“Piyano çalmayý çok isterdim," dedi donuk bir sesle. "Þimdi piyanoya oturur, kelimelerle ifade etmekte güçlük çektiðim bütün duygularýmý, acýlarýmý tuþlara dökerdim. Bazen þiddetli, bazen yavaþ basardým onlara. Kim bilir ne ince ayrýntýlarý vardýr o dokunuþlarýn? Kelimeleri daha önce öyle kötü yerlerde kullanýyoruz ki, kirletir diye korkuyoruz duygularýma dokunursa. Seslerin baþka türlü bir dokunulmazlýðý var.”
― Oðuz Atay, Tutunamayanlar

Piyano çalmamayý çok isterdim aslýnda çok da istemiþken…

Ýstem dýþý bir durakta onlu yaþlarýmýn baþlangýcý ve iþte hayatta aldýðým ilk darbe sözcüklerle rakamlarla meþk eylerken ansýzýn hayatýma giren o lanet piyanonun görücüye çýktýðý devasa salonu evimizin oysaki nasýl da mutlu mesut yaþýyordum ben kitaplarýmla…

Asla da ayný görüþte olmadýðým nice insandan daha farklý ve Oðuz Atay ile olan tanýþýklýðým çok yeni iken; yazdýklarýnda kendimi bulduðum ve isteklerinde karþý çýktýðým üstelik narin ve hoþ bir enstrüman olsa da piyano nefret edercesine kendinden uzaklaþtýðým ve elde var nice solfej çalýþmasý ve nice melodi.

Gün hayli huzursuz bir havada seyrederken ve aklýmdan hiç çýkmayan piyanonun fildiþi tuþlarý ile olan yolculuðum ve henüz insanlarý ikna etmek gibi bir niyetim yok iken baskýdan dolayý çocukluðumu istediðim gibi yaþayamadýðým.

Evet, üstada göre seslerin baþka bir dokunulmazlýðý var bana göre ise kelimeler ve imgeler yazan kiþi için ayrý bir dokunulmazlýk sunmakta.

Sözcüklerin yazýlmadýðýnda yaþattýðý kabir azabý…

Yazmaya durduðumda ise adeta Rabbin huzuruna kýyama çýktýðýmýn iz düþümü ve huzurun ince güzel sesi baðdaþ kurduðum bir cümleden çýkýp da yola varmayý ertelediðim neresi olursa olsun heyecanla ve de tutukluk yapmadan kalemin, huzurun ve umudun inanç yüklü sesinde kendimi bulduðum daha doðrusu bulabildiðim kadar kendimi.

Henüz rüþtünü ispatlamamýþ bir çocuk kime neyi öðretip neyin savunmasýný verebilir ki ve iþte henüz büyük þehirlerin özellikle Ýstanbul’un yaðmalanmadýðý uzun süren kýþ akþamlar ve kolumun altýnda deste deste nota tüm hafta okula gittiðim yetmezmiþ gibi hafta sonlarýnda o soðuk ve kasvetli binada aldýðým piyano dersleri yetmezmiþ gibi eve gelip bir de piyano egzersizlerine evde devam ettiðim akabinde öðretmenimin verdiði ödevleri yetiþtirmek adýna uykumdan feragat ettiðim.

Hayal kýrýklýðý ile ilk tanýþýklýðým.

Umudun sayacýnda takýlý aklým ve hafta bir an evvel baþlasýn da okuluma kavuþayým diye saydýðým saatler.

Týnýsý ve tanýsý konmamýþ bir arayýþ ve çocuk aklýmla sefasýný süremediðim uzun kýþ akþamlarýnda masa baþýnda uyuya kaldýðým.

Hayallerimin sönük olduðu bir dönem ne de olsa çocuðum.

Sözcüklerin kývamýnda ruhumla özdeþ ne de olsa yalnýz bir çocuðum.

Yazarlarýn hayat hikayelerinde henüz kendimi bulmadýðým…

Yazarlarýn kalemlerinde tamamýyla kaybolmadýðým.

Tek dileðim oyun ve direncimin kýrýldýðý ve aradan geçen onca zaman zarfýnda bir köþede unutulmuþ bir zarfýn içinde kendime yazmaya durduðum mektuplarýn henüz sönük ve silik varlýðýnda ciddi anlamda ne istediðimi geç öðrenip hayatýmý da boþa harcadýðým…

“En kötüsü, hayýr demeyi öðrenemedim. Yemeðe kal, dediler: kaldým. Oysa, kalýnmaz. Onlar biraz ýsrar ederler; sen biraz nazlanýrsýn. Sonunda kalkýp gidilir. Her söylenileni ciddiye almak yok mu, þu sözünün eri olmak yok mu; bitirdi, yýktý beni.”
― Oðuz Atay, Tutunamayanlar

Bir kalem bir de kaðýt mizacýmdan eksik olmayan.

Ýtiraz hakkýnýn tanýnmadýðý ve çocuk kalbimin susmadýðý gel gör ki bir dinleyen de bulamadýðým gibi kalemle olan ikinci tanýþýklýðýmda okuyan deðil yazan taraf olduðum geç de olsa intikal ettiðinde ve iþte hayatýn sayýsýz cephesinde içinde bulunduðum þartlar ne olursa olsun kalemimin ve iç sesimin tutuklusu olmaya ant içtiðim.

Duygularýn resitali.

Kalemse bir referans iken ve iþte sözcüklerin fevri reveransýnda uykuyu teðet geçip öðrencilik yýllarýmda olduðu gibi masa baþýnda uyuya kalmamý tarihe gömdüðüm.

Þafak saydýðým yetmezmiþ gibi þafaðýmýn da attýðý ve kayda almak adýna iç sesimi dýþ ses ne kadar baskýn olsa da ortak paydada buluþmak pek kolay olmasa da iyi kötü sesimi duyurabildiðim.

Müzik ise kiþinin tercihine kalan:

Ýlla ki müziði yorumlayan ya da çalan olmanýz gerekmiyor varsýn ses olsun þarkýlar varsýn sus pus olsun evren saðdýcýmýz yeter ki içimizdeki isteði ve neþeyi söndürmesin.

Taraf olmaktan ziyade Araf’ta saklanmak en güzel olaný ve evet, belirsizlik ünlese de sizi bilmeden yaþamak en akýl karý olan:

Heyecanla ve umutla…

Müziði icra eden deðil dinleyici kimliðimle saklýyorum baþ köþede gerçi lise yýllarýnda koroda þarký söylüyor olsam da an itibari ile cazip gelmiyor artýk müziði icra eden taraf olmak.

Okumanýn keyfini sürdüðüm bir ömre ek olarak kalemimle yazan tarafa dönüþmek ise adeta bir büyü bir sihir gibi ve itiraz hakký tanýnmamýþken bir ömür tam anlamýyla itiraz dilekçemi nerede ise her gün doldurup aslýnda içimdeki yalnýzlýða ve dünyanýn bozuk gidiþatýna kafa tutuyorum okumaktan uzaklaþmadýðým gibi yazmanýn büyüsü ile de coþkumu ikiye katladýðým eþlik eden hüznü ise hali hazýrda içimde hayli barýndýrdýðým en azýndan yazarak hüznümü huzura çeviriyorum…

Ýç sesin yaygarasý deðil derli toplu beyaný iken de kalemimin, yaz, dediði…