neydi?”
“Zeliha.”
“¦Hangi yurtta kalmýþtýn, Kiraz’cýðým ?”
“¦Bulanýk.”
Nurhan, çocuðu annesinin kucaðýna býraktý, ocaðýn baþýna gidip, kaynayan suyu küçük çaydanlýða aktararak çayý demledi. Büyük çaydanlýðý yeniden suyla doldurarak ocaðýn üzerine koydu. Küçük çaydanlýðý da onun üzerine býraktýktan sonra geldi, bebeði yeniden kucaðýna alarak kýzýn yanýna oturdu.
Bir süre bebeðin yüzüne temaslarla onu sevdi. “Nasýl da tatlý tatlý uyurmuþ… Tatlýymýþ… da, güzelmiþ de…Anan baban sahip çýkmadý mý da, yurtta kaldýn?
“Ben on yaþýmdaykene babam öldüydü. Anam bida evlenince de kocasý beni Yetiþtirme Yurdu’na verdiydi.” O günleri yeniden yaþýyormuþçasýna gözleri daldý. 
Nurhan, onun buðulanan gözlerine baktý “Aðlama güzelim! Senin bir damla gözyaþýna kurban ederiz onlarý!” diyerek saçlarýný okþadý. 
“Hakim, mektup yazaraktan ananý çaðýracaðýz, dediydi ya; o gelmez kine! Polis zorunlan bile zor gelirkine…”
“Neden gelmesin ki? Gelir, gelir…”
“Vallahi gelmez. O sapýk kocasýný kýskanýr, almaz beni yanýna…” Kiraz, bir anda, ne olduysa, iyice duygulanarak, hýçkýra hýçkýra aðlamaya baþlamýþtý. “Gidecek hiçbir yerim yok, abla! Yok!” Konuþamadý…
Nurhan’ýn gözlerinden taþan bir damla gözyaþýnýn yanaðýndan kayarak aþaðýlara indiði görüldü. “Burasý var kýz, ben sana da kýzýna da bakarým.”
Kiraz, Derya’dan yana kaygýlýydý. “Ya amca ne der? O istemez ki bizi!”
Tam tepesinin üstünden, “Derya amcan neci oluyor?” diyen adamýn sesini duyarak irkildi. “Nurhan teyzen istedikten sonra!”
Nurhan gülümseyerek bebeði Derya’ya uzattý. “Ama þunun güzelliðine bir bak dedesi, nasýl da mýþýl mýþýl uyuyor…”
Derya, bebekle ilgilenmekle ilgilenmemek arasýnda bir an duraladýysa da, hayatýndaki en büyük boþluðu doldurma güdüsü aðýr bastý. “Ver bakayým dedesine… Nasýl bir þeymiþ, yakýndan bakayým hele þuna,” diye söylenerek bebeði kucaðýna aldý.
Zeliha bebek, sanki güzel bir rüya görüyormuþ gibi, uykusunda keyifli keyifli gülümsemeye baþladý.
*