Nedamet yüklü fýsýltýlarý kar bildi insanoðlu

Ve yuttu boðazýnda düðümlenen son lokmayý;

Mezhebi geniþti ne de olsa,

Ateþ olan yerden çýkan duman,

Zaman zaman kýlý kýrk yaran

Yeri geldi mi korkan gölgesinden.

Bir tufandý hepi topu,

Akla zarar bir karabasan

Hele ki hidayet yüklü ruhun son duraðý;

Ayyuka çýkmýþ ve çarpýtýlmýþ her bir vasfý.

Ölüm müydü de payidar kýlan,

Hüzün müydü yoksa yerle yeksan

Onca çetrefilli yaþam.

Tütsülendi aþk:

Ne çok sýr, ne çok yalan,

Kaynaðý gizemli,

Gömütü çoktan toz duman

Sanýrsýn ki; kýrýk bir lehçenin tekabül ettiði.

Zincire baðlý onca söylem:

Gâvura kýzýp oruç bozan

Hanidir yoksun fazlasýyla bedbin:

Ýsmi dilden dile gezen.

Efkârý, o demli yoksunluðu,

Ýlk hecesi belki de,

Kayýtlarda saklý tüm çekince.

Baþý kayýp bir öykünün

Nihayete ermiþ gizil hikâyesi

Ve her fýrsatta günün önüme düþen kayýp gölgesi.

Görüp göreceðim kim bilir

Þu sefil ömrün kaçýncý sektesi…

Ellerimde aþk, gözlerimde cemalin,

Nasýl da gizli rabýtasýnda zihnin.

Var oluþun hikmeti derken,

Son bir izlek.

Belli ki; reþit olmamýþ bir gönlün tecellisi.

Aralýksýz sýzan, sitem yüklü dilimden,

Hanidir devingen ruhun tek tesellisi.

Gýyabýnda son serzeniþ, katre katre

Damýtýlan o yüreðin.

Hükümranlýðýnda aþk’ýn bir fýsýltý,

Kýmýltýsý yüreðin:

Bir serzeniþ hele ki o nazenin benliðin.

Kýyýlarýnda saklý üç beþ sakil imge,

Enginleri kýymete binmiþ

Açýlmazý varoluþ devinirken yokluða

An kaybolurken boyutlarýn konuþlandýðý

Hüküm yüklü yüreðin tokluðunda.

Nasýl nasýl tedirgin, belki de

Muðlâk bir devinim kýyýsýnda gözümü alamazken

Hele ki ümit bildiðim

Hele ki o gün dönümü;

Adýný rahmet bildiðim.

An kopmuþ dünden,

Dün sarkmýþ gizil hükümlerden.

Bir dokunuþ bir ah ediþ hatta o terk ediþ

Asýlsýz kýlýnmýþ iken þu benlik

Bil ki, teferruat ne varsa senden hariç.

Kopuþ ve yok oluþ,

Nüktedan bir dokunuþ

Seðirten acemice ne mi geride kalan;

Sakil üç beþ hece

Ne mazi ne yarýn

Tecellisi anlýk bir rötuþ

Ýmge döngüsü ile ermiþçesine nihayete

Sancýsý, sanrýsý þu kayýp ruhun sarkacý

Dirayetsizliðime koþullanmýþ kim bilir kaç sayfa dolu

Ýz bildiðim yine de yüz sürdüðüm

Kavruk, çok acý çok,

Yanarken mihraba yakýn dursam da kaybolmaktan

Alýkoyamadýðým,

Dönüp dönüp baþa soluklandýðým:

Kula kulluk yapmaksa düþen payýma

Ölmeye çoktan razýyým.

Kýrýk bir lehçenin son perdesinde son þarký mýrýldandýðým,

Güftesi kayýp þu kýrýlgan ruhun yine de.

Hüznün bataðýnda o sancýlý gülüþ

Rahvan zincirlerin teyakkuzunda gizli

Ne bir serzeniþ

Ne ýskartaya çýkmýþ bir var oluþ.

Can çekiþen imgelerin gölgesinde

Sýðdýrdýðým yeknesak hüzün

Ve gün dönerken yüzünü kara geceye:

Sonsuzluk sýrdaþ bir dost

Hüküm yüklü yetilerde saklý tüketiliþ.

An ve dün sýra sýra dizili efkârlý tekmil.

Kýdemli sancýlarýn hüküm sürdüðü,

Belki de ölüme dönük yüzümün izlek bildiði:

Gýyabýnda iz sürdüðü,

Sokulgan, alabildiðine kýrýlgan

Yine de duraðan zaman zaman.

Mecali yitik, aþký rahmet bilip

Hanidir kýrgýnlýðýný yok sayýp

Ve eþiðinde mahremiyetin, tehir edip de

Devingen ruhun eþkâline yenik düþüp.

Güdümünde garbý yön bilip,

Alabildiðine yüzü mihraba dönük.