Soylu ailesinin geldiðini haber veren zil çaldýðýnda, salondaki yemek masasý üstünde pasta ve çörek tabaklarýyla uðraþan Nisa haným, “Otur, yavrucuðum! Misafirlerimizi ben karþýlayayým,” diyerek oðlunun kalkmasýný önleyip kapýyý açmaya gitti.

Nisa hanýmýn, “aman efendim, buyurun, buyurun! Hoþ geldiniz! Geçin içeri…” vaveylâlarý arasýndan Ýzzet beyin, “iyi akþamlar, komþu!” diye sesleniþi duyuldu. Misafirler salona geldiklerinde Bedri Bey de, Halil de gelenleri karþýlamak için ayaklanmýþtý. Salona ilk giren Ümmühan’ýn elinde küçük bir hediye paketi vardý. Bedri bey de misafirleri karþýlayarak, “Hoþ geldiniz, Ýzzetçiðim!” diyerek kapý önüne geldi.

Tokalaþmalar, öpüþmeler…

“Hoþ geldiniz, Ýzzet amca!”

Ayþe ve Ýzzet Soylu, Halil Kaya’yý yanaklarýndan öperek kucakladýlar. “Sen de hoþ geldin, oðlum! Bitti ha?”

Halil Kaya, onlara da, “bitti sayýlýr,” diyerek belirsiz bir cevap verdi. Neyin bitip bitmediðini sorduklarýný anlamýyordu; çünkü, biten deðil, baþlayan bir serüven vardý önünde…

Ýzzet Soylu’nun ise kastettiði doktora sýnavlarýydý, “O halde, geçmiþ olsun, doktor bey!” diye takýldý.

Halil Kaya’nýn kendisine doktor diye hitap edilmesi garibine gitmiþti. Doktor!... Çocukluðundan beri, doktor denildi mi, aklýna hep tabipler gelirdi. O, bir dereceyle ateþ ölçüp, derece üzerindeki rakamlarý bile okumayý beceremezken, doktor diye hitap ediliyordu ona… Dr. Halil Kaya… Adamýn iltifatýna karþýlýk,  “Sað ol, Ýzzet amca!” derken, en kýsa zamanda, bir kartvizit bastýrtýp, üzerine böyle yazdýrmayý düþündü. “Dr. Halil Kaya”…

Erol Soylu, onun düþüncesini dillendirerek, “Sana bir kartvizit bastýralým, kanka. Üzerine, þöyle, yaldýzlý harflerle ‘Dr. Halil Kaya’ diye yazdýrýp…” diye laf attý.

Ümmühan, dalga geçerek, Halil’in yanýna sokuldu; “Yazdýrýn… Bir de muayenehane açýn…”

Ümmühan sokulduðunda, Halil bu defa gafil avlanýp, kendisini öptürmemek için elini uzaktan uzattý kýza. Oysa kýzýn da onu öpmek gibi bir niyeti yoktu; bu defa da uzatýlan eli sýkýp tokalaþmak yerine, o ele, elinde getirdiði hediye paketini tutuþturdu. “Soylu ailesinin, size mezuniyet hatýrasý,” diyerek de ekledikten sonra yanýndan geçip, gitti, yemek masasýndaki sandalyelerden birisini çekip oturdu.

Herkes koltuklarda bir yere çömelirken, Halil Kaya oturduðu yerde, nezaket gereði açmasý gerektiðini düþünerek, Ümmühan’ýn eline tutuþturmuþ olduðu hediye paketini yýrtarak açtý. Paketten, çok þýk görünen iki kalem çýktý. “Bunlarý daima yanýmda taþýyacaðým ve kullanacaðým!” dedi. Halbuki onun yýllardýr alýþýk olduðu þey, bakkallarda satýlan ucuz tükenmez kalemlerdi, bunlarý onlar kadar rahatlýkla kullanabileceðinden kuþkuluydu.

Ayþe Soylu, “güle güle kullan! Onlarý, Ümmühan seçti,” dedi.

Halil, bu Ümmühan empozelerinden gýna getirmeðe baþlamýþtý. Galiba, kendisi dýþýnda ki herkes (belki de Erol da dahil) baþýna bir çorap örmek hinoðluhinliði peþindeydi; kimsenin günahýný da almak istemiyordu ama, gören göz de kýlavuz istemiyordu.

Ümmühan, “Çam sakýzý, çoban armaðaný…” derken, Halil’in kendisine hala, bir teþekkür etmesini bekler gibiydi. Halil Kaya bunu kolaylýkla anlayarak, teþekkür etmedi.

Büyüklerin birbirlerinin hatýrlarýný sormalarý baþlayýnca, Ümmühan’ýn teþekkür beklentisi de unutuldu, gitti.

“Nasýlsýn komþucuðum, görüþmeyeli beri?”

“Ýyiyim be komþucuðum, nasýl olsun? Halil oðluma bir hoþ geldin diyelim dedik iþte… ”

“Vallahi çok iyi etmiþsiniz… Siz nasýlsýnýz Ýzzet bey?”

“Ýyiyim komþu, saðol… Sen de iyi görünüyorsun maþallah, Bedri’ciðim…”

”Eh, iþte… Oðlumuz gelince her derdimiz bitti, gitti evelallah… Sen nasýlsýn bakalým Ümmühan kýzým, son görüþtüðümüzden beri?”

“Ýyiyim Bedri amca. Sizi gördüm daha iyi oldum.”

Hatýrlaþmalar bittiðinde Bedri bey, Nisa hanýma, “biz de bizim mezuniyet hediyesini verelim mi artýk, haným, ne dersin?” diye seslenince, Nisa haným ayaklandý, gitti, vitrinden araba anahtarlarýný alýp getirerek Bedri beye teslim etti.

Bedri bey avucunu konulan anahtarlarý Halil Kaya’ya uzattý. “Buyurun, arabanýzýn anahtarlarýný…”

Halil Kaya, babasýnýn þaka yaptýðýný sanarak,

“ Bir arabaya sahip olabilmek için, herhalde yirmi sene tasarruf yapmam gerekecek, babacýðým,” dedi.

Nisa Kaya, “Baban mezuniyet armaðaný olarak verirse, yirmi sene tasarruf yapmana gerek kalmaz,” diye düzeltti.

Bedri bey, “annen kafamýn etini yedi, oðluma mezuniyet hediyesi olarak ver, diye! Ne yapabilirdim?” diye izah etti.

Halil Kaya, mahcup oldu. “ Babacýðým, otuz yýllýk memuriyetinin sonunda emeklilik ikramiyeni verip alabildiðin bu arabanýn, senin için çok kýymetli olduðunu biliyorum…”

Onun için bu arabayý kabul edemem, diye tamamlayacaktý sözünü ama, Bedri bey o fýrsatý vermeyerek sözünü kesti.

“Alýncaya kadar bir kýymet ifade ediyormuþ. Aldýktan sonra, bir kýymeti kalmadý. Kapýnýn önünde paslanýp duracaðýna, senin iþine yarasýn!”

Halil Kaya, verilen hediyeyi reddedebilmek için çýrpýnarak, bir kez daha konuþmayý denedi: “Bana en büyük hediyeyi, beni okutarak zaten verdiniz, siz!...” Sözünü bir türlü tamamlatmýyorlardý. Bu defa da tam, seni arabandan ayýrmak istemiyorum, diyecekti ki, annesi atýldý.

“Çok konuþma! Annen baban bir karar vermiþlerse, ona uyman gerekir…”

Babasý da anneyle ayný þekilde, “Bizim kararlarýmýza karþý çýkacak bir evlat yetiþtirmedik biz!” diye söylendi.

Halil Kaya, bu tatlý sert azarlamalarla avucuna sokuþturulan anahtarlarý tutarken, onlarýn avucunu yaktýðýný hissetti…