Usta bir þair gibi, hecelerle konuþup,

Dizelerde coþkuyla, yaþamayý isterdim.

Gönlümün yaylasýnda, cümleleri koþturup,

Þiirimde umutlarý, taþýmayý isterdim.

Ufkumdaki kopkoyu, amansýz karanlýðý,

Daðýtýp yeni baþtan kurmak için dünyayý,

Gâh güneþin ýþýðý, gâh mehtap aydýnlýðý,

Olup da mýsralardan, yayýlmayý isterdim.

Sevgi denen mefhumu, unutmuþ gönüllere,

Savrulan gazellere, solmuþ gonca güllere,

Viran kalmýþ bahçede, zar eden bülbüllere,

Seslenip hece hece, sarýlmayý isterdim.

Ýster aruz, kafiye, isterse serbest þiir,

Usul farklýysa bile, hepsinin maksadý bir.

Sevginin hal dilini, elbet þairler bilir,

Ben de o þairlerden, sayýlmayý isterdim.