Rötuþlarýn biçimlendirdiði insan izlekleri. Teferruattan ibaret resmin her milimetrekaresi, biraz soluk mu ne yoksa varlýðýn eþkâli mi hani yürekten yüze yansýyan. Ýrdelemek ne mümkün yine de tasavvur edebildiðim kadarýyla geçkin bir kadýn albenisini henüz yitirmemiþ belki de anlýk bir nüans yansýttýðý o derin acý. Kýsýk gözlerinde belli belirsiz bir karanlýk var belli ki hayli dertli ve hayli düþkün imge bildiði suretlere. Nüktedan bir var oluþ hükmeden kimince aslýna ulaþmaktan imtina mý ediyor ne?

Kýrýk bir biblo var baþucunda, iki kuþtan ibaret ama kuyruðu ve gözleri olmayan iki kuþ: ahenksiz bir orantý; gözlerini yitirmiþ olsa da canlý fazlasýyla hani neredeyse sesi çýnlýyor kulakta bir ötüyor ki sanýrsýnýz ki cennete düþmüþ yolunuz.

Hafiften rüzgâr esiyor nerden mi belli? Perde kýmýltýlarýyla ahenk katýyor odanýn kül rengine. Oldukça serin ne de olsa þunun þurasýnda ne kaldý kýþa.

Hayret, odanýn tam ortasýnda kocaman bir soba kurmuþlar ve her nasýlsa bir kova dolusu kömür yýðmýþ ev ahalisi henüz yanmasa da tahayyül etmek hiçte zor deðil: name yüklü kar tanecikleri dökülürken gök kubbeden çoluk çocuk sobanýn etrafýnda toplanmýþ ve hararetle sohbet ediyorlar. Pür-neþe ev halký ama yine de bir eksiklik var tabloda. Ýlla ki… Ama ne?

Kýrýk bir sandalye iliþtirilmiþ camýn tam da kenarýna ve üzerinde kocaman bir saksý içinde solmuþ bir çiçek ne idüðü belirsiz kim bilir belki de anne çiçeðidir özel bir günde takdim edilmiþ.

Anlamsýz resimlerle kaplý masanýn üzeri: kuru kalem ile resmedilmiþ çeþit çeþit insan yüzleri: kimi esmer kiminin gözleri kapalý kiminin ise… Ve orantýsýz vücutlarý ile üç beþ kadýn eþlik etmekte saðdaki resim defterinde. Adý üstünde: resim defteri belli ki ev halkýndan kim yapýyorsa bu çizimleri hayli düþkün kara kalem çalýþmasý yapmaya.

Evin duvarlarýnýn sývasý çatlamýþ ve yer yer dökülmekte.

Tavan sapsarý belli ki tütün müptelasý birileri oldukça zaman geçirmiþ özellikle salonda.

Yerde yer yer lime olmuþ bir makine halýsý ve üzeri leke dolu. O da ne? Bana öyle gelmiþ: sandým ki… Yoksa gerçekten kan mý gördüðüm? Ve ilerliyorum ki bir sepete atýlmýþ kirliler. Ve onlarýn da çoðu kanlý. Sanýrým, kötü bir mazisi var bu evin.

Ýlerlemeye devam ediyorum: uzun ve dar bir koridor ta balkona uzanan. Balkon nasýl da harap resmen talan edilmiþ: ne çok mukavva kutu ve süprüntü dolu. Az daha çöp ev, diyesim geldi ki kapýnýn vurulmasýyla kendime geliyorum ve hýzla adýmlýyorum ayný yolu geri geri.

Ben yürüdükçe yankýlanýyor ayak sesim sanýrsýnýz ki alýcýlar ile donatýlmýþ duvarlar. Nasýl da lekeli el izleri ile kirlenmiþ duvarlar daha doðrusu nemalanmýþ insanlarýn dokunuþlarý ile bu çatlak duvarlar.

Hýzlýca yanýmdan bir þey geçiyor: irkiliyorum ki ne olduðunu da tam olarak anlayamadým. Aman Allahým bir tane daha: iki tane aile boyu sýçan. Kemirgenler belli ki mesken tutmuþ bu boþ evi.

Boþ, dedim deðil mi? Ne büyük yanýlgý tam diyecekken vazgeçiyorum öyle ya þu an içinde bulunduðum odaya yeni yeni vakýf oluyorum: çok çok güzel bir kadýn portresi: ela gözlü ve açýk kumral saçlarýyla arz-ý endam etmiþ ve etrafýnda çok genç ve yakýþýklý bir subay. O da ne? Adamýn bir bacaðý dizinden itibaren kesilmiþ ama o kadar dokunaklý gözleri var ki adeta bir hale içerisinde bu muhteþem çift. Evet, muhteþemler: ne eksik ne fazla: kelimenin tam anlamýyla su gibiler. Üç çocuk görüyorum etraflarýnda: ikisi oðlan biri kýz. Ne güzeller belli ki bu uyumlu çiftin çocuklarý. Al iþte: kaçýrdýðým bir ayrýntý: bir mezarýn baþýna toplanmýþlar: kim mi? Yine ayný çift ve bu sefer sadece bir tek oðlan çocuðunu tutmuþlar elinden. Hayýr, hayýr iki mezar taþý ve toprak dar bir alanda son buluyor. Belli ki çocuk mezarý yani iki mezar. Aman Allah’ým, baþka bir resim daha: iþte ayný çocuk ve ayný kadýn. Bu sefer kadýn yalnýz, deminki adam yok resimde ve yine bir mezar taþý: ne mi yazýyor üzerinde? Okumaya çalýþýyorum. Hayýr, eski Türkçe yazýlmýþ. Ama sanýrým deminki genç subayýn mezarý. Kadýn nasýl da mutsuz ve aðlamaklý keza o küçük çocuk da… Ne yani bir avazda mý bu aile bu kadar kayýp verdi?

‘’Sonra ne oldu, anne? Hadi, anlat. Sonra ne yaptý o kadýnla küçük çocuk?’’

‘’Ne mi yaptýlar meleðim? Peki, söyleyeyim. O kadýn þimdi içerde salonda oturuyor.’’

‘’Aa, o zaman o kadýn benim babaannem mi? ‘’

‘’Ya, o küçük oðlan çocuðuna ne oldu anne?’’

‘’Birazdan anlatýrým.’’

‘’Birazdan mý?’’

‘’Seni afacan, anladýn aslýnda da aðzýmý arýyorsun deðil mi?’’

‘’Keþke amcamý ve halamý bir kez olsun görseydim. Kim bilir ne eðlenirdik beraber. Peki, ya o eve ne oldu anne? Hani, þu boþ ve tozlu ev.’’

‘’O evin yerinde okul inþa edildi caným. Ve bil bakalým adý ne?’’

‘’Ne? Aslýnda babaannem söylemiþti ama… Benimle ayný adý taþýyor okul, deðil mi?’’

‘’Seninle ayný adý taþýyan baþka biri daha var hem de bu memleket uðruna savaþta gazi düþmüþ ve sonrasýnda öbür dünyaya göç etmiþ.’’

‘’Çok uykum geldi anne.’’

‘’Sen uyu meleðim.’’

‘’Anne, bir gün ben de asker olup memleketim için canýmý vereceðim týpký onlar gibi.’’

‘’O günler çok geride kaldý desem keþke ama senin gibi vatanperver çocuklar ve genç nesil oldukça bu memleket ebediyen bizim. Ýyi uykular meleðim.’’

‘’Anne.’’

‘’Sen uyumamýþ mýydýn?’’

‘’Anne, ben babamý çok özledim. Ne zaman gelecek, söylesene.’’

‘’Yarýn, seni ona götüreceðim. Söz.’’

‘’O da dedemin yanýnda yatýyor deðil mi?’’

‘’O kalbimizde yaþýyor meleðim. Hadi uyu da babaný gör rüyanda.’’