Anneannemin öyküsü ilginç köþe baþlarý olan bir hayattý...

Anneannemin kabzýmal kocasý, belki de üç üvey evladýna ettiklerinin vebalini ödeyerek acýlar içinde ölüp gitmiþti. Adamýn þeytanlýktan baþka hiçbir þeye çalýþmayan zihniyetine bakýn: Öleceðini anlayýnca iþlerini ve oturduklarý evi, anneanneme kalmasýn diyerek kendi kýz kardeþinin üstüne yapmýþtý. Mahkeme kapýlarýnda yýllarca sürünerek bu iþlemi iptal ettirmek için uðraþan annem olmuþtu. Ýnanýlmasý zor, ama gerçek, biz torunlarýn da þimdilerde avukatýn birisinde birer vekâletnamesi var ve sanýrým mahkemeler sürmekte…

O bunu yaptýktan sonra anneannem de iki özürlü çocuða bakmaz elbette… Toplamýþ pýlý pýrtýsýný, köyüne, Eðriöz"e dönüp, orada yerleþmiþti.

Bahçelievler mahallesindeki eve taþýndýktan bir yýl kadar sonra, evimize yaþlý bir kadýn getirdiler. Ýlla da, beni kýzýmýn evine götürün, diye tutturmuþ da onun için getirmek zorunda kalmýþlar. 

Annem her ne kadar iyi karþýlamýþ olsa da, buz gibi soðuktu kadýna karþý. Benim odama bir döþek yayýp yatýrdýlar hemen. Sürekli öksürüðü vardý. Öksürdükçe göðüs kafesinden fokurtular duyuluyordu. Öyle bir hastalýk (sulu zatürcemp) sekiz on yaþýnda çocuk gibi küçücük býrakmýþtý bedenini, her yanýndaki adaleler eriyip yok olmuþtu.

Bana, "Bu senin anneannen," dediler. "Öp elini!"
Ýçimden gelmiyordu öpmek, gene de ayýp olmasýn diye uzanýp tuttuðum kuru, damarlý eli öpüp alnýma deðdirdim. O ise beni tutup kavrayarak çekip baðrýna bastý. "Torunum…" diyerek koklaya koklaya öpmeye baþladý.

Koca aþýklýsý kadýn kocasýnýn iki özürlü çocuðuna sahip çýktýðý kadar kendi öz evlatlarýna sahip çýkmamýþtý ya, onun için zerre kadar sevgi yoktu yüreðimde ona karþý.

Elinden kurtulup kendimi çekmeye çabaladýkça o daha çok zapt ediyordu beni.

Kadýncaðýzla ilk ve son temasýmýz o oldu. Ayný gece öldü…

Hamamda çalýþan dayým, üvey babanýn mirasýyla zengin olan kibirli teyzem ve annem, annelerinin cenazesi baþýnda buz gibi soðuk suratlarýyla cenazenin bir an öce kaldýrýlmasý için bekliyorlardý.

Cenaze, öðle namazýndan hemen sonra, yangýndan mal kaçýrýr gibi defnedildi.

Bir daha, hiç kimse, ama hiç kimse o mezarlýðýn baþýna dikilip bir Fatiha okumadý.

Yýllar sonra, Eskiþehir Büyükþehir Belediyesi, o mezarlýðý yeþil alana çevirerek park yaptý. 

Mezarlýktaki ölülerine sahip çýkanlar, mezarlýklarý yeni mezarlýða naklettirdi; sahipsiz mezarlýklar çimlerle örtüldü. 
Çimler altýnda unutulan anneannenin hakký olduðu ileri sürülerek peþine düþülen miras davasýnýn ise unutulacaðý yoktu. Ölüm hak, miras helaldi...