Hiçliðin teyakkuzunda tüm rol modelleri bir bir sahnede.

Buyurunuz siz de ve hadi alýn yerinizi. Kývýlcým salkýmý yürek daðlayan o anlamsýz hitabetlerle kýlýktan kýlýða giren nicesi.

Bir damla ve bir damla daha derken umarsýzým artýk kendime yönelik taarruzlardan.

Mademki an itibariyle ayaktayým hayata tutunmaktan ziyade ebediyete intikal edenlerin ardýndan saf tutmak birincil vazifem.

Ölüm göz kýrptýkça ve hakkaniyet yitip gittikçe tüm çekincelerimden sýyrýldým ve nöbet durduðum þu tek kiþilik oyunda tüm nazýmla ve niyazýmla kavruk bir yüreðin örselenmesinden ziyade geri dönmeyecek yiðitlerin ardýndan arýndýkça tüm gerçeklerden hiçbir gerekçe sunmamaya kararlýyým.

Ne ya da kim olduðum deðil hayat mücadelemde önem arz eden bilakis evimde kurulmuþ iken yumuþak koltuðuma topraðý soluyorum dünden beri. Ölüm hiç bu kadar teðet geçmemiþti ki. Esip gürleyen insan nefislerine haram kýlýyorum artýk uzun soluklu düþlerimi. Ne düþlerim ne düþüncelerim ama düþkün ruhlarý bir avuç insanýnýn. Heyula o boþluk gittikçe geniþleyen ve yuttukça daha da acýkan. Acýmaklý bakýþlarla sözüm ona burnu Kaf daðýnda ne çok eþref-i mahlûkat.

Kelimeler kanadýkça ve içim daðlandýkça ve duyarsýzlýk tavan yapmýþken bu sefer sormaya niyetlendiðim her bir soruyu geri çekiyorum. Geri durdukça ve geriye gittikçe adýmlýyorum mayýn tarlasýný.

Þehit kanýyla yýkanmýþ bir vatanýn mademki bir evladýyým bu sefer yöneltiyorum dünden beri zihnimde devinen soruyu cevabýný bulamayacaðýmdan emin iken. Zira kimse yeltenmeyecek bile cevaplandýrmaya. Yine de soruyorum:’’Neden ve ne zaman kaybolduk biz?’’

Çok olmadý hani kaybolduðumuzdan bu yana geçen zaman. Dün mü yoksa bir gün evvel mi?

Ne deðiþecek ki cevabý sunulduðunda önüme?

Umarsýzým onca kefaret yüklenmiþken benliklere hele ki akýtýlan yaþlar.

Hicap ediyorum bunca duyarsýzlýðý yüklenmiþken koca bir kitle.

Esefle kýnýyorum rast geldiðim kahkahalarý. Pes, dedirtecek bir vurdumduymazlýk esir almýþken aldýrýþ bile etmiyorum gündelik kaygýlarým ya da çözümsüz bekleyiþim sarmal halinde merkezine yerleþtirmiþken beni.

Ben diye bir kavramý yitireli çok oldu. Biz olamadýðýmýz tekil þahýslar. Siz diye hitap edeceðim kim varsa tek tek gözlerinizin içine bakýyorum.

Oysa her þey çok yalýn. Bir o kadar karýþýk ve nasýl da anlamsýz. Sahi ne zamandan beri bunca anlamsýzlýk anlam yüklü oldu?

Yanýyorum, yakarýyorum sadece. Elimden gelen baþka hiçbir yok zira.

Kýnýyorum kýnandýðýmý bile bile.

Kanýyorum ve kanattýkça cümleler apýþýp kalýyorum.

Neye yansam da daha da aðlasam?

Verdiðimiz kayýplar mý yitirdiðimiz insanlýðýmýz ve düþünme yetimiz mi?

Ýlla ki ters giden bir þeyler ket vuracak hayata o da yetmiyor yýldýzlar kayýyor bir daha geri dönmemek üzere.

Bunca suskunluk ve anlamsýzlýk akla zarar. Neden yalýtýldýðýmdan ziyade neden hala iç sesimim o bitimsiz haykýrýþýnýn aralýksýz devindiði ve yüreðimde baský yaptýðý.

Sorumsuzluk, sorun addedilmeyen þehit cenazeleri hele ki babasýný asla bir daha göremeyecek olan boynu bükük yetimler ve geride býraktýklarý onca acý.

Nedendir bunca kanatýlmýþlýk?

Ne zaman kaybolduk biz?

Zamanýn ve kaderin kýrýlganlýðýndan ziyade yalýtýlmýþ iken varlýðýmýz ve un ufak edilmiþ umutlarýmýz geleceðin anlamsýz seyrine odaklanmýþ hele ki ölüm bile muzdarip iken o vakitsiz ziyaretinden.