Okullar açýldýðýnda ise, Ankara Erkek Öðretmen okuluna büyük bir hevesle gidip, daha ilk günümden problemle baþladým. Akþam saat dokuzda gelmiþ, babam beni teslim eder etmez dönmüþtü. Yatakhaneye giriþ iþlemlerim, boþ bir ranza gösterilmesi, çantamdaki kýyafetleri gösterilen dolaba yerleþtiriþim, meraklýlarýn sorularýný yanýtlayýþým derken, saati on bir yapmýþtým. Yatma saati! Saat on birden bir dakika önce bile yataða giremiyormuþuz; yasak! Pijamalarýmý giyip de yataða girdiðim an, bir ranzada yatmanýn keyfini iyice hissetmeye çalýþtým. Hayatým boyuca yer döþeðinden baþka bir zeminde yatmamýþtým. Þimdi bir ranzam vardý, ne güzel…
Üst ranzaya benden biraz daha yaþlýca duran, sanýrým üst sýnýflardan bir öðrenci geldi. Ne hoþ geldin, ne hayýrlý olsun, hiç laf atmadan çýktý yataðýna, yattý; pek kasýntý bir þeydi. Bir zaman yataðýnda kýpýrdadýkça ranzasýndan çýkan gýcýrtýlarý dinledim, sonra uyuya kalmýþým.

Evdeyken her gün, istisnasýz, en az on saat uyku uyurdum. Sabah, saat yedi olduðunda, evdeki rahatlýðý unutmam gerektiðini anlamamý saðlayan geliþmeler gecikmedi. 
Nöbetçi öðretmen elindeki ince uzun deðneði ranzalarýn demirlerine vura vura koðuþa dalmýþ, "uyanýn!" komutlarýyla bir baþtan bir baþa yürüyüp benim en dipteki ranzamýn baþýna gelmiþti. Uyanmýþtým, kalkacaktým, ama o çýkarttýðý gürültünün finalini yapar gibi, "kalksana ulan!" diye baðýrarak deðneði sýrtýma yapýþtýrmýþtý.

Can acýsýyla öyle bir fýrlamýþým ki, kafamý üst ranzanýn demir kenarlýklarýna çarptým. Kafam yarýldý. Kafamdan kan fýþkýrmaya baþladý. Kanayan yeri elimle kapatmaya çalýþýyordum, ama kanamayý durduramýyordum. Nevresimim ve yastýðým kana bulanmýþtý.

Böylesine tazyikli bir kanama nöbetçi öðretmeni çok korkutmuþtu. Beni sürükleyerek revire taþýdý. Revirde, ne hemþire, ne doktor, hiç biri henüz iþ baþý yapmamýþtý. Revirin iþçi kadrosundaki hademesi elindeki paspasý bir kenara atarak yanýmýza gelmiþti. O da en az nöbetçi öðretmen kadar telaþlanmýþtý.

"Hocam ne oldu bu çocuða?"

"Kafasýný ranzasýnýn kenarýna çarptý!"

"Nasýl çarptý?"

"Nasýl olacak? Sakarlýðýndan…"

Üstüne bir þey alýnmýyordu. Elbette alýnmazdý, onun sebep olduðu duyulsa, suçlanacaktý.

Hademenin revirde çalýþýyor olmaktan dolayý edindiði tecrübe, belki de benim hayatýmý kurtarmýþtý. Adam, sýký bir turnike uygulayarak kanamayý durdurmuþtu, yoksa kan kaybýndan dolayý çok kötü bir duruma düþmem an meselesiydi.
"Kafasýna hemen dikiþ atýlmasý gerekli!" diyerek hastaneye yetiþtirilmemi de o saðlamýþtý. 

Nöbetçi Öðretmen, okulun mubayaa kamyonetini getirterek beni hemen yakýnlardaki bir hastanenin acil servisine ulaþtýrmýþtý. Orada da kendi sakarlýðýmdan dolayý kafamý ranzamýn kenarýna çarptýðýmý söyleyerek üstüne bir þey alýnmamýþtý. Okuldaki ilk günümdü ve bu okulda, bu öðretmenle geçireceðim yýllarým vardý, o nedenle sakarlýðý üslenmiþ, adamý temize çýkarmýþtým.

Kafamda oldukça derin bir yarýk oluþmuþ ve dört dikiþ atýlmýþtý. 

On gün boyunca her gün revire uðrayarak pansumanýmý yinelettikten sonra, onuncu gün dikiþler alýnmýþtý.

Ýlk günkü derslere girememiþtim; zaten kimisi boþ geçmiþ, kimisi de tanýþma sohbetleriyle, bir þey kaçýrmamýþtým.

O günden sonra, o nöbetçi öðretmenle yýldýzlarýmýz hiç barýþmadý. Adam hem suçlu, hem güçlü gibi, sebep olduðu olaydan dolayý bir kez bile gönlümü almak için teþebbüste bulunmadý. 

Öðretmenimiz Fikret Bey"in lakabý "Karýncaezmez""di. Gürültü olmasýn diye, altlarý lastik/kauçuk iskarpinler giyer, yer döþemelerini yýpratmak istemez gibi adýmlarýný adeta yere dokundurmadan atardý. Öyle deðnekle, gürültüyle bir iþi olmazdý onun.

O, nöbetçi oldu mu, o gün her þey saat gibi týkýr týkýr yürür, hiçbir vukuat çýkmazdý. Tüm iyi þeyleri kendinde toplamýþtý. Ýnsandan çok farklý, insanüstü bir yaratýk gibiydi. Ýnsan bir kerecik olsun bir þeye kýzmaz mý, baðýrmaz mý; hadi bunlarý geçtik, þöyle bir kaþlarýný çatmaz mý be hey adam!

Nöbetçi olduðu günler herkesi tek tek, baþlarýný okþayarak uyandýrýrdý. Ben, o gelmeden çok önce uyanmýþ olurdum, ama beklerdim ki, gelsin, baþýmý okþasýn, "günaydýn çocuðum," desin… Çok hoþuma giderdi bu, o günümü bu sayede aydýnlýk geçirdiðimi düþünürdüm. Herkes öyle. Hepimiz, öðretmen sevgisini, ana-baba sevgisini, abi sevgisini, arkadaþ sevgisini, ihtiyacýmýz olan her sevgiyi onda bulurduk. O, kendini öðrencilerine adamýþtý. 

Yatakhaneden çýkýp yemekhanenin yolunu tuttuðumuzda sýrtýný duvara verip dikilir, hepimizin suratýný tek tek gözden geçirir, bir problemimiz olup olmadýðýný algýlamaya çalýþýrdý. Hepimizin okul numarasýný ezbere bilirdi. Asýk suratlý birini gördüðü zaman, o öðrencinin numarasýný seslenip, "Karadeniz"de gemilerin mi battý?" diye sorardý.

Ben, ondan bu soruyu ilk duyduðumda, soruyu sorduðu çocuðun gemi sahibi birisi olduðunu sanmýþ, çocukla baþ baþa kaldýðýmýz bir anda, çenemi tutamayýp, ciddi ciddi, "senin gemilerin mi var?" diye sormuþtum. Çocuk, benim salaðýn teki olduðumu nereden bilsin, onunla dalga geçtiðimi sanarak, "siktir ol, git lan baþýmdan!" diyerek beni yanýndan kovmuþtu.

Kafamýn yarýldýðýnýn ertesi günü nöbetçi Karýncaezmez"di. Ben, onun bu özelliklerini henüz bilmiyordum. Yatakhaneden çýkmýþ, yemekhaneye doðru giderken numaramý seslendiðini duydum. Tam o anda da yaný baþýmdaki bir çocuðun sorduðu bir soruya cevap veriyordum; hemen sustum. 

Karýncaezmez, "sen gel bakayým buraya!" diye emretti. 

Konuþtuðum için azar iþiteceðimi sanarak, içimden konuþmama sebep olan çocuða okkalý bir küfür savurarak, yanýna gittim. 

O, baþýmdaki bandajý iþaret ederek, þefkatle, "baþýna ne oldu, evladým?" diye sordu.

"Üst katýmdaki ranzanýn kenarýna çarptým efendim," dedim. 

Merakla, "nasýl oldu o?" diye üstelediðinde, biran nöbetçi öðretmenden bahsedip bahsetmemeyi düþündüm. 
Adam herkese, baþýmý sakarlýðýmdan dolayý çarptýðýmý söylemiþti. Þimdi onu suçlamaya çalýþmak gereksizdi. 
"Ranzamdan kalkarken biraz acele etmiþtim efendim," dedim.

Geçmiþ olsun!" diyerek beni yolladý. "Tamam, gidebilirsin!"

Yemekhanede tabldot tepsisindeki zeytin, peynir, margarin ve reçel çeþitlerini katýk ederek bol ekmekle karnýmýzý doyurmaya çalýþýyorduk. 

Karýncaezmez görünürlerde yoktu, buna raðmen koca yemekhanede çatal, býçak seslerinden baþka bir ses yoktu.

Sessizlik içinde kahvaltýlýklar bitirilip tepsiler bulaþýkhanenin küçük penceresinden içeri teslim edilirken Karýncaezmez de ortaya çýkmýþtý. Tam da yemekhane kapýsýnýn kenarýna dikilmiþ, kahvaltýsýný yapýp çýkan öðrencilere bakýyordu.

Ben de tepsimi teslim etmiþ, yemekhaneden çýkýyordum ki, herkese sadece numarasýyla hitap ettiði söylenen Karýncaezmez, tam önünden geçerken bana, "Ergin Yavuz, gel!" diye seslenmiþti.
Bu gün, benimle ikinci muhataplýðýydý bu, pek hayra alamet deðildi. Korktum. 

Heyecanlý hareketlerle yanýna giderken, "yavaþ, yavaþ, acele etmene gerek yok evladým!" diyerek karþýladý beni. Elini omzuma koyarak yemekhane kapýsýndan dýþarý çýkarttý. Gelip geçenlere duyurmak istemiyormuþ gibi, usulca, "Ali Yavuz senin baban mý?" diye sordu.
Bir an babama bir þey olduðunu sandým, "evet?" dedim sorgular gibi.

O, sevecenlikle, "baban benim köy enstitüsündeyken arkadaþýmdý," dedi. Þaþýrdýðýmý görünce, biraz daha açýklama ihtiyacý duyarak, "senin yaþlarýndayken babanla ben ayrýlmaz iki arkadaþtýk," diye devam etti. "Gel benimle!" diyerek, elini omzumdan çekip yaný baþýmda yürümeye baþladý. Baþýmdaki bandaja çevirdi bakýþlarýný; onun gene kafamdaki yarýðýn nasýl oluþtuðunu sorgulamaya baþlayacaðýný hemen anladým.

"Ben araþtýrdým, soruþturdum, kafanýn nasýl yaralandýðýný öðrendim," dedi. Kafamýn, nöbetçi öðretmenin yüzünden yarýldýðýný öðrendiðini sandým; ama o, "kafaný yaran arkadaþýnýn ismini vermek istemediðin için seni takdir ederim; ama ismini bana söyle ki, bir daha böyle þeyler olmamasý için ona nasihatte bulunabileyim!" diyerek devam edince, baþýmý bir arkadaþýmla kavga ederek yardýðýmý sandýðýný anlamýþ oldum. Nöbetçi öðretmenden hala haberi yoktu.

"Yok vallahi öðretmenim, acele edeceðim diye kendim ranzanýn demirine çarptým," diyerek ýsrar ettim.

Bu defa inanmýþ görünerek, "öyle olsun bakalým," dedi.

Beni okulun malzeme ambarýna götürdü. Malzeme ambarýndaki memurun odasýna girdik. Karýncaezmez, memura, "bu Ergin Yavuz," diyerek beni gösterdi. "Onu sana emanet ediyorum," dedikten sonra da çýkýp gitti.
Odada altý, yedi öðrenci yan yana dizilmiþler, sessizce dikilmekteydiler. Memur, "sen de arkadaþlarýnýn yanýnda sýraya geç," diyerek bekleyen öðrencileri gösterdi. Geçip, sýranýn en sonunda dikildim. Yaný baþýmdaki oðlanýn, üst katýmda yatan kibirli oðlan olduðunu görünce baþýmý çevirdim. O beni selam verilmeyecek kadar küçümsüyorsa, ben ona yýlýþamazdým ya! Neler olduðunu anlamaya çalýþarak beklemeye baþladým.

Ambar memuru önündeki sayfalar halindeki bir listeden, sayfalarý arasýnda siyah karbon kaðýdý döþenmiþ bir malzeme alma bonosuna notlar almaktaydý. "Bir iskarpin, 40 numara, bir gömlek, 1 numara, bir kravat, bir takým elbise, bir pardösü, çorap, iç çamaþýrý, mendil, çanta, üç yüz sahife sarý defter, harita metod defteri, çizgisiz, harita metot defteri, kareli, okul defteri 3 adet, çizgili, kurþun kalem, dolma kalem, mavi mürekkep…" sonsuza dek sürecek gibi upuzun bir liste oluþturarak habire yazýyordu...
O sýrada kucaklarýndaki kolilerle gelen iki iþçi, kolileri ortadaki sehpanýn üstüne býraktýlar. "Bunlar, Sabri Yýlmaz"ýnkiler…"

Memur sýranýn en baþýndaki öðrenciyi yanýna çaðýrdý. "Sabri, gel oðlum, eþyalarýný teslim aldýðýna dair tutanaðý imzala!"

Çaðýrýlan öðrenci hemen gidip gösterilen yerleri imzaladý. 

Memur, ona eþyalara dair hazýrladýðý bononun bir nüshasýný da vererek, "eþyalarýný bu listeyle karþýlaþtýrarak dolabýna yerleþtir, eksik bir þey çýkarsa hemen gelip bana haber ver, emi!" diye tembih etti. Ýþçilere, "çocuðun kolilerini dolabýna kadar götürün!" diye emrederken bir baþka listeyi de onlara teslim etti. "Döndükten sonra da þunlarý hazýrlayýn!"

Olanlardan anladýðým kadarýyla öðrencilere giyecek ve kýrtasiye yardýmý yapýlýyordu.

Nihayet sýra bana geldiðinde de ayný þeyler oldu. Ýmzalarýmý atýp tamamladýktan sonra kolilerimi kucaklayýp taþýyýveren iki iþçinin önünde yatakhanedeki dolabýmýn önüne vardýk. Adamlar, kolileri yere býraktýktan sonra gittiler.