Rüzgârý saçlarýndan yakalarsa bir þair,

Sorgular sýrlarýný, ne varsa aþka dair.

Çözerek hece hece, þiirine kondurur,

En derin sýzýlarý, mýsralarda dondurur.

Bazen güzel bir koku, kim bilir kimden sinmiþ,

Bazense bir göz rengi, tellerine ilinmiþ.

Hüzün ile örtülmüþ, mazi olmuþ anýlar,

Mehtapsýz gecelerde, yaþanan tüm sanrýlar.

Dokunan parmaklardan, geriye kalan izler,

Zülüflerin altýnda, saklanan nice gizler.

Hazan yapraðý olup, dizelerde savrulur,

Güze dönen mevsimin, ayazýnda kavrulur.

Gergefte desen gibi, cümle cümle dokunur,

Muhabbet dergâhýnda, dilden dile okunur.

Kimse bilmez þairi, yaþadýðý hal nedir?

Acýlar sarmalýnda, kim bilir ne haldedir?

Hangi sarý lalenin, halesine vurgundur?

Neden mecnunlar gibi, böylesine durgundur?

Hoyratça esen bir yel, kondurdu diye buse,

Kýskanýp da telleri, düþmekte derin ye’se?

Hüzün ile hasreti, iþlerken nakýþ nakýþ,

Dert mi olmuþ içine, buðulanmýþ bir bakýþ.

Bir mum gibi sessizce, için için yanmakta?

Erirken yudum yudum, acep kimi anmakta?

Bir labirent içinde, kaybetmiþ mi çýkýþý?

Ondan mýdýr ki böyle, çaresizce kalýþý?

Bir kez bile birimiz, bakýp da þiirine,

Koyduk mu kendimizi, þairinin yerine?